Æskan - 01.04.1958, Blaðsíða 4

ÆSKAN
Að launa illt með góðu.
Amma las biblíuna á alveg sérstakan hátt. Hún las
aðeins ofurlitla grein daglega, en þessa grein flutti hún
með sér inn í hið daglega líf, og reyndi að breyta eftir
því þann daginn. Það var alltaf eitthvað nýtt og heill-
andi við þetta, alltaf eitthvað að læra, alltaf eitthvað
einfalt og hentugt, einmitt fyrir þann daginn. Og að
gera guðs orð svona lifandi hafði djúp áhrif á aðra, svo
að Magga litla, sem var á tólfta ári, hafði beðið ömmu
sína að fá að taka þátt í þessu. Og nú reyndu þær sam-
eiginlega að skilja ritningargreinarnar, sem þær daglega
lásu saman.
Þær vissu báðar, að það fylgdi því blessun að hlusta
á eða lesa guðs orð, og reyndu að lifa eftir því.
Og í dag höfðu þær lesið greinina: „Láttu ekki það
illa sigra þig, en sigra það illa með góðu“, og eins og
venjulega reyndu þær að finna blessun guðs og vísbend-
ingu hans í því.
„Hvaða orð heldurðu að sé mikilvægast í þessari grein?“
spurði amma.
Litli liuiuluriim.
Hvað sér litli hundurinn? Ef ykkur langar til að sjá
það, þá getið þið dregið blýantsstryk milli talnanna,
byrjið við 1 og endið á 26.
52
„Það illa,“ svaraði Magga strax, „því að það stendur
tvisvar."
„En ég gæti heldur trúað því, að það væri heldur orð-
ið áð sigra,“ sagði amma hógværlega, „og það stendur
víst líka tvisvar," bætti hún við brosandi.
„Að sigra! Já, auðvitað er það aðalatriðið," sagði
Magga íullorðinslega. „Og það er víst eriitt verk að sigra
það illa, en ekki get ég séð, að í því felist nokkur blessun."
„Ó, jú, barnið mitt, það fylgir því einmitt mikil bless-
un að sigrast á því illa, og sú blessun heitir gleði,“ sagði
amma alvarlega.
„En erfitt hlýtur það að vera,“ sagði Magga.
„Já, en nú skulum við reyna í dag sitt í hvoru lagi,
og svo skulum við sjá í kvöld, hvernig það hefur gengið,"
sagði amma brosandi, um leið og Magga var að fara í
skólann.
„Og sú blessun lieitir gleði,“ hljómaði fyrir eyrunum
á ömmu, þegar hún byrjaði á störfum dagsins. Hún
annáðjst innanhúss-störfin, því að pabbi Möggu var dá-
inn, en mamma hennar vann í verzlun. — Það var ánægju-
legt lieimilislíf hjá þeim.
Amma var að hnoða deig, þegar dyrabjallan hringdi.
Það var frú Berta, sem bjó á neðri hæðinni.
„Hvað gekk annars á fyrir ykkur í gærkveldi? ÞiÖ
hömruðuð og börðuð, svo að það var alveg hræðilegt,"
sagði hún. „Og ekki eruð þið búnar að taka þvottinn af
þurrkloftinu, og þó átti ég að fá það í dag,“ bætti hún
við reiðilega.
„Þú verður að afsaka, kæra Berta“, svaraði amma hóg-
værlega. „Við negldum ofurlitla dúkpjötlu við vaskinn í
gærkveldi, af því að við fengum hann ekki fyrr heim-
Og mér þykir mjög leitt, að ég skuli hafa gleymt þvott-
inum á loftinu, en nú skal ég taka hann undir eins. Þú
verður að fyrirgefa mér að þessu sinni,“ bætti hún bros-
andi við.
„Já, já, þetta er svo sem ekkert hættulegt," sagði Berta
ofurlítið sneypuleg; „mér hættir nú stundum við að fara
óþarflega geyst.“
Og sú blessun heitir gleði, söng stöðugt í sál ömmu,
meðan hún sótti þvottinn. Hún fann, að reiði Bertu
bafði horfið vegna þess, hvernig hún svaraði henni.
Magga var á leiðinni í skólann og þá hitti hún Elsu.
„Hefurðu heyrt, að nú hefur pabba Ellu verið vikiÖ
úr embætti vegna ofdrykkju?" sagði Gunna ánægjulega.
Hún og Ella voru engir vinir. Möggu mislíkaði: „Slúður-
sögur eru ljótar. Þær ætti enginn að bera á milli,“ svar-
aði hún reiðilega, „það las amma í biblíunni í morgun."
„Oj, bara,“ sagði Gunna háðslega. „Þó að amma þíu
lesi í biblíunni, þarft þú líklega ekki að vera grútmont-
in“ — og hljóp frá Möggu samstundis.