Æskan - 01.02.1958, Blaðsíða 6

ÆSKAN
Gráa kanínan.
Það var Dóra litla, sem sagði mér þessa
sögu: Við vorum saman á skemmtifundi.
Þar áttum við öll að leggja eittlivað tiJ,
og hlutvcrk Dóru varð það að hera fram
kvæði. Ég hef aldrei heyrt nokkurt baru,
sex ára gamalt, bera betur fram. Ég hef
nú gleymt kveðskapnum, en efnið man
ég. Það var skemmtileg saga, bæði fyrir
smáa og stóra, og Dóra sagði, að mér
væri velkomið að segja liana öllum min-
um atdavinum.
Einu sinni var lianina, sem bjó í sliógi
nokkrum, og skinnið á henni var livítt
eins og silfrið, þegar sólin skín á það.
Engar af nágrannakanínunum voru hvit-
ar eins og Jiún. Þær voru gráar, brún-
litar, svartar eða bröndóttar, og ])eim
ÍSLENDINGA SÖQUR III.
Hesía at.
„Nú rennast á hestarnir, ok
hlaupa þeir Þorgeirr ok Kolur
á lend hesti sinum ok hrinda
sem mest þeir megu. Gunnar
hrindr nú ok sinum hesti í
móti ok verður þar skjótur at-
burður,sá at þeir Þorgeirr féllu
báðir á bak aftr ok hestrinn á
þá ofan."
Njáls saga.
—1
varð jafan starsýnt á hvítu kanínuna,
þegar hún tók sérspretti í tunglsljósinu. Og
sífellt ól hún með sér þessa liugsun: „Ég
er hvít, af því að ég er svo góð.“
Þá var það eitt kvöld, þegar livita
kanínan sat að kvöldverði, að lítil mold-
varpa barði að dyrum og mælti: „Æ,
blessuð, fyrirgefðu! En svo er mál með
vexti, að dálitill álfur hefur dottið ofan
í gryfju nálægt gamla eikitrénu, og
gryfjan er full af vatni og ólulikans leðju.
Og álfurinn hefur meitt sig, svo að hann
getur ekki bjargað sér upp úr. Ég hef
gert allt mitt itrasta til þess að reyna að
draga liann upp úr. Ég reyndi að ná
taki í gullnu liárlokkunum hans. En
liandleggirnir á mér eru svo stuttir, að
ég náði ekki til hans. Hann situr enn þá
á kafi í leðjunni. Komdu nú fljótt og
hjálpaðu mér. Handleggirnir á þér eru
langir og sterkir, og þú crt svo dæmalaust
góð. Komdu nú fjjótt og lcggðu ])ig alla
fram.“
„Hamingjan lijálpi mér!“ mælti livíta
kanínan. „Hvernig fór hann að detta ofan
í gryfjuna? Þetta er frámunalega leiðin-
legt. Hann hefði ekki átt að fara svona
nálægt gryfjunni. Ég er bara lirædd um,
að lionum liafi verið þetta sjálfum að
kenna. Mér skyldi svo sem þykja vænt
um að geta hjálpað; en ég get það ekki.
Eg verð að hugsa um hvita sliinnið mitl.
Ég yrði öll útötuð í leðju.“
„Ó, komdu, blessuð, komdu fljótt!“
lirópaði litla moldvarpan. „Þarna er læli-
ur rétt lijá. Þú getur svo vel þvegið þér
þar eftir á.“
„Nei, méi' mundi alltaf finnast ólirein-
indin loða við mig,“ mælti kanínan.
„Eða þá blcssað regnið!“ lirópaði mold-
varpan, „það mun brátt gera þig hvíta
aftur.“
„Gerðu svo vel að hypja þig burtu,“
mælti kanínan.
„Vill þá enginn lijálpa?" æpti moldvarp-
an. „Vill enginn hjálpa álfinum upp úr
gryfjunni, sem er full af vatni og óhrein-
indum?“
Allt i einu rak grá kanína liöfuðið út
um dyrnar lijá sér, og mælti: „Hvað er
að? Er nokkur i liáska staddur?"
„Já, álfur licfur dottið ofan i gryfju
nálægt gamla eikitrénu," mælti moldvarp-
an.
„Það verður að draga liann upp úr,“
mælti gráa kanínan. „Komið þið með,
ég held ég geti það.“
„Gryfjan er full að leðju,“ mælti litla
moldvarpan.
„Og ég hcld það sjái ckki á mér,“
mælti gráa kaníuan og liló við. Siðan
bljóp gráa kanínan af stað að gryfjunni
og öslaði út í forarleðjuna. Vatnið, eins
og það var nú líka þokkalegt, tólt lienni
í liöku, og alls konar illyrmi var i leðj-
unni, Að lokum náði liún i hendina A
vesalings álfinum, rykti fast í og kom
lionum heilu og iiöldnu upp á grasflöt-
ina, og síðan gaf liún hoiium liendingu
um, hvar væri styzta leiðin til álfheima.
En áður en álfurinn legði af stað,
ltyssti hann gráu ltaninuna; hann kyssti
forugt nefið á henni, og hann ltyssti
forugar tærnar á henni. Og um leið og
liann Ityssti Iiana, breyttist grái liturinn
í mjallahvítan lit.
„Jæja, ég vcrð að flýta mér lieim aftur,“
mælti kanínan við moldvörpuna. „En eltki
ætla ég að taka í löppina á ])ér, min er
svo forug.
„Ég sé enga for,“ mælti moldvarpan.
„Það er eitllivað undarlegt við þetta. Þú
ert mjallahvit.“
Kaninan hló við og mælti: „Ætli það
séu ekki missýningar."
Snjórinn er freistandi
til leika. Börnin sýna það,
að aldrei er leikgleði
þeirra meiri en þegar
snjórinn kemur.
22