Æskan - 01.01.1942, Side 17

ÆSKAN
Hvaða dýr
eru vitrust?
.Tá, hvaða dýr lieldur þú að séu vitrust? Ekki alls
í'yrir löngu var þetla umræðuefni á fundi dýra-
fræðingá, og reyndu þeir að flokka dýrin eftir vits-
munum. Var prófaður skilningur þeirra, næmi og
minni.
Af átta dýrategundum, sem reyndust greindust,
var mannapinn langfremstur. Simpansinn getur
orðið furðulega leikinn í að sauma, klæða sig og
snyrta og matast við horð eins og siðaður maður.
Nái hann ekki upp i liurðarhúninn, sækir hann
sér stól og stígur upp á hann. Órangútaninn er líka
býsna laginn að nöta sér ýmis áhöld. Ef honum er
fengin krukka með þröngu opi og eittlivert giun-
andi sælgæti á botninum, nær hann sér í tvær smá-
spýtur og nolar þær eins og töng lil þess að ná í
bitana. Górillann reyndist ekki eins greindur, en
aftur á móti öllu fljótari til að skilja.
Fillinn varð annar í röðinni. Hann lærir á ein-
um mánuði að vinna ákveðin slörf og ldýða fyrir-
skipunum. Hann áttar sig fljótt á því, að gagns-
laust er að reyna að slepjia úr vistinni. Þegar hon-
um finnst kalt, lokar liann sjálfur kofa sinum, en
opnar hurðina, þcgar liann langar til að fá ferskt
loft inn.
Þriðja dýrið varð hundurinn. Hann getur lært
fleira cn nokkurt annað dýr, en er ekki eins fljót-
næmur og aparnir.
Bjórinn varð fjórði. Tveir hjórar voru „settir
inn“, látnir inn í girðingu og ekkert lilið liaft á.
Þeir reyndu fyrsl að grafa sér jarðgöng undir girð-
inguna. Vörðurinn sá það, og hyrgði holuna með
grjóti. Næstu nótt söfnuðu þeir saman spýtukuhh-
um og hlóðu þeim upp við girðinguna til þess að
geta klöngrast yfir hana. En þegar þetta var ónýtt
fyrir þeim, hættu þcir öllum flóttatilraunum.
Hesturinn varð fimmti i röðinni og sæljónið
sjötta. Þau eru mjög námfús og jmnnug, en treg
til að leika listir sínar nema þeim sé gefið eitl-
Iivert sælgæti að launum. Björninn er sjöundi í
röðinni. Hann er mestur leikari þeirra allra, ávallt
reiðubúinn að sýna listir sínar fyrir áliorfendum
og ánægðastur, ef þcir klappa og eru hrifnir og'
gefa honum góðgæti að launum.
Síðust í röðinni er kisa. Hún sýnir vitsmuni sína
á margan liátt, þó að hún unni sjálfræðinu og frels-
inu meira en svo, að hún láti kenna sér margar
listir.
Þanriig dæmdu þcssir fróðu menn.
vantar okkur bezta vopnið í viður-
eigninni við hann.
I3JÖRT: Ó, Loki, vertu nú fljót-
. ur að ná í hamarinn áður en jötn-
arnir koma!
BLÍÐ: Sýndu nú, að þú getir
eitthvað fleira en að hrekja Æs-
ina og koma af stað vandræðum.
LOKI: G,óða von hef ég um það,
að finna hamarinn.
ÞÓR: Kannske þú farir cilthvað
nærri um, hvað um hann hefur
orðið?
LOKI: Hvað ætti ég að vita? En
það væri svo sem engin l'urða, þó
að jötnarnir hefðu reynt að ná i
hann, svo oft eru þeir búnir' að fá
högg af honum.
BLÍÐ: En hvaða gagn væri að
því, þó að þú gætir snuðrað uppi,
hvar hann er? Eklti skil ég, að
jötnarnir fari að sleppa honum
við annan eins væskil og þú ert.
LOKI: Satt er það, að ekki er ég
eins sterkur og Þór. En stundum
er það eins gott að hafa dálítið vit
í kollinum og að vera sterkur.
FREYJA: Enginn efast um það,
að þú ert kænn og ráðagóður, Loki.
BJÖRT: Og hrekkjóttur og svik-
ull. Hvaða ráð ætlarðu nú að hafa,
ef þú finnur jötuninn, sem stal
hamrinum?
LOKI: Það er ekki hægt að segja
fyrirfram. Það getur til dæmis
verið undir því komið, livort þjóf-
urinn er giftur eða ekl^i.
ÞÓR: Það skil ég ekki.
LOKI: Það er nú ekki von.
FREYJA: Hvað áttu við, Loki?
LOKI: Ég geri ráð fyrir að þjóf-
urinn, hver sem hann er, hafi haft
vit á að fela hamarinn vel og vand-
lega. Og þá er ekki um annað að
gera en að fara vel að honum og
semja við hann. Hugsanlegt væri,
að hann léti sér nægja að fá aðra
hvora, Björt eða Blíð, fyrir konu
og sleppti svo hamrinum með
góðu. Og þá lcalla ég að við fengj-
um hann hræódýran.
BJÖRT og BLÍÐ: 'Skammastu
þín!
FREYJA: Smána þú ekki meyj-
ar mínar, Loki!
LOIvI: Viltu lána mér fjaður-
haminn, Freyja, svo að ég geti
ílogið til Jötunheima að leita að
hamrinum?
FREYJA: Haminn skaltu fá.
Björt og Blíð, skreppið þið heim í
Fólkvang að sækja hann. (Þær
fara.)
LOKI: Svona er það alltaf. Þeg-
ar þið komizt i vandræði, goðin
sjálf, þá er það ég, sem verð að
bjarga ykkur úr klípunni.
Tjaldið fellnr.
(Framliald.)
15