Æskan - 01.03.1965, Blaðsíða 9

CHARLES DICKF.NS
DAVÍÐ COPPERFIELD
Morguninn eftir fór ég á fætur í býti, gekk út í garð-
llln> labbaði þar lengi fram og aftu!r og var ákaflega
llugsn En hvað ég yrði nú hamingjusamur, ef ég skyldi
einhvern tíma trúlofast þessari dásamlegu stúlku og mætti
skrifa henni og kalla hana Dóru!
Meðan ég var að hugsa um þetta, mætti ég henni, sem
‘‘Har hugsanir mínar snerust um.
1% titraði allur á beinunum, og ég býst við, að rödd
niln hafi líka verið í meira lagi óstyrk, þegar ég tók til
niáls.
»bér eruð ... eruð snennna .. . á ferli, ungfrú Spen-
lo'v,“ sagði ég.
»Já, það var svo leiðinlegt þarna inni, og hún ungfrú
^nrdstone er svo skrítin! ... Hún var eitthvað að tala
Urri> að rakinn í loftinu yrði að þorna, áður en ég færi
ut> • • • og þó er morgunninn yndislegasti tími dagsins! ...
Fillnst yður það ekki?“
^g sagði eitthvað á þá leið, að það væri yndislegt núna,
en áður en hún hefði komið, hefði verið leiðinlegt.
Mún roðnaði, og henni fór það vel.
-Mlt f<jr iienni vel: Lokkarnir, sem liðuðust um kinnar
lleunar, og stráhatturinn með bláu borðunum! . .. Æ, ég
Vll(li, að ég hefði átt þann hatt; hann hefði verið mér
clýtmætt djásn heima í stofunum mínum.
„l*ér eruð nýkomin heim frá París, ungfrú góð,“ sagði
eg> þegar við gengum eftir garðstígnum.
»Já, hafið þér nokkurn tíma komið þangað?“
„Nei!“
>>Ó, þá vildi ég, að þér ættuð kost á að koma þangað
Seni fyrst. Ég er viss um, að yður mundi þykja það
gaman.“
Mig setti dreyrrauðan, þvi að mér fannst voðalegt, að
lnin skyldi óska mér svo langt burt. Auk þess gat ég
ekki fellt mig við, að hún væri alltaf að gæla við hvolp-
llln sinn, hann Jip.
„bið ungfrú Murdstone þekkizt,“ mælti Dóra, „en þið
eri'ð öngvir aldavinir, ... sá ég!“
„Nei, ég lief andstyggð á hennil" svaraði ég.
»Við líka, ... er það ekki Jip? ... Hún er svo leiðin-
leK og svo ströng. ... Er það ekki, Jip? ... Regluleg
erlingarskrukka, sem hefur allt á hornum sér, Jip!“
k-K var kominn á fremsta hlunn með að biðja hennar
1 þessari andránni, og ég held, að ég hefði gert það, ef
við heíðum ekki rétt í þessu komið inn í vermihús, sem
stóð þarna í garðinum.
Þar gengum við um stundarkorn og horfðum á blóm-
in, og mér fannst tilveran dásamleg. En í þessum svifum
kom ungfrú Murdstone, og þá var nú úti um ánægjuna.
Hún labbaði með okkur heim að húsinu, þar sem teið
beið okkar, og mér fannst alveg eins og við værum allt
í einu komin í sorgargöngu.
Þessi sunnudagur leið, án þess að nokkuð sérlegt bæri
til tíðinda, en eftir þetta fékk ég aldrei tækifæri til að
tala einn við Dóru.
í býti á mánudagsmorguninn ókum við heimleiðis til
London. Ég var allan tímann að hugsa um Dóru, en
Spenlow var víst að hugsa um lögfræðileg efni. Hann
hefði bara átt að vita, hvernig ég í draumórum mínum
hugsaði mér hann sem elskulegan tengdaföður, er legði
blessun sína yfir okkur Dóru á brúðkaupsdegi okkar.
„Velkominn, Copperfield minn!“