Æskan - 01.02.1958, Blaðsíða 7

ÆSKAN
Herbert vildi fara með honum, en sjómaðurinn sagði:
~~ Nei, þú verður að vera hér, félagi! Við verðum að
leita að hentugum stað til næturdvalar og svo verðum
við að reyna að finna eitthvað ætilegt á staðnum. Vinir
okkar þarfnast bæði hvíldar og máltíðar, er þeir koma aft-
ur, kaldir, þreyttir og svangir. í skóginum er nægur við-
ur og í hreiðrum sjófuglanna getum við fundið egg til
matar. Eina, sem okkur skortir, er þak yfir lröfuðið.
— Ég skal leita að helli, sagði Herbert. — Það væri ein-
kennilegt, ef við fyndum ekki einhvers staðar hellisskúta,
sem við gætum skriðið inn í.
— Vel mælt! svaraði Pencroff. — Af stað!
Síðan gengu þeir af stað eftir ströndinni undir hlíð-
inni. Þeir tóku stefnu í suður, þar sem Pencroff fannst
sem hann hefði séð einhvers konar rennu í sandinum
langt í burtu. Það gátu verið árósar. Þar myndu þeir ef
til vill finna góðan hvíldarstað og vonandi drykkjar-
vatn. Granítveggurinn var sléttur og jafn hvert sem þeir
fóru og enginn heillisskúti sýnilegur. Stærðar sjófugla-
ger sveimaði yfir björgunum. Herbert kom auga á nokkr-
ar þangklæddar þústur í sjávarmálinu, er fjaraði. Hann
kallaði á Pencroff, sem kom klaupandi.
— Halló, hér eru nokkrar bláskeljar, sagði hann. — Þá
höfum við eitthvað til að nærast á, þó að við finnum ekki
egg-
— Nei, þetta eru ekki bláskeljar, svaraði Herbert, er
beygði sig yfir fyrirbrigðið og rannsakaði nákvæmlega.
— Þetta er kallað Litodomar.
—- Er liægt að borða þetta? spurði Pencroff.
— Jú, þetta er Ijúfíengt.
Pencroff hafði mætur á Herbert. Þótt hann hefði ekki
mikla reynslu, var liann vel að sér í náttúrufræðinni.
Hann hafði haft bezta kennarann í Boston í þessari merku
námsgrein. Pencroff og Herbert tóku nú til óspilltra mál-
anna við matinn. Skeljarnar voru svipaðar ostrum á bragð-
ið, en þeir urðu þyrstari. Nú reið á að finna drykkjarvatn.
Þeir fylltu alla vasa og klúta með þessunr ljúffengu skel-
dýrum og liéldu áfram ferð sinni.
'Eftir nokkra stund komu þeir að þeim stað, þar sem
Pencroff hafði fullyrt, að þeir hlytu að finna á eða læk.
Það leit út fyrir, að mikið fjall liefði klofnað í geysileg-
um náttúruhamförum, en djúpt gljúfur lá í gegnum það
þvert. Er þeir komu nær, sáu þeir, að á rann um gljúfrin
út í víkina. Þetta varð þeim mikill léttir. Áin var næst-
um 30 metra breið, lygn og kyrr, er nálgaðist ósinn við
víkina. Um það bil kílómetra frá ströndinni var bugða
á ánni og livarf liún þar inn í skóglendi. Vatnið var tært
og svalandi. Er þeir liöfðu drukkið nægju sína, fór Her-
bert að leita að helli. Hann skyggndist lengi um, en sá
ekki neitt. Allt í einu kom hann auga á klettaurð við ár-
farveginn. Stórir steinar lágu saman þannig, að undir
mynduðust einskonar göng. Stormurinn blés í gegnum
götin, svo að þaut í. Pencroff sló fram þeirri hugmynd, að
troða mold og grjóti upp í annað opið til þess að skjól
myndaðist, og þar gætu þeir haldið til um sinn.
— En fyrst verðum við að finna eldivið, sagði Pencroff.
— Kannski við getum notazt við stórar trjágreinar til að
fylla upp í gatið.
Herbert og Pencroff gengu upp með ánni. Er þeir höfðu
gengið í stundarfjórðung, beygði áin til vesturs. Þeir
gengu inn í mikinn skóg, en þar voru bæði furur og
barrtré. Þeir gengu yfir þurrar trjágreinarnar, sem lágu
eins og hráviði um allt og það marraði í þeim, er þeir
gengu áfram. Það var meira af þeim en þá hafði nokkru
sinni grunað. En hvernig gátu þeir borið þetta allt sam-
an til bækistöðvarinnar? Það gengi seint, ef þeir yrðu
að bera allt saman.
— Hvernig væri að láta ána hjálpa okkur? sagði Pen-
croff. Við skulum smíða fleka. Þeir báru mörg föng
niður að árbakkanum, en síðan lögðu þeir saman stórar
trjágreinar og hnýttu þær saman með tágum og að
klukkustund liðinni var smíðinni lokið. Þeir hlóðu eldi-
viðnum upp á flekann, en ])að leit út fyrir, að þeir yrðu
að bíða um stund áður en lengra yrði haldið. Er flóð var
á, var áin kyrr og þeir urðu að bíða nokkrar klukkustund-
ir eftir fjörunni.
Eftir nokkra umhugsun ákváðu þeir að klífa fjallið á
meðan þeir biðu eftir fjörunni. Þeir klifu snarbratta hlíð-
ina og eftir nokkra stund náðu þeir tindinum. í norðri
gat að líta sendna strönd, landið virtist vera lægra þar.
I vestri tindraði á snævi þakinn fjallstindinn, sem virtist
vera í einnar mílu fjarlægð. Á milli þeirra og fjallsins
var þéttur skógur, en víðáttumikil grasslétta niður við
sjóinn. Til vinstri handar blikaði á ána á milli trjánna.
— Mér er nær að halda, að við séum á eyju, muldraði
Pencroff.
— Ef svo er, hlýtur lnin að vera nokkuð stór, sagði
Herbert.
— Það er ókleift að fullyrða nokkuð ákveðið um það
ennþá, en livort sem þetta er eyja eða meginland er hér
íagurt og frjósamt.
Er þeir gengu aftur í suðurátt, fældu þeir upp mikla
fuglahópa, er flugu af stað með miklu gargi.
— Þetta eru ekki máfar! hrópaði Herbert.
— Nei, þeir líkjast frekar dúfum, sagði Pencroff.
23