Æskan - 01.11.1963, Qupperneq 38

— Nú heppnaðist mér að ná í mjög
í'allegt jólatré, sagði Möller hreykinn,
þegar hann kom heim á laugardag-
inn.
— Og hvar léztu það? spurði kona
hans forvitin.
— Ég sagði sendisveininum að láta
það í þvottakjallarann, sagði Möller.
Næsta morgun fór frú Möller með
krakkana inn í borgina til þess að
skoða jólasýningar, því það var síð-
asti sunnudagur fyrir jól. Möller sjálf-
ur varð eftir heima til þess að leggja
síðustu hönd á jólaundirbúning sinn.
Fyrst fór hann upp á loft og náði í
jólatrésfótinn frá síðasta ári. Því næst
kom hann við í íbúðinni til þess að
fá sér lítinn aukabita, en einmitt þá
var dyrabjöllunni hringt. Við dyrnar
stóð stór maður með jólatré og grein-
ar þess bundnar fastar að stofninum.
Hann heilsaði og spurði Möller kur-
teislega hvort hann vildi kaupa jóla-
tréð sem hann var með, það væri mjög
ódýrt.
— Ég er einmitt nýbúinn að kaupa
jólatré, svaraði Möller, en þér gætuð
reynt hjá Semann, á næstu hæð fyrir
ofan.
Semann og honum hafði orðið
sundurorða fyrir nokkrum mánuðum
og eftir það hafði Möller það fyrir sið
að senda alla leiðinlega sölumenn
upp til hans.
Möller naut nú matarbita síns í
mestu makindum og þambaði öl með,
því næst gekk hann niður í þvotta-
kjallarann með jólatréslöppina og
öxi, til þess að höggva til grenistofn-
inn. Honum brá mjög, þegar hann
opnaði dyrnar. í þvottakjallaranum
var ekkert jólatré, aðeins lítil hrúga
af greninálum á gólfinu og svo þvott-
ur í bleyti. Þá rann upp fyrir honum
Ijós: náunginn sem kom til hans áðan
þá ósvífni að bjóða honum sjálfum
það til kaups! Skyldi Semann hafa —?
Möller lagði frá sér öxina og jóla-
trésfótinn og þaut upp stigann. Alveg
rétt. Jólatréð stóð upp við vegginn
hjá dyrum Semanns. Leiitursnöggt
datt honum óþokkabragð í hug, og
það meira að segja svona rétt fyrir
jólin. Hann þreif tréð og læddist með
það í flýti niður í þvottakjallarann.
Þar leysti hann utan af því, hjó til
stofninn og setti fótinn á. Hann flýtti
sér hvað af tók, því mikil háreystj
barst ofan úr stiganum. Möller lauk
við myrkraverk sitt, setti tréð í eitt
hornið og gekk upp stigann.
Á miðri leið mætti hann Semann.
Þessi maður, sem mánuðum saman
hafði látið sem hann sæi ekki Möller,
stanzaði nú þarna í stiganum.
— Hvað haldið þér að hafi skeð!
Það kom maður og vildi endilega selja
mér jólatré. Ég lét til leiðast og skildi
það eftir fyrir utan dyrnar. En þessi
óþokki hefur læðzt hingað upp aftur
og stolið trénu sem hann var að selja
mér! Og nú er ég á leið til lögregl-
unnar.
— Já, en Semann þó, jólin eru í
nánd, sagði Möller og reyndi að sefa
hann, — það er ekki Iiægt að ónáða
lögregluna út af svona smámunum.
Hvað urðuð þér að borga fyrir tréð?
— Það var víst ekki svo mjög mikið,
viðurkenndi Semann, en 10 krónur
eru líka peningar.
— Það er nú lýgilega ódýrt, sagði
Möller og hallaði undir flatt. — Ef
ég væri í yðar sporum, myndi ég ekki
hreyfa þessu máli. Það gæti nefnilega
skeð, að þér yrðuð ákærður fyrir
hylmingu, ef þér færuð til lögregl-
unnar.
— Dettur yður það í hug? sagði
Semann og sneri við upp stigann með
Möller. —
Strax og frú Möller kom heim, tók
maður hennar hana eintali út í eld-
húsið.
— Hlustaðu nú á, hvíslaði hann í
æsingi, — jólatréð —.
— Hamingjan hjálpi mér, hrópaði
frú Möller, — ég gleymdi alveg að
segja þér að ég setti það inn í komp'
una okkar, því frú Carlsen þurfti að
nota þvottakjallarann.
Möller ætlaði niður úr gólfinu af
skömm, snaraðist niður í kjallara og
Jjaut með jólatréð upp til Semanns.
— Ég skal segja yður, sagði Möller
við hann, — konan mín var að koma
heim úr borginni með jólatré, og Jjai
sem við eigum nú tvö tré, langar mig
til að bjóða yður annað Jaeirra —.
— Það er mjög elskulegt, sagði
Semann ákaflega þakklátur. En eig-
um við svo ekki að gleyma öllum
gömlum erjum og verða vinir aftur?
Samt get ég alls ekki tekið við trénu
án }:>ess að borga fyrir það.
Möller Jjrýsti framrétta hönd Se-
manns og tók nauðugur við fimm-
króna seðlinum, til þess að móðga
hann ekki.
— Það er alveg dásamlegt að sjá
hver áhrif jólahátíðin hefur á fólk,
sagði frú Möller næsta kvöld við mann
sinn, blíðkar skap þess og gerir J^að
sáttfúst. í morgun mætti ég frú Se-
mann á götunni og hún heilsaði mér
svo innilega.
Týrttli vitinit!
Skátar nokkrir, scin veri®
höfðu í útilegu, voru að feH;l
tjald sitt og búa sig af stað.
„Gætið liess nú að gleyma erU?u>
og gangið úr skugga um að enf?"
inn hafi týnt neinu,“ sagði f°r"
inginn.
Einn drengjanna vildi vera
fyndinn og sagði:
„Ég hef, ])ví niiður, týnt vit'
inu!“
Foringinn: „Já, einmitt, e»
ég átti nú bara við l>að, scBJ
l)ið höfðuð meðferðis þegar Þ'
komuð hingað.
hafði blátt átram stolið trénu og sýnt
318