Æskan - 01.03.1965, Blaðsíða 10

I’að er gott að hafa bómull í eyrunum.
Ef þið lítið fljótlega á
þessar tvær myndir, virð-
ast þær vera alveg eins.
Svo er þó ekki, því að sá,
sem teiknaði þær, hefur
breytt neðri myndinni í 7
atriðum. Athugið nú þess-
ar tvær myndir vel, áður
en þið flettið upp á bls.
88, þar er lausnin.
Brúðkaup.
Þessi saga gerðist uppi i sveit
einn illviðrisdaginn, þegar
börnin gátu ekki verið úti að
leika sér. Þess vegna höfðust
]>au við í anddyrinu og léku
þar brúðkaup. Vigga litla var
svo lítil, að þau vildu ekki hafa
hana með, svo að hún kom há-
skælandi inn til mömmu og
kvartaði yfir þessu. Mamma
leiddi hana fram og skipaði
hinum krökkunum að leyfa
lienni að vera með.
Nú lcið nokkur stund. Þá var
kallað á mömmu og hún beðiu
að koma fram og sjá leikinn.
Elzta systirin hafði þá búið sig
sem prest, bróðirinn var ln úð-
gumi og næst yngsta systirin
var brúður með gluggatjalú
fyrir brúðarslæðu. En Vigga
var hvergi sjáanlcg.
„Hvað er orðið af lienni
Viggu?“ spurði mamma.
Þá gægðist Vigga fram und-
an stól og sagði:
„Ég er að biða eftir þvi að
fæðast."
Eftir þetta sá ég ekki annað nafn en Dóra í öllum
málsskjölum, heyrði ekki annað nafn í fyrirlestrum mála-
flutningsmannanna, og ég hugsaði ekki um annað en
hana, J>egar ég var heima hjá mér.
Húsmóðir mín, sem var alveg hissa á Jtví, hve litla
matarlyst ég hafði og hve fölur ég var, eggjaði mig fast
á að hafa útivist og fara í strýtuleik eða heimsækja vini
mína. Það hefur líklega verið samkvæmt hennar ráðum,
að ég íór að heimsækja Tommy Traddles, skömmu eftir
að ég hafði farið út á landsetur Spenlows.
Ég vissi, að hann átti heima í Camden Town, og eftir
aflmikla leit fann ég bæði götuna og húsið, sem hann
bjó í-
Úti fyrir húsdyrunum staðnæmdist mjólkurpóstur með
vagn sinn, og Jjegar mig bar þarna að, heyrði ég, að hann
var að rífast við vinnustúlku.
„Nú, jæja, Iivernig fer Jfá með Jrennan reikning? . . . Fæ
ég bráðum peningana mína?“ spurði mjólkurpósturinn
hárri röddu.
„Já, húsbóndinn segist ætla að borga J>etta, áður en
langt um líður,“ anzaði stúlkan.
„Áður en langt um líður ... Já, Jiað má nú vel vera!
. . . En nú læt ég ekki draga mig lengur á eyrunum! .. . Á
morgun fáið J:>ið ekki dropa af mjólk ... Skiljið Jiér Jiað?
... Ekki pennadropa!"
Að svo mæltu ók mjólkurpósturinn leiðar sinnar, og
stúlkan var í Jtann veginn að ganga inn í húsið.
„Fyrirgefið J>ér, ungfrú. . . . býr herra Traddles hérna?“
spurði ég.
„Já, hann býr uppi á lofti! . . . Hann leigir hjá fólk-
inu, sem ég er hjá,“ anzaði stúlkan.
Ég fór upp stigann, og Traddles hlýtur að hafa heyrt,
hvað ég sagði, Jjví að liann stóð fyrir utan dyrnar á her-
bergi sínu og tók himinlifandi á móti mér.
„Velkominn, Copperfiekl minn,“ mælti hann og tók
innilega í höndina á mér. „Blessaður komdu inn til mín!
Ég vildi heldur, að Jiú heimsæktir mig hingað en að Jtú
kæmir á skrifstofuna mína; Jiess vegná gaf ég Jsér Jietta
heimilisfang."
„Hvað, rekur J)ú skrifstofu, Traddles?" spurði ég hissa-
„Já, ég á fjórða hluta í lítilli skrifstofu og fjórða liluta
í skrifara! . . . Ég hef myndað félagsskap með þrem af
lélögum mínum.“
Aumingja Traddles, hann var sami íyrirmyndarpiU-
urinn og hann hafði verið, Jsegar við vorum saman i
Salem House, en hann virtist ekki vera neinn heppnis-
maður.
„Þú ætlar þér auðvitað að byrja málafærslustarfsemb
áður en langt um líður?“ varð mér að orði.
„Já, undir eins og ég hef aurað dálitlu saman af pen-
ingum, en maður er í hálfgerðum kröggum! ... Það fei'
vonandi allt vel. ... Því miðar alltaf í áttina! . . . Ég ætl;l
að segja J)ér leyndarmál. .. . Ég er trúlofaður!"
„Trúlofaður! ... Ó, Dóra!“ hugsaði ég.
94