Alþýðublaðið - 03.04.1923, Page 3

ALÞYÐUBLAÐIÐ
Hvers vepa
er „Smára^-snxjörlíkíð ketra
en alt annað smjerlíkl til
viðbits og bekunar?
Yegna fess, að J>að er gert
úr fyrsta íiokks jurtafeiti. —
Húsfreyjur! Hæmið sjálfar um
gæðin.
Skakan iítur Jxannig út:
rH7f Smjorlikisgerðin iSeykjavilc
Muniö,
að Mjólkurfélag Eeykjavíkur sendir
ybur daglega heim mjólk, rjóma,
skyr og smjör, yður að kostnað-
arlausu. — Pantið í síma 3 387.
Nikkelering á alslags
reiðhjóla- og mótorhjóla-pörtum
er ódýrust í Fálkannm.
Undirritaður innkallar skuldir,
skriiar stetnur og samninga, af-
ritar skjöl o. fl. Pétur Jákobsson
Nönnugötu 5 B.
háfa lagt í sjóðinn. Keppast fé-
lagarnir að leggja inn aura og
safna til þess að kaupa föt og
gleðja vandamenn sína; þetta
venur börnin á samhaldssemi,
sem barnaskólinn entist ekki til.
Þetta er innbyrðis-stáffið auk
fræðslu, sem fram fer á fundum.
Viðvíkjandi starfinu út á við
árið, sem leið, má minna á Þing-
vallaférðina, þegar 58 unglingar
sáu sögustaðinn í fyrsta sinn,
sumir mörgum árum fyrr en
ella hefði orðið, útbseiðslufund-
inn í Hafnarfirði, sem hrinti í
framkvæmd stúkustofnun með
um 200 unglingum, gjöt myndar
at br. Sig. Júl. Jóhannessyni
skáidi handa G.-T.-húsinu í til-
efni af, að iiðin' voru 25 ár,
mHHSSHSBSaHES
m ÁÆTLUNARFERÐIR |
B3 frá
Nýju bift'eiðastöðinni ^
m Lækjartorgi 2. m
m Keflavík og Gfarð 3 var i H
m viku, mánud., miðvd., Igd. m
m Hafnarfjiirð allan daginn. m
Ji{ Vífilsstaðlr sunnudögum. m
m Sæti x kr. kl- 111/^ og 2J/2. n
m Sími Hafnarfirði 52. B3
— Reykjavík 929. ra
fást í
flankastræti 7. ,
síðan hann stornaði barnablaðið
3>Æskunac. Alt þetta kostar fé,
og þess vegna er þörf fyrir að e
halda hlutaveltu.
Nú hafa margir áliugasamir
unglingar úr stúkunni tekið að sér
að safna til hlutaveltunnar, og
ég vona, að- þeir, sem þessir
ungiingar finna að máli í þessu
efni, taki þbim' ekki síður en
Spanskar nætnr
Gustav 'Wied: Barónénn.
hann, ev áður hafði veríð snotur og vel til fara,
óhreinn og illa búinn, og skeggib sat á vöngum
lxans í gráhvítum flókalögðum. Hanu ieit til glugg-
ans í auðsæilegu ráðleysisfáti. Og strax, er hann
kom auga á mig, opnaði hann hurðina og dró mig
inn með sér.
Hann hafði ekki fyrr kastað á mig kveðju en
hann tók skammbýssu úr brjóstvasa sínum og hand-
lék hana fyrir framan mig.
„Hefði yður ekki borið að einmitt: á pessari
stundu, ungi vinur minn! lægi óg hér dieiskotinn á
gólfinu," sagði hann.
„En —, kæri vinur! Hvað?“
Hann þreif bréf úr kassa á borðinu.
„Sjáðu,* hélt hann áfram æstur. „í umslaginu
því arna eru brjú hundruð krónur, — aleigan,
sem ég tók út úr sparisjóðnum. Þær átti Soffia að
fá fyrir útför minni, og sjálf átti hún að eiga af-
ganginn. Ég er utan við mig og sjálfuxn mér fjarri.
Ég get hvorki étið né sofið og alt hringsnýst í
höfðínu á mór. Og hór hefi ég rorrað einn og
inniluktuv í fullan mánuð, — síðan Soffía fór,“
sagði baróninn.
„Hvað? Er Soffia farin?“ spurði ég.
„Já; hún er farin! A]farin!“
„NU, — og hvers vegna?"
„Hún gat ekki sætt sig við það ab eyða framtið
sinni í návist minni, gamais mánns og bláfátæks.
— Nei, það gat hún ekki. — Fyrir tæpum tveim
árum hljóp hún einnig burt frá mér. En þá kom
hún aftur. Henni iíkaði ekki störfin, er til boða
voru, þegar til kom. En í mánuðinum, sem leið,
rakst hún á auglýsingu í einu blaðanna frá bónda
nokkrum, er nýbúinn var að missa konuna og
óskaði eftir ráðskonu. Til han3 fór hún, — til hans,
— og hjá honum er hún núna, en ég er hér einn,
— aleinsamal). . . Og það allra-tiifinnanlegasta,
sem fyrir mann kemur í lífinu, er það — ab vera
einsamali og yfirgefinn. Ég fékk strax forsmekk af
því, þegar Sofiía fór frá mér í hið fyrra sinnið, —
hvað þá nú I . . . Já. . . . Og svo er það hún, —
þessi kvenmaður, sem vib hittum á veginum,
stúlkan, sem ók bárnavagninum. Hún lætur mig
aldrei í friði. . . . Og ef þér hefðuð ekki komið
núna, væri öllu iokið og ég steindauður, — því nú
finst mér ekki lífið lengur þess, vert að því. só
lifað Mér flaug í hug að fara hóáan, en þar sem
ég hefi engan að tala við — og engan til skrafs
og ráðagerðar —, neyðist óg til að segja alt eins
og það er.“
„Jæja, góði Sörensen! Ég skal gera alt, sem
mér er unt, yður til góðs,“ sagði ég.
Ég gat unnið hann til að fá sér sæti, og ræddum
við svo málið til þrautar.
„Hvað er það, sem ykkur ber á milli, konunni,
sem við hittum á veginum, og yður?“
„Éað er peningagræðgi, sem þar er annars vegar,
ungi vinur! Um það hefi ég sannfærst fyrir* löngu.
Maður hennar vildi um eitt skeið hreint og kláit