Æskan - 01.11.1958, Blaðsíða 16

Jólablað Æskunnar
HvaS eiga þeir að gera?
Þessir tveir dýragarðsverðir eiga að fara með
gíraffann til dýragarðsins. Hingað til hefur ferð-
in gengið vel, en nú er komið babb í bátinn.
Eins og þið getið séð, hefur bíllinn numið stað-
ar fyrir framan brú eina. Mennirnir tveir hafa
farið út úr bílnum og bollaleggja nú, hvernig
j)cir eiga að koma hinum hávaxna gíraffa í
gegn. Þeir virðast ekki geta jjað. Getið jiið hjálp-
að þeim? Ráðningar sendist til blaðsins fyrir 15.
janúar 1959. Þrenn verðlaun, sem verða útgáfu-
bækur Æskunnar, verða veitt fyrir rétt svör.
„Honum hefur ekki dottið í hug, að
jjað kæmi nokkur af þínu tagi. Farðu
burtu, gamli maður. Hér er ekki boð
fyrir þig eða þína líka.“
„Bara að þú fáir ekki að iðrast stór-
mennsku þinnar,“ sagði gamli maður-
inn. Og svo fór hann.
í höllinni var hin mikla veizla byrj-
uð. Þar vantaði ekkert af munaði lífs-
ins. Þar var eplamauk, öl, létt vín og
sætir drykkir handa konunum, steik,
súpa og ávextir. Greifinn gekk sjálfur
um, frá borði til borðs, og sá um, að
allt gengi jaínt vfir og allir fengju
nóg.
Svo, þegar allir voru orðnir vel
mettir, var gert ofurlítið hlé á veiting-
unum. Þá kallaði greifinn á hina
skrautklæddu barnfóstru og bað hana
að færa sér hið litla greifabarn.
„Láttu mig fá þann litla,“ sagði
hann.
Hann tók barnið, lyfti því hátt 1
brmum sér og kallaði: „Nú, vinir mín-
ir, hrópum við kröftugt húrra fyrir
erfingja greifadærnisins."
Gestirnir létu ekki segja sér það
tvisvar. Stormur af húrrahrópum
streymdi upp úr hvers manns hálsi. —
En snögglega þögnuðu hrópin og
dauðaþögn féll á. Greifinn, sem hamp-
aði baminu, stóð við efstu tröppu
marmarastigans, sem lá upp á svalirn-
ar, gekk einu skrefi of langt, hrasaði,
og missti barnið. En það valt tröppu
af tröppu, þar til það lá líflaust á
neðstu tröppunni.
Hinn ólánssami faðir horfði í kring-
um sig.
„Bjargið honuml Frelsið hannl“
hrópaði hann í örvæntingu. „Hálfa
höllina, — helming eigna minna gef ég
þeim, sem færir mér barnið lifandi.“
Enginn hreyfði sig. Allir vissu, að
öll hjálp var óhugsanleg.
Þá heyrðist ein rödd úr fjarlægð:
„Víkið frá! - Víkið frál - Lofið mér
að komast áfram.“ Og hinn gamli,
fátæki maður þrengdi sér í gegnum
mannþvöguna að marmaratröppunni,
þar sem barnið lá. Hann hafði staðið
við tré úti í garðinum og séð allt.
„Náðugi greifi,“ sagði hann. „Ég
kom hér í dag í tilefni af boði þínu.
En dyravörðurinn þinn vísaði mér
burtu með hörðum orðum. Hann
sagði að ég væri ekki verður þess, að
sitja með gestum þínum hér.“
Greifinn leit sorgbitinn á hann.
„Þess vegna hefur þessi ógæfa hent
mig. Ég hef látið vísa fátækum manni
lrá dyrum mínum á þeim degi, sem
átti að vera heiðursdagur minn. Ó, —
sá ósvífni þjónnl — Hann hefur kall-
að ógæfuna yfir mig. Hann skal burt,
burt á þessu augnabliki! Látið hann
ekki koma fyrir augu mín. Ég skal
láta riddara mína misþyrma honum.“
Gamli maðurinn sagði blíðlega:
„Fyrirgefðu honum, náðugi herra,
eins og ég fyrirgef honum. Ásakaðu
ekki sjálfan þig; þú átt enga sök á
jiví, sem skeð hefur. Þess vegna gef
ég þér son þinn aftur. Ég get hjálpað;
jjess vegna smaug ég hér inn á meðan
dyravörðurinn sneri að mér bakinu.
Leiðið mig til barnsins.“
Greifinn leiddi hann til barnsins,
sem lá á marmaratröppunni eins og
liðið lík, svo náfölt sem hvítasti marm-
ari.
Gamli maðurinn beygði sig og gerði
krossmark með fingri á enni litla
drengsins. Um leið opnaði barnið
augun og á sömu stundu var það heil-
brygt.
„Taktu son jjinn, greifi,“ sagði sá
gamli. „Hann er fullkomlega heil-
brigður, og á langt líf fyrir höndum.“
Greifinn tók barnið upp, þrýsti því
að brjósti sér og rétti það svo barn-
fóstrunni. Svo kastaði hann sér á kné
við fætur öldungsins og sagði:
„Hver ert þú, sem hefur mátt til að
gefa dauðum líf? Hver ert þú, sem
svoleiðis getur breytt sorg í gleði?“
„Ég er sá,“ sagði öldungurinn, „sem
reyni að gróðursetja kærleika í þeim
hjörtum, sem eru steinrunnin af smá-
munasemi í daglegu lífi. Ég er sá, sem
elskar Joá, sem eru miskunnsamir og
bið fyrir þeim, sem illa breyta. Fyrir
þann greiða, sem ég hef gert þér, bið
ég aðeins um eitt: Fyrirgefðu dyra-
verði þínum. Ég ábyrgist, að hann
lokar ekki gamlan, fátækan mann úti,
ef þú sjálfur villt taka á móti honum.“
Greifinn beygði höfuð sitt í auð-
mýkt fyrir gamla manninum. Og um
leið og öldungurinn yfirgaf höllina,
hljómuðu margraddaðar blessunarósk-
152