Æskan - 01.11.1958, Blaðsíða 31

Jólablað Æskunnar
stökk á fætur og fór að gelta, og á eftir honum kom
gríðarstór hundur, sem hét Úlfur. Filippus litli tók til
fótanna og hundarnir eltu hann. Hann hrópaði eins hátt
og hann gat. Allt í einu hrasaði hann og datt. Gamall
bóndi kom þar að, þaggaði niður í hundunum og sagði
við Filippus:
„Af hverju hleypurðu svona, strákur. Hvert ertu að
fara?“
Drengurinn anzaði engu, heldur stóð á fætur og tók
til að hlaupa af öllum kröftum.
Nú kom hann að skólanum. Þar var enginn á dyraþrep-
unum, en hann heyrði raddir barnanna fyrir innan. Filip-
pus varð skyndilega hræddur: „Hvað skyldi kennarinn
gera við mig?“ Og hann hugsaði með sér, hvað hann ætti
nú að taka til bragðs. Ef hann færi ekki inn, mundu
hundarnir éta hann, en ef hann færi inn, yrði kennarinn
reiður.
Nú gekk kona fram hjá með fötu í hendinni. Þegar hún
sá Filippus, sagði hún: „Það eru allir farnir að læra og
þú stendur hér enn.“
Filippus fór inn. Hann tók af sér húfuna í fordyrinu
og opnaði dyrnar að skólastofunni. Það var fullt af
krökkum í bekknum. Kennarinn gekk á milli þeirra með
rauðan trefil um hálsinn.
„Hvað villt þú?“ kallaði hann til Filippusar litla. Filip-
pus kreisti húfuna sína og sagði ekki neitt. „Hvað heitirðu
þá?“ — Filippus þagði eins og steinn. — „Ertu mállaus?"
— Það kom kökkur í hálsinn á drengnum og hann gat
ekki komið upp nokkru orði. — „Jæja, farðu þá heim
aftur, ef þú vilt ekki segja neitt."
|INU sinni var lítill drengur, sem hét Filippus.
Dag nokkurn fóru öll börnin í skólann, og Filip-
pus tók loðhúfuna sína og vildi fara með þeim.
mamma hans sagði: „Hvert ert þú að fara, Filippus
litli?“
„í skólann,“ svaraði hann.
„Þú ert of lítill ennþá, þú getur ekki farið,“ sagði
1Ttamma hans, og svo varð hann eftir heima.
Faðir hans fór strax um morguninn út í skóg, og móðir
hans fór til vinnu sinnar eins og hennar var vandi. Filip-
Pus varð einn eftir í kofanum með ömmu sinni. Honum
brátt að leiðast, og meðan amma hans blundaði, leitaði
hann að loðhúfunni sinni. Hann fann hana reyndar ekki,
heldur gömlu húfuna hans pabba síns, en hana lét hann
á sig 0g lagði svo af stað í skólann.
Skólinn var utan við þorpið. Meðan Filippus litli gekk
fram hjá nágrannahúsunum, gerðu hundarnir honum ekk-
ert. Þeir þekktu hann svo vel. En þegar hann kom lengra
h*á, fór gamanið að grána. Lítill hundur, kallaður Snati,
Þú stendur hér enn.

í einu hrasaði hann og datt.