Æskan - 15.12.1936, Blaðsíða 14

12
Jólabók Æskunnar
1936
blómvendinum sínum í Hildu, fór að liáskæla og
liljóp í burtu.
„Krakkaskammirnar! Vonda Hilda, sem tók öll
blómin. Vonda mdmma, sem gefur mér enga skó!
Allir vondir, vondir!“
Sigga litla fleygði sér niður á milli þúfna, og reif
og sleit upp mosann og lyngið og þeytti því í allar
áttir.
„Óhræsin ykkar! Þið eruð öll vond!“
„Hvérs vegna ertu svona reið?“ spurði glaðleg
rödd rétt fyrir aftan Siggu.
Sigga litla lirökk við og settist upp kjökrandi. Hún
sá frammi fyrir sér pilt og stúlku. Þau voru bæði
ung og brosleit, héldust í hendur, horfðu á Siggu,
og nú fóru þau að hlægja.
„Þú mátt ekki rífa upp allan skóginn,“ sagði unga
stúlkan.
„Fyrst eg fæ ekki að fara í brúðkaupið, þá skal
eg rifa allt,“ sagði Sigga ólundarlega.
„Fær þú ekki að fara í brúðkaupið?“ spurði pilt-
urinn.
„Nei,“ svaraði Sigga, „]iað fæ eg ekki,“ og nú fór
hún að hágráta að nýju.
„Óhræsið hún Hilda hefir vísað á alla bestu
blómastaðina okkar.“
„Hvers vegna fær þú þá ekki að fara?“ spurði
stúlkan.
„Krakkarnir, sem tína hlómin, fá allir að fara,“
svaraði Sigga. „En við, sem áttum blómin, við fá-
um það ekki.“
„Hvernig stendur á því?“
„Það er auðvitað krökkunum að
kenna, og svo þeim, sem eiga brúð-
kaupið.“
Pilturinn og stúlkan fóru nú
hæði að skellihlæja.
„Komdu niður að bugðunni á
veginum við skógarbrúnina, á
morgun fj'rir klukkan eitt, þá
skal eg sjá svo um, að þú fá-
ir að fara í kirkjuna,“ sagði nú
stúlkan.
„Þekkir ]jú brúðina?“ spurði
Sigga.
Nú hlógu þau bæði aftur, og
pilturinn tók utan um stúlkuna.
„Eg þekki hana ennþá hetur,“
sagði hann sposkur. „En liafið þið
nú mikið af hlómum, þvi að þá
verður hrúðurin glöð.“
Þau hlógu hæði og leiddust síð-
an niður veginn.
En frá því i bíti morguninn eftir, sátu tvær litlar
telpur niður við vegarhugðuna. Þær sátu á steinum
i sólskininu með fangið fullt af hálfvisnuðum fjól-
um og allskonar hlómum. Þær sátu þegjandi og
störðu stórum augum niður á veginn, sem lá heim
að Holti, þar sem brúðurin átli heima.
Og nákvæmlega klukkan eitt, eins og unga stúlk-
an hafði sagt, komu margir vagnar alcandi, og
fremstur var stór, dökkur vagn, húinn blómum og
skrauti, með hvítum fákum fyrir. Og í vagninum
sat hrúðurin hvítklædd og hrosandi innan um alla
hlómadýrðina. Brúðarvagninn staðnæmdist við stein-
inn, sem litlu stúlkurnar frá Skógarkoti sátu á, og
Emil, vinnumaður í Holti, veifaði til þeirra og lyfti
þeim því næst upp og lét þær setjast í sætið við
hliðina á sér.
„Nú ökuiri við til hrúðkaups," sagði hann. Og áður
en telpurnar gátu áttað sig, fór vagninn aftur af
stað.
Sigriður og Hilda vissu siðan varla, livað gerðist.
En Emil dró þær með sér í gegnum mannþröngina
og setti þær á bekk, innarlega i kirkjunni, þar sem
þær sáu allt og heyrðu.
Organtónarnir ómuðu, líkast því og þegar vindur
þaut í skóginum heima hjá þeim, og fólkið söng og
söng. Brúðurin gekk á snjóhvítu klæði, sem allt
var hlómum skreytt. En þegar brúðguminn kraup
við hlið hennar við gráturnar, þá hnippti Sigríður
allt i einu í Hildu, því þá þekkti hún, að þetta voru
pilturinn og stúlkan, sem liún hafði hitt í skóginum,
daginn áður.