Æskan - 01.05.1958, Blaðsíða 4

ÆSKAN
ÚRSLIT I NÆSTA BLAÐI.
Þann 1. apríl síðastliðinn var útrunninn fresturinn til að skila rit-
gerðum í ritgerðasamkeppni Æskunnar og Flugfélags íslands h.f., sem
birt var í síðasta jólablaði Æskunnar. Stóð til að úrslitin yrðu birt í
þessu blaði, en af því gat ekki orðið, þar sem yfir 100 ritgerðir bárust,
og ekki hefur unnizt tími til að dæma um þær allar. En í næsta blaði
munu úrslitin verða birt.
þá hans fyrsta verk að leita uppi
móður sína, sem komin var þangað
nokkru fyrr. Annaðist hann hana æ
síðan meðan hún lifði, en hún lézt há-
öldruð á heimili hans.
Hinn 14. október 1900 var Friðrik
vígður til að vera prestur holdsveikra-
spítalans og flutti eftir það reglulegar
guðsþjónustur þar allt til ársins 1908,
en aðallifsstarf lians hefur þó verið
annarsstaðar.
Á Kaupmannahafnarárum sínum
kynntist séra Friðrik starfi K. F. U. M.
og árið 1899 stofnaði hann íslands-
deild þessa alþjóðlega félagsskapar og
hefur síðan lengst af verið fram-
kvæmdastjóri félagsins, en það jafnast
fyllilega við prestsstarf í Reykjavík.
Hann gekk í reglu góðtemplara 1897
og hefur unnið bindindismálinu ómet-
anlegt gagn þá sex áratugi, sem síð-
an eru liðnir — í ræðu jafnt sem riti,
og daglegri framkomu sinni.
Séra Friðrik var fjórði ritstjóri Æsk-
unnar, annaðist blaðið um fimm ára
skeið, 1903—08. Þessir fimm árgangar
saman mynda allþykka bók, 522 blað-
síður, en brotið er nokkru minna en
nú er á Æskunni. Og þessi bók er
full af heillandi efni, og í fullu sam-
ræmi við lýsingu kunnugra á fundum
hans í K. F. U. M. Þar eru sálmar og
ljóð, guðs orð, skemmtilegar og fræð-
andi sögur, vekjandi bendingar og
áminningar. Ljóðin í þessum árgöng-
um Æskunnar eru flest eftir séra Frið-
rik, og mun þar þó aðeins örlítill hluti
allra ljóða hans.
Ævisaga séra Friðriks, Undirbún-
ingsárin og Starfsárin, er heillandi
bók. Árið 1931 kom út eftir hann
skáldsaga, Keppinautar, og löngu
síðar önnur, Sölvi, og hefur hún verið
lesin í útvarpinu. Meðal þýddra bóka
hans er Bók náttúrunnar eftir Zachari-
as Topelius, og komu nokkrir kaflar
hennar í Æskunni.
Nú er séra Friðrik níræður. Vér
óskum honum blessunar um ókomin
ár. Upp á hann og ævistarf hans mætti
heimfæra orð eins góðskálds vorra um
íslenzku þjóðina:
„1 hennar kirkju helgar stjörnur
Ijóma
og hennar líf er eilíft kraftaverk."
Þorvaldur Kolbeins.
1.1 TLA SAGAN:
Grátittlingurinn.
Ég kom heim af dýraveiðum og geltk
cftir trjáganginum í aldingarði mínuin-
Hundurinn minn liljóp á undan mér. AlH
í einu iucgði hann á sér og læddist gæti'
lega áfrain, eins og liann yrði var við
veiði fram undan sér.
Ég iiorfði fram eftir trjáganginum of!
kom auga á grátittlings unga, með gult
nefið og úfið fiður á kollinum. Hanu
hafði dottið út úr hreiðrinu (stormurinú
liristi og skók birkitrén í ganginum) oí
sat nú og haðaði ráðalaus út litlu vængj-
unum sínum.
Hundurinn færði sig nær honum i viga-
hug, — l>á steyptist allt í einu gamall
grátittlingur, svartur á bringunni, niðiir
úr næsta tré og datt eins og steinn rétt
fyrir framan hundskjaftinn, og með ýfð-
ar fjaðrir, frá sér numinn, titrandi og
tístandi, lioppaði hann tvisvar fram á
móti þessu opna gini, er var sett svo
hvössum tönnum, með hugrekki ]>vi, er
örvæntingin gefur...
Hann liafði steypt sér niður til að
frelsa ungann sinn, og ætlaði að vera
honum hlífðarskjöldur. En allur litli
kroppurinn titraði af hræðslu, hann
tísti aumlega — i dauðans angist fórn-
aði hann sjálfum sér...
Hvílík voðaleg ófreskja lilaut hundur-
inn að liafa verið fyrir lionum! Og þó
Jiafði liann ekld getað setið Ityrr, þar
sem liann var, óhultur á grein sinni. Vald,
sem var viljanum voldugi'a, hafði knúið
liann til að fljúga ofan.
Hundurinn stóð kyrr, liopaði lítið eitl
aftur á bak. Það sýndist eins og jafnveJ
hann Jyti því sama valdi.
Ég var lirifinn og flýtti mér að kalla á
hundinn. ... Og fór leiðar minnar með
helgri lotningu í liuga mínum.
Já, hlæið ekki! Ég bar sannarlega lotn-
ingu fyrir þessum litla lietjufugli og fyr-
ir kærleiksverki lians.
Ég fann að kærleikurinn sigrar bæði
dauðann og dauðans angist.
Kærleikurinn einn er viðhald alls lífs.
Dýravinurinn 1893.
T óhahiS.
Samkvæmt reynslunni er tóbakið það
nautnalyf, sem erfiðast er að venja sig af.
Tóbakið er aldrei, undantekningarlaust, til
gagns. Það er aðeins eitt, sem það kemur
til vegar, eins og áfengið: að skaða kyn-
slóðirnar. Og þrátt fyrir það, að tóbaks-
nautnin er rúmlega 300 ára gömul, á hún
þó mestan þátt í þeirri afturför og úrkynj-
un, sem auðsæ er á svo mörgum sviðum í
lieiminum í dag.
68