Æskan - 01.05.1958, Blaðsíða 9

ÆSKAN
>'H:H:H:h:B*<B*)WhKBS<BS<HKH3<B><HS<B><H»<HS<BWBKHS<HKBKHS<BXHKBKBHBKH><BÍ<BKBKB!BS#<H

4=
ÞEGAR ég var smákrakki og allt fram yfir fermingaraldur,
hlakltaði ég til stekkjartimans og fráfæranna á vorin. Þá
hugsaði ég ekki um það, hve sárt væri fyrir litlu lömbin,
að vera tekin frá mömmu sinni og flutt langt í burtu og
fá nu aldrei framar að dreltka volga mjólk, þegar þau yrðu
þyrst, en verða nú að sjá fyrir sér sjálf. Nei, ég hugsaði
ekki um þetta i þá daga. Min gleði var að fá að skoða lömb-
Jn’ *a'ta ú þeim og kjassa þau, sem voru svo litil, að ég réði við
)au’ ^tundum hætti ég mér lika inn i stckkinn, ef ég sá lamh,
^Cni mar þótti fallegt á litinn. En sumar þær ferðir urðu oft allt
nað en skemmtilegar, þegar lömbin voru svo stór, að þau
ukku yfir mjg Gg skeiitu mér i rennblautt stekkjargólfið. Þá
°ui einhver af fullorðna fólkinu og fleygði mér upp á stekkjar-
Sgmn og sagði um leið: „Hvað ert þú að flækjast þarna, stelpa.
etta var þér mátulegt. Farðu út i læk og reyndu að þvo svolitið
rraman úr þér.“
^vo liðu árin. Það þurfti ekki lengur að hjálpa mér út úr stekkn-
ég var orðin sjálfbjarga hvað það snerti. — Og nú var
f íf C'nU sinni komið að fráfærum. Það hafði verið venja við
a;rur, að liafa lömbin í húsi nokkra daga, og reka þau sið-
tek’^ e®a tjaii> eins °6 það var kallað. En nú hafði verlð
ln upp sá siður, eftir að vélbátarnir komu til sögunnar, að
nú^11 ^mi)in sjóleiðina og vannst tvennt við það. Hið fyrra, að
U þurfti ekki að hafa neitt fyrir þeim heima. Hið seinna, að
‘au g^tu ekki ratað lieim aftur.
, . u n,i ætla ég að segja ykkur frá sögulegum lambarekstri
mér og fjórum öðrum krökkum. Þá var ég sextán ára. Krakk-
nir’ seni með mér fóru, voru Daniel, bróðir minn, 9 ára, Ósk,
f _Ur<ióttir mín, Ari, fósturbróðir minn, og Anna Ingvars frá
^Síl irði> öll 10 ára gömul. Það var búið að ákveða, að færa frá
sta laugardag. Það var venja, að piltarnir, sem voru við fisk-
ar> kæmu heim um hverja helgi, og eins og venjulega, þá
u heir að flytja lömbin. Smalaleiðin var nokkuð löng og
^unistaðar nokkuð erfið. Við krakkarnir vorum komin heim með
oCnu n°kkru eftir hádegi og urðum við nú fegin að geta hvílt
þaðUr Siun<iark°rn og borðað, áður en næsti sprettur byrjaði, en
Var að handsama lömbin i stekknum og bera þau í bátinn.
u tkan var ag ganga fjögur, og enn voru piltarnir ókomnir, en
j)egar búið að standa lengi inni. Pabbi sagði þá, að það mætti
1 halda fénu í stekknum til ltvölds eða kannske fram á nótt,
Eftir Gunnfríði
Rögnvaldsdóttur.
til þess að biða eftir að flytja þau — og svo bætti hann við:
„Krakkarnir geta rekið lömbin.“ Okltur var nú sagt að fara heim
og búa okkur undir ferðina. En þegar mamma heyrði, hvað til
stæði, vildi hún láta sleppa fénu, og biða til morguns, en ekki
senda mig þessa Iöngu leið með fjögur börn um hánótt. Þar að
auki var þetta ekki alveg hættulaust, þar sein sex fullorðin naut
væru á afréttinum, og þó að allt gengi að óskum, þá gætum við
aldrei verið komin heim aftur, fyrr en að morgni. En pabbi var
nú einu sinni búinn að ákveða þetta, og við það sat. Við urðum
að fara. Mamma tók til nesti handa okkur, en við vildum ekkl
liafa mikið meðferðis, þvi að það yrði svo erfitt að bera mikiun
mat, þegar við þyrftum sifellt að vera á hlaupum. Svo kysstmn
við mömmu og lögðum af stað.
Klukkan var fimm, þegar búið var að koma öllum lömbunum
úr stekknum. Þau voru alveg tryllt, ærnar jörmuðu í sifellu, en
lömbin stukku til baka að stekknum og reyndu að komast inn.
Þá var tekið það ráð, að láta nokkrar dilkær rekast með ásamt
geldfé, sem smalast hafði með ánum. Gekk nú allt betur. Lömb-
in voru óþreytt og létu öllum illum látum, stukku og hentust
sitt á hvað. Við krakkarnir vorum hins vegar orðin þreytt eftir
smalamennskuna um daginn og lambaburðinn úr stekknum. Og
nú bættust við sifelld hlaup meðan lömbin voru að lýjast.
Við höfðum ekki tíma til þess að liugsa um vegalengdina, sem
við áttum eftir að fara. Pabbi og tvær fullorðnar systur minar
fylgdu okkur spottakorn. Þegar við kvöddum pabba, sagði hann
olskur, livar við ættum að skilja lömbin eftir, þegar kæmi á af-
rétt. En við mættum ekki opna hliðið á afréttargarðinum, sagði
liann, því að ef nautin væru nærri, þá myndu þau komast út. Við
skyldum reka lömbin yfir urðina fyrir ofan liliðið og upp hlíð-
ina, þvi að bá vrðu nautin ekki okkar vör. Við vonuðum allt það
73