Æskan - 01.02.1965, Blaðsíða 37

SVANIRNIR lír eftir h. c. andersen
' ' • I'-lísu ])ótti vænna og vænna um lionunginn og sárlangaði til
‘‘ 'i'ua honum fyrir ieyndarmálinu og segja honum frá sálar-
lvólum sínum, en þögul varð hún að vera, og þögul varð hún að
•hika af verki sínu. Þess vegna læddisl hún á nóttunni úr rúini
sínu og fór i herbergi það, er gert hafði verið sem likast hellinum
hennar, og þar lauk hún við að prjóna liverja hörbrynjuna eftir
aðra, en þegar hún hyrjaði á þeirri sjöundu, var hörinn þrotinn.
■— :i2. Hlisu var það vel kunnugl, að netlurnar, scm hún þurfti,
Xu * kirkjugarðinum, en sjálf varð hún að tína þær, annars var
3 " ónýtt. Og hvernig átti hún að komast þangað? Full af liug-
‘"‘•ngist, eins og hún ætlaði að fremja eittlivað illt, læddist Elísa
um hánótt í glaðatunglskini út í kirkjugarðinn, sem var fyrir
utan borgina. Elísa las hænirnar sinar í hljóði, tindi saman brenni-
netlurnar og fór með þær heim i höllina. — 33. Það var aðeins
( ?n "Uiður, sem séð hafði til ferða hennar, en það var sjálfur
■ 'niskupinn. Nú sætti liann lagi og sagði konungi t'rá þvi, sem
j(‘>nn ðafði séð, en þá liristu hin útskornu dýrlingalíkneski höfuð-
’ uins og þau vildu segja: „Það er ósatt, lilisa er saklaus.“ En
erldbiskupinn skildi það á allt annan veg. Hann liélt, að dýrling-
arnir bæru vitni á móti Elísu, og ]>eir hristu liöfuðin yfir synd-
um hennar. Þá lirundu tvö tár niður eftir kinnum konungsins og
liann gekk lieim með efa í hjarta sínu.
77