Æskan - 01.09.1958, Blaðsíða 6

ÆSKAN
fimmeyringinn, sem ég fann um dag-
inn. Þó hef ég nú samt ætlað að gefa
hann í guðskistuna í kirkjunni."
En um leið tók hann eítir því, að
hann stóð við lækinn við gerðið —
galdralækinn, sem kallaður var.
Vatnið var alveg kristalstært, en
enginn maður þorði að drekka úr
honum. Frá gamalli tíð vissu menn,
að vatnið í honum var í álögum. Og
mann fram af manni hafði börnun-
um verið sagt það og þau vöruð við
honum.
En Hans Jörgen var ekki hræddur
við það. „Vatnið er svo fallegt og tært
og það kostar ekkert. Og þá getur
kirkjan fengið falska fimmeyring-
inn,“ hugsaði hann. „I.ækurinn renn-
ur í mínu eigin landi. Því skyldi ég
þá ekki mega drekka úr honum?“
Hann jós svo vatninu með höndun-
um upp í sig. En varla hafði hann
vætt varirnar með hinum svalandi
drykk, er hann féll eins og dauð
skepna til jarðar. Og á sömu stundu
var sál hans kominn upp að dyrum
himnarikis.
Hans Jörgen barði að dyrum.
Heilagur Sankti Pétur lauk upp, en
opnaði þó ekki nema svolitla rifu
milli hurðar og stafs, svo að hann rétt
gat séð hver stæði úti.
„Neil sjáum til,“ sagði hann. „Það
er þá Hans Jörgen. Jæja. Hér færð
þú ekki að koma inn. Við höfum
heyrt ýmislegt miður gott um þig
þarna neðan frá.“
Hans Jörgen, sem vissi nú ekki að
liann væri ríkur bóndi, en lann til
þess, að hann var aðeins vesalings
eitthvað, sem var skjálfandi af kulda,
bað Pétur að sýna sér miskunn og
hleypa sér inn.
Sankti Pétur var góðhjartaður mað-
ur og hann vorkenndi Hans Jörgen.
Hann opnaði hurðina ögn meira, svo
að Hans Jörgen gæti litið inn fyrir.
Þá sá Hans Jörgen yndisfagra, græna
rsléttu, sem leit út fyrir að vera mjög
írjósöm.
„Já, hver sem fengi að sleppa hér
inn,“ hugsaði hann.
En Pétur sagði:
„Já, þannig er það, að hér í
himnaríki getum við ekki notað þig.
En af því þú biður svo vel, skal ég
reyna að fá leyfi til að hleypa þér
inn í hinn yzta forgarð himinsins,
þann sem þú sérð þarna. Það er ekki
sem verst að vera þar.“
Pétur benti nú heilunx hópi manna
að koma til sín. Það var fólk, sem
Hans Jörgen hafði þekkt niður á
jörðinni. Það voru gamlir menn og
konur, ekkjur og foreldralaus börn,
sem höfðu búið í sömu sveit og Hans
Jörgen.
„Þekkir þú Jxetta fólk?“ spurði Pét-
ur. „Hefur Jxú vikið nokkru góðu að
nokkrum Jxeiira?“
Hans Jörgen leið ekki vel. „Ég
Jxekki það,“ stamaði hann. „Það er
að segja —, aðeins lauslega."
„Og hefur þú huggað eða hjálpað
nokkrum Jxeirra?"
„Nei —, það hef ég ekki gert. Ég
held ekki upp á börn. Enda var það
hreppurinn, sem átti að hjálpa þeim.
En svo er það með þá fullorðnu. —
Það var þeim sjálfum að kenna,
hvernig fór fyrir þeim. Þeir áttu
það ekki skilið, að þeim væri hjálp-
að.“
Sankti Pétur sagði ekkert. Hann
bara lokaði hliði himinsins.
Dauðhræddur kraup Hans Jörgen
á kné og fór að gráta og barma sér.
„Ég hef verið vondur maður,“
kveinaði hann. „Ó, að ég hefði ver-
ið betri. Hvernig get ég bætt upp
mitt fyrra líf?“
Pétur horfði vorkunnsamlega á
hann. ,„Ég Vildi óska að ég gæti
hjálpað þér, en það er víst erfitt.
Bíddu við — það gæti hugsast — við
verðum að reyna það. Farðu til jarð-
arinnar aftur og sjáðu hvort nokk-
ur maður eða skepna grætur dauða
þinn vegna kærleika til þín, og án
eigingirni. Ef svo er, þá------.“
Og á sömu stundu var Hans
Jörgen kominn til jarðarinnar.
Hann var í stórstofunni í sínu eigin
húsi. Beztu stofunni í húsinu.
Nei! Hvað er nú Jxetta? Skápar
kommóður, koffort og kistur stóð
allt galopið. Allt, sem átti að vera í
þessum hirzlum og hann hafði var-
ið mörgum árum til að safna saman,
var dreift út um allt gólfið. Rautt
vesti, flauelsbuxur, ullartreyja. Og
miklar birgðir af lérefti, allt í ein-
um graut.
Þar við bættist svo, að allir sokk-
arnir, sem áttu að vera fullir af silf-
urpeningum, lágu nú tómir í kös-
inni. Hvergi var nokkur peningur
sjáanlegur.
Jú! Þarna á borðinu voru Jxeir í
einum haug. Og í kringum borðið
stóðu allir ættingjarnir. Þeir hlógu
og töluðu. Þeir höfðu ekki búist við,
að svo miklir peningar væru til.
Þeir höfðu lika náð sér í öl í
kjallaranum og voru allir hálffullir
og nú ætluðu þeir að fara að skipta
peningunum.
Á stóra, fína leðursófanum, sem
var svo fínn, að Anna Marja mátti
ekki einu sinni tilla sér á hann á
sunnudögum, stóð full öltunna og
Melchior, langi frændi, stóð við
liann í sunnudagsfrakka Hans Jörg-
ens og tappaði • öli í krúsirnar.
„Því sem einn hefur sparað sam-
an, kemur annar til að eyða,“ sagði
hann. „Heimskur karl var Hans Jörg-
en. En hvað um það. Hann skal nú
samt fá líkkistu með silíurhornum."
Hinir mótmæltu.
„Nei! Það fær hann ekki,“ sögðu
þeir. „Hvað á sá ágjarni peninga-
púki að gera með fína kistu? Sjálf-
ur hefði liann ekki tímt því. Nei,
ferkantaður kassi hæfir honum. Það
er gott að við erum lausir við hann.
Það er okkur öllum til mikillar
gleði. Hvers vegna ættum við þá að
gera útför hans veglegri en við er-
um neyddir til?“
Dyrnar á næsta herbergi stóðu
opnar. Hann leit þar inn. Þar lá
hann sjálfur á fjölum, kaldur og
stirðnaður. Og þar sat Anna Marja
og grét.
110