Æskan - 01.05.1958, Blaðsíða 13

ÆSKAN
a® ^afa getað það, mælti verkfræðingurinn hugsandi. —
Hafið þið ekki séð fótspor eftir aðra hér?
~ í mesta lagi tveir kílómetrar. En hvernig þú hefur
komist hingað, vitum við ekki.
~~ í*að var merkilegt, tautaði verkfræðingurinn.
~~ En manstu ekki neitt, hvað kom fyrir eftir að aldan
tók þig? spurði Pencroff.
^yrus Smith reyndi að hugsa sig um. Kvikan hafði
fert hann í kaf og er honum skaut upp aftur, kom hund-
Urinn á sundi til hans. Hann beit í úlpu hans og reyndi
ai fremsta megni að hjálpa honum meðan hann brölti
í áttina til lands. En straumur var mikill, svo að þeir nálg-
uðust ekki landið. Að lokum var Smith orðinn örmagna
af þreytu og færðist í kaf hvað eftir annað. — Eftir það
umndi hann ekki neitt fyrr en hann vaknaði þarna.
~~ En þrátt fyrir þetta hefur þig þó rekið í land, sagði
f’encroff. — j>ú hefur meira að segja komist alla leið
k'ngað, því að Nab sá fótspor þín í fjörunni?
~~ Ég hlýt þá að hafa getað það, mælti verkfræðingur-
inn hugsandi. — Hafið þið ekki séð fótspor eftir aðra hér.
~~ Nei, ekki nokkur spor, svaraði Spilett.
~~ Og ef einhver ókunnugur hefur bjargað þér, hvers
Vegna hefur hann þá skilið þig hér eftir og farið sína
leið?
~~ f“ú hefur rétt fyrir þér, mælti Smith. — Heyrðu,
i^abl Eru sporin enn sjáanleg?
. ~~ Já, hinum megin við sandhólinn, svaraði Nab. —
^ óðrum stað hefur regnið þurrkað þau út.
~~ Pencroff, mælti Smith — viltu nú taka skóna og
kera þá við sporin?
Sjómaðurinn gerði eins og um var beðið og Nab fór
111 e® honum og sýndi honum hvar sporin voru. Skórnir
stóðu heima við sporinl Það hlaut því að vera Smith, sem
Þarna hafði verið á ferð.
heir hurfu nú aftur til hellisins og skýrðu frá athug-
Unum sínum.
~~ Ég skil þetta ekki, tautaði verkfræðingurinn. — Ég
að hafa gengið í svefni.
Um miðdegisleitið lögðu þeir Smith á börurnar og
áldu af stað áleiðis til hellisins við ármynnið. Það var
°lðið kvöldsett, er þeir komu þangað og Smith hafði
Soiið mestan hluta leiðarinnar. Er þeir komu til hell-
|sins, sáu þeir að stormurinn hafði ekki verið aðgerðar-
UUs' ^jórinn hafði gengið alveg upp að hellismúnnanum
°g þangflyksUr og spítnabrak lágu hingað og þangað
unx fjöruna. Allt í einu datt Pencroff nokkuð í hug, er
ann sá rekann. Hann hraðaði sér inn í hellinn.
Það var eins og hann hafði óttast. Eldurinn var dauð-
Ur! ^jórinn hafði gengið alveg upp í hellinn og nú var
aðeins aska ein í eldstæðinu, en enginn eldur.
Hann gekk út og starði framundan sér, horfði aðeins
a íélaga sína.
— Nú getum við ekki hitað upp lengur, mælti hann
í örvæntingu.
— O, skítt með það, mælti Spilett.
— En eldurinn hefur kulnað út — og við höfum eng-
ar eldspýtur.
— Það var nú lakara.
— En Spilett —
— Er Smith ekki hjá okkur? Hann hefur einhver ráð
með að kveikja upp.
— Með hverju getur hann kveikt eld?
— Með ekki nokkrum sköpuðum hlut.
Pencroff þagði, því þegar allt kom til alls, hafði hann
eins mikla tröllatrú á verkfræðingnum og hinir. Auð-
vitað leysti hann þennan vanda og fann einhver úrræði.
Nú svaf verkfræðingurinn svefni hinna réttlátu á
sjúkrabörunum. Þeir báru hann inn í hellinn og hlúðu
að honum, svo að honum yrði ekki kalt.
En nóttin varð þeim öllum köld.
Þegar morgnaði, vaknaði verkfræðingurinn og var sæmi-
lega hress.
— Ef ég fengi nú eitthvað í svanginn, er allt í lagi
með mig, mælti hann. — Hvemig er með hitann hérna?
— Það er nú verri sagan, mælti Pencroff. Síðan sagði
hann frá, hvað hefði komið fyrir, að eldurinn hefði drep-
ist meðan þeir voru fjarverandi.
— Nú, nú, einhver ráð verða nú með að kveikja eld,
mælti Smith.
Þeir höfðu skelfisk til morgunverðar og drukku vatn
með.
Er máltíðinni var lokið, mælti Smith:
— Við verðum að ganga úr skugga um það, hvort við
erum staddir á eyju eða meginlandi. Ef þetta er megin-
land, þá munum við fljótlega hitta menn, en ef við erum
á eyju, mun eitthvert skip fljótlega fara hér fram hjá og
taka okkur um borð.
Hann sagði að ef þeir fæm upp á fjall eitt, er blasti
þarna við þeim snævi þakið, hlytu þeir að geta gengið úr
skugga um, hvort þeir væru staddir á eyju eða megin-
landi. En fyrst yrðu þeir þó að afla sér meiri matfanga.
Pencroff, Herbert og Nab skyldu fara til veiða, en Spilett
og Smith yrðu eftir í hellinum.
Veiðimennimir þrír vom hinir vonbeztu, einkum vegna
þess, að hundurinn Toppur átti að vera með í förinni. En
löng stund leið áður en þeir rækjust á nokkra veiði. Er
þeir komu inn í skóginn, fann Herbert pinju-tré eitt, er
bar einhverskonar ávexti. Þessir ávextir voru ætir og þeir
týndu allmikið af þeim.
Litlu síðar þaut hundurinn inn í kjarrið og gelti allt
hvað af tók.
— Eitthvað hefur Toppur séð, hrópaði Nab.
Framhald.
77