Æskan - 01.02.1965, Blaðsíða 20

Hann bjargaði
f“]pommi bjó í útjaðri borgarinnar.
^ Pabbi hans haíði verið duglegur
og vel metinn kaupsýslumaður, en
samkvæmislítið, með áfengisneyzlu og
ýmiss konar lélögum, hafði algjörlega
eyðilagt fjárhag hans. Eins og nú var
ástatt, fékkst hann aðeins við ómerki-
lega kaupsýslu á götum úti, og reyndi
þannig að hafa oían af fyrir sér og
sínum. En oft hitti hann ýmsa af sín-
um gömlu vinum og jrá veittu þeir
honum gjarna vín. Og á Jreim kvöld-
um kom hann alltaf seint heim og
var þá meira og minna ölvaður.
begar þannig stóð á, var móðir
Tomma afar áhyggjufull og kvíðin.
Það var ekki aðeins vegna þess, að
íaðir hans kom svo seint heim, heldur
föður sínum.
vegna liins, að í myrkri næturinnar
varð hann að fara yfir mjóa brú, sem
byggð haíði verið yíir á nokkra. Brú-
in var handriðalaus með öllu, og ein-
mitt það olli vesalings móðurinni
mestum kvíða. Tommi litli, sem nú
var brátt ellefu ára, skildi þetta vel.
Og kvöld eilt sagði hann við mömmu
sína:
„Ég ætla að tara út að brúnni og
bíða eítir pabba.“
„Elsku drengurinn minn, ætlarðu
að gera það. Ég er svo hrædd um, að
þér verði kalt af að sitja jDar.“
„Nei, nei, ég fer bara með herða-
klútinn þinn, mamma mín, og Jrá
verður mér ekkert kalt.“
Seint á kvöldin, í hvaða veðri sem
var, sáu menn lítinn dreng með herða-
klút sitja á verði við brúarsporðinn.
Kvöld eitt, þegar veðrið var and-
styggilegt, stormur og stórrigning, var
Tommi litli Jjar, eins og venjulega.
Hann var holdvotur og skalí af kulda,
en hann gat ekki hugsað sér að koma
heim til mömmu, án þess að pabbi
væri með honum. Þetta kvöld kom
pabbi hans seinna að brúnni envenju-
lega, og eins og jafnan var hann reik-
ull í spori og mikið drukkinn. Þá
hljóp Tommi á móti honum, tók í
hönd lians eins og hann var vanur og
leiddi hann yfir brúna.
En Jjá gerðist mjög óvæntur atburð-
ur. Þótt faðir Tomma væri ölvaður,
varð honum allt í einu ljóst, þetta
óveðurskvöld við brúna, hve fjötrað-
ur hann var orðinn Jiessum fyrirlit-
lega vana. Og hann sagði við dreng-
inn sinn, litla, góða, fórnfúsa dreng-
inn sinn:
„Þetta skal verða síðasta kvöldið,
sem þú situr hér, Tommi." Og hann
hélt Jiað loforð fullkomlega. Tommi
litli sást aldrei oftar á verði við brúna,
og pabbi hans varð á ný bindindis-
samur og vel metinn maður.
BrúðarkjóIIinn.
Það var giftingardagur Skot-
ans Mac Tavisks, og h.jónavígsl-
an fór fram í kirkju i Abcr-
deen. Að hcnni lokinni fóru
ungu hjónin gangandi út fyrir
liorgina, til framtíðarheimilis
þeirra. En cr þangað kom, brá
brúðinni i brún, ]>vi að mikill
fjöldi ungra stúikna stóð fyrir
utan liliðið.
„Hvað á þetta að þýða?“
spurði hún.
„Fiýttu |>ér inn, Maria, og
iiafðu fataskipti. Ég auglýsti i
blaðinu í morgun, að sama sem
nýr brúðarkjóil vieri til sölu
hérna.“
Og svo fóru þeir að rifast út af þessu og rifust svo hátt, að það heyrðist langar ieiðir.
Gömul tæfa átti heima þarna skannnl frá og lieyrði til þeirra: Þessi yrðlingamamma var
viðsjál og slæg, og nú kom hún til þeirra og spurði, hvað gengi á.
„Hvernig stendur á þvi, að tveir svona snyrtilegir og myndarlegir ungbirnir rifast
svona herfilega?" spurði tæfan.
Þá sögðu þeir henni frá ostinum, sem þeir höfðu fundið, og scm ]>eir gátu ekki skipt.
„Það er ástæðulaust að rífast út af því,“ sagði tæfan. „Komið þið ineð ostinn, og þá
skal ég skipta honum jafnl á milli ykkar. Það skiptir engu máli, |>ó að annar ykkar sé
stærri en hinn. Ég skipti ostinum i tvo jafn stóra hluta.
„Já, það væri gott,“ sögðu bjarnarungarnir hæversklega. „Skiptu honum þá.“
Tæfan tók ostinn og skipti honum í tvennt. En þegar liún hafði gert það, gálu allir
séð, að annað stykkið var miklu stærra en hitt.
Þegar birnirnir sáu það, öskruðu þeir hátt: „Annað stykkið er miklu stærra !“ En
tæfan hastaði á þá og sagði: „Hægan, hægan, drengir. Allt í lagi. Biðið þið snöggvast.
Ég skal lagfæra þetta strax.“
Svo tók tæfan stærra stykkið og beit svo stóran bita af |>vi, að það varð minna en
hitt. Og tæfan var svöng lika og kingdi undir eins bitanum, scm hún hafði bitið af.
Og enn voru stykkin ekki jafn stór.
„En þetta er ekki heldur jafnt!“ sögðu bjarnarbræðurnir.
„Hægan, hægan !“ sagði tæfa. „Þið báðuð mig að skipta ostinum, og ég ætla að geixi
það. Og svo beit liún af því stykkinu, sem nú var stærra. Og enn voru stykkin misstór.
Og tæfan beit af því stærra.
Svona héit hún áfram og stykkin urðu minni og minni. Tæfan var iengi að vcrða
södd sjálf, cn loks urðu eftir tveir smábitar, jafnstórir.
„Hananú, gerið þið svo vel,“ sagði tæfan. „Nú skuluð þið borða ykkur sadda!“ Og
svo kvaddi liún og veifaði skottinu.
Svona fer fyrir þeim, sem eru öfundsjúkir og nizkir, liugsuðu bjarnarbræðurnir með
sér. Og þeir hafa aldrei skotið máli sínu til tófunnar síðan.
Ungversk þjóðsaga.
60