Æskan - 01.01.1958, Blaðsíða 6
ÆSKAN
Það var í s
Kaupmanna-
höfn, sem þau ]■
Sören og Anna
áttn heima. ]]
því að annars komizt þið hvorki út
úr Danmörku né inn í önnur lönd.
Svo þurfum við að athuga, hvernig
bezt muni vera að ferðast, Bezt er
sennilega að fljúga rnestan hluta leið-
arinnar."
„Fljúga!“ hrópuðu bæði Sören og
Anna í einu, og svo litu þau til
mömmu. Hvað ætli hún segi við því?
En mamma brosti bara og kinkaði
kolli. Jú, það var í lagi.
„Það eru aðeins þrjár vikur, þar til
við leggjum af stað, svo að við þurf-
um að fara að undirbúa okkur,“ sagði
pabbi.
Loksins rann upp hinn mikli dagur.
Sören og Anna voru búin að fá sum-
arfrí. Ferðatöskurnar stóðu þegar til-
búnar inni í herberginu þeirra. En
það var erfitt að sofna kvöldið fyrir
hinn mikla dag, því að þau hlökkuðu
svo mikið til ferðarinnar.
Næsta morgun þurfti mamma
þeirra ekki að vekja þau. Þau voru
komin á fætur kl. sex og komin í
ferðafötin, sem mamma hafði lagt
fram fyrir þau. Þau höfðu varla tíma
til að borða morgunmatinn.
En loksins komust þau þó af stað.
Þau stigu upp í hinn stóra vagn
flugfélagsins á Ráðhústorginu og svo
lá leiðin út á Amager til flugvallar
Kaupmannahafnar. Börnin kipptust
við, þegar þau sáu fyrstu flugvélarn-
ar á flugvellinum. Furðulegt. Brátt
mundu þau svífa hátt uppi í loftinu
í einni þessara véla.
Inni í hinum stóra afgreiðslusal
flugstöðvarinnar var fjöldi fólks. En
Sören og Anna eltu pabba og mömmu.
Þau gengu að borði, sem á stóð Hels-
ingfors og þar stóð tollvörður með
borðalagða húfu á höfðinu. Hann
spurði þau, hvað þau hefðu í ferða-
töskunum og Anna byrjaði að romsa
upp: „Þrjá sumarkjóla, eina götuskó,
tvö pör af ilskóm, fjórar blússur... “
„Já, vina mín,“ sagði tollvörðurinn,
„ég ætlaði bara að fá að vita, hvort
þú hefðir nokkuð, sem ekki má fara
með út úr Danmörku." En nú kom
pabbi henni til hjálpar og þá gekk
það fljótt.
Allt í einu sagði rödd í hátalara:
„Farþegar til Stokkhólms og Helsing-
fors með SAS-vél á leið 494 eru beðnir
að fara inn í vegabréfaskoðunina.“ Þá
fóru þau að kveðja mömmu. Lögreglu-
maðurinn setti fyrsta stimpilinn í
nýju vegabréfin þeirra Sörens og
Önnu, svo að nú fannst þeim ferð
þeirra í rauninni vera hafin.
Síðan gengu þau út um dyrnar —
dyrnar, sem lágu út í víða veröld.
Þegar þau gengu upp stigann, sem
lá upp í vélina, fengu þau tíma til að
veifa til mömmu. Ferðin var hafin.
Flugfreyjan, stewardessen (frb. stjú-
ardessen) eins og hún var kölluð, tók
yfirhafnir þeirra og þau fengu sæti
við glugga. Að innan líktist vélin
einna helzt langferðabíl, en þetta voru
djúpir hægindastólar, sem maður sat í.
Nú var hurðinni lokað, hreyflarnir
voru settir af stað og svo ók flugvélin
hægt af stað eftir flugbrautinni. Langt
úti á velli stanzaði vélin og hreyflarn-
ir drundu.
„Hvers vegna fljúgum við ekki,
pabbi?“ spurði Sören.
„Það er af því, að flugmaðurinn
þarf að reyna hreyflana, áður en við
förum af stað. Hann þarf að líta á
200 mismunandi tæki til þess að vera
viss um, að allt sé í lagi.“ Allt í einu
fór vélin af stað, og hraðara og lirað-
ara þaut hún eftir flugbrautinni, og
án þess að þau tækju eftir því, var
vélin komin á loft.
„Sjáðu, Sören, við fljúgum," hróp-
aði Anna hrifin.
Þau horfðu út um gluggann og sáu
Kaupmannahöfn langt fyrir neðan sig,
en Jjau gátu auðveldlega fundið bæði
Ráðhústorgið og Marmarakirkjuna.