Æskan - 01.11.1958, Blaðsíða 24

jólablað Æskunnar
Ein sýningin í hringleikahúsinu.
Inngangurinn í Tívolí.
Útsýnisturninn í Dýragarðinuin.
T í V O L í.
Tívolí er þekktasti skemmtistaður Dana og frægur
víða um heim. Liggur hann í hjarta borgarinnar. Þangað
fara flestir ferðamenn, sem til Kaupmannahaínar koma.
Aðgangseyrir að garðinum er ódýr og geta því ílestir veitt
sér að koma í hann. Þarna getur að líta fólk frá mörgum
löndum heims, hvíta og svarta, ríka og fátæka. Allir geta
skemmt sér, því að eitthvað er fyrir alla.
Skemmtitækin eru mörg skrautleg og hreinleg. Þarna
er hljómlistasalur fyrir æðri tónlist. Á hverju kvöldi eru
skemmtiatriði undir beru lofti: dans, fimleikar o. m. fl.
Diska og blöðrur er hægt að fá að revna að skjóta niður.
Einnig eru ýmis lítil fjárhættuspil, sem mögulegt er að
vinna á dýr, brúður og bíla, ef heppnin er með. Allt
kostar þetta eitthvað, en þeir, sem ekki liafa efni á að
fara í skemmtitækin, geta gengið um í garðinum, horft á
gosbrunnana, litlu bátana og fuglana, sem synda á vatn-
inu. Mikið er af fögrum trjám og litlum gangstígum, og
víðast hvar bekkir, sem fólk getur setið á.
Það er ágústkvöld. Hundruð ljósa lýsa upp þann fagra
stað, Tívolí. Hér er allt iðandi af lífi, flest íerðamenn,
sem komnir eru til að sjá fegurð og líf garðsins, og marg-
ir til að fara í ýmis skemmtitæki, sem leiða þá inn í
nýja heima undrunar og jafnvel skelfingar.
Það, sem freistaði mín mest, var að komast í hinn marg-
umtalaða „rússibana". Er það löng lest af litlum far-
þegavögnum, sem renna með ofsahraða upp og niður
brattar brekkur. Stúlkan, sem með mér var, og ég, kúrð-
um okkur niður í sætin og köll okkar sameinuðust hróp-
um margra annarra, er við þustum niður brekkurnar og
vindurinn þaut um vangana. Höíuðið hnykktist aftur og
hárið stóð í allar áttir, eins og það vildi komast langt í
burtu, er við flugum upp brekkurnar. Tilhlökkunin var
mikil í dimmu göngunum og þegar við steyptumst nið-
ur í myrkrið.
Svo var það liðið.
Næst fórum við inn í eins konar álfahöll. Við sátum
í báti, sem vaggaði eftir síkjum. Þar sýndist okkur bera
fyrir augun tré og blóm, fólk við strendur Miðjarðar-
hafsins og nokkru síðar birnir við íshafið. Dauf birta í
öllum regnbogans litum féll niður á þessi undurfögru
leiksvið og ég gat ekkert annað sagt á meðan: „dásam-
legt og yndislega fallegt." Parísarhjólið er geysistórt út-
sýnistæki með mörgum sætakörfum fyrir farþega. Þaðan
sáum við yfir allan garðinn. Gosbrunnana í allri sinni
litardýrð og ástfangin kærustupör í faðmlögum. Þar var
kínverskur turn og gnæfði hann yfir trén, þótt há væru.
í speglasalnum er fjöldi boginna spegla, sém breyta
útliti fólks ótrúlega mikið. Hló ég mest að mér, þar sem
ég virtist með langan svanaháls. í miðjum salnum var
skál með vatni. Stakk ég hendinni í tilraunaskyni niður
í hana, en kippti hendinni fljótt upp aftur. Ég hafði feng-
ið sterkan rafstraum í mig.
Við reikuðum um garðinn og gengum yfir litla brú og
horfðum niður í vatnið. Marglitir fiskar syntu þar um,
cn flýttu sér í allar áttir, er lítill strákur kastaði steini í
vatnið. Bidsted-hjónin, sem kenna ballett á veturna heima
á íslandi, voru að dansa, er við komum að leiksviðinu.
Einnig sáum við Hindúa sýna listir sínar. Voru þeir átta.
Fyrst stukku sjö þeirra upp á axlir eins þeirra og gerðu
ýmsar „kúnstir". Aldrei fyrr hef ég séð jafnliðuga menn.
Að síðustu stukku þeir um 50—100 kollhnísa í loftinu.
Byrjaði ég að telja velturnar, þegar þeir voru komnir
langt á leið, halði ég þó ekki við og hef áreiðanlega verið
orðin miklu ruglaðri en þeir að lokum. Ljósin tindruðu