Æskan - 01.04.1965, Blaðsíða 5

læ
Síð;
Hver setningarhluti átti sérstakan
og sérstaka sviga. Þetta líktist lielzt
^C'aeiingum. Og við iðkuðum þetta
°Hast daglega. Þar sem ég var þrefalt
^engur í þriðju deild fjórða bekkjar
en nokkur annar, fékk ég þrefaldan
sHimmt. Og ég lærði það til hlítar.
% drakk í mig kjarnann úr enskri
Setningaskipan, og hún er vissulega
VeRleg. Þegar skólabræður nn'nir urðu
Slðar nreir að hverfa að enskunni til
‘l® hafa ofan af fyrir sér og brjóta sér
e*ð í lífinu, fann ég, að ég stóð þeim
! en8u að baki. Og þó höfðu þeir hlot-
'ð Verðlaun og frama fyrir að yrkja
r nesk ljóð og grískar gamanvísur.
S vil h'ka umfram allt, að unglingar
CH ensku. Hana eiga allir að læra.
an mega hinir greindustu læra lat-
11111 í heiðursskyni og grísku sér til
kamans. En hið eina, sem ég mundi
e^sa þeim fyrir, er að kunna ekki
;nsku. Ég mundi refsa þeim óvægi-
e8a fyrir það.
Ég kom fyrst til Harrow á sumar-
^■sserinu. Skólinn átti stærstu sund-
‘ 8> sem ég hef nokkru sinni augum
ll • Hún líktist meir fljótsbugðu en
llndlaug, 0g voru tvær brýr yfir liana.
dr (*völdumst við klukkustundum
, 111311 °g sleiktum sólskinið milli
ess> að við stungum okkur, og við
tum feiknin öll af bollum á sólheitri
a|óiksbrúninni. Það gat auðvitað
keifið reghdega gaman að koma úr
J1 1 vini sínum — eða jafnvel óvini
]ékað óvörum og kaffæra hann. Ég
’ Þetta einatt við drengi á mínu
1 eða yngri. Einu sinni, á að gizka
g auuði eftir að ég kom í skólann, sá
m 1>il1 Stail(ia a blábrúninni í þung-
J.J111 l1(1nkum með handklæði utan um
að ■11,nn var ehki stærri en ég, svo
e^ hugsaði honum gott til glóðar-
hr*111 ^ i^ddist aftan að honum og
ina*11 ll0num ut i> en af eintómri
h-n 1n,e’æz^u gteip ég handklæðið
varð' SV° ^ l33® vu^na®1 ekki. Mér
a , ^1^ vió, þegar ég sá hamstola
11 ^htast í vatnslöðrinu og mann,
synda að landi eins og kólfi væri skot-
ið. Ég lagði á flótta, en árangurslaust.
Skjótur eins og hvirfilbylur hvolfdi
óvinurinn sér yfir mig, þreif mig
heljartökum og þeytti mér út í miðja
laug. Mér tókst brátt að klöngrast í
land hinum megin, og þar þyrptust
yngri drengirnir í kringum mig dauð-
skelkaðir. „Nú ertu í fallegri klípu,“
sögðu þeir. „Veiztu, hvað þú hefur
gert? Það er Amery, hann er í sjötta
bekk. Hann er umsjónarmaður
heimavistarinnar. Hann er meistari
í leikfimi. Hann hefur íengið verð-
laun í knattspyrnu." Þeir héldu áfram
að romsa upp úr sér titlum hans og
virðingarstöðum og fóru mörgum orð-
um um þá ægilegu refsingu, sem ég
ætti yfir höfði mér. Ég skalf af ótta
og sektarmeðvitund. Hvernig átti ég
að gera mér grein fyrir mannvirðing-
um hans, þegar hann liafði ekkert
utan á sér nema eitt handklæði og var
auk þess svo lítill? Ég sá mér þann
kost vænstan að biðja afsökunar þeg-
ar í stað. Ég nálgaðist stórmennið
skjálfandi á beinunum. „Mér þykir
þetta mjög leitt,“ sagði ég. „Ég tók
þig í misgripum fyrir dreng í fjórða
bekk. Þú ert svo lxtill." Hann virtist
ekki blíðkast hið minnsta við þetta,
svo að ég bætti við og óx nú drjúgum
kjarkur: „Faðir minn er mikill mað-
ur, og hann er líka lítill.“ Hann hló
að þessu, og eftir nokkrar athuga-
semdir um „gúlinn" á mér, ásamt
bendingu um það, að mér væri betra
að halda mér í skefjum framvegis,
gaf liann mér til kynna, að málið
væri útrætt.
Churchill 18 mánaða.
Ég hef átt því láni að fagna að eiga
allmikið saman við hann að sælda
síðar, og þá var þriggja ára aldurs-
munur ekki jafnstórvægilegur og í
skóla. Við sátum í sama ráðuneyti í
nokkur ár.
Framhald.
sem
var
augsýnilega heljarmenni,
í lyfjabúð.
Skoti kom inn i lyfjabúð og
spurði hvort til væri meðal við
skatla. Jú, tyfsalinn hélt það:
— Hérna er ofbragðs meðal.
Ég hef vitnisburð frá fjölda
manna, sem hafa notað það.
Nýtt hár sprettur undan því á
einum sólarhring.
Skotinn leit á tyfsalann, sem
var nauðasköllóttur og sagði:
— Berðu það þarna á kollinn
á þér og svo ætla ég að lita inn
á morgun og vita hvort þú seg-
ir satt.
Heilabrot.
Svar: Já, hvað eruð þér gam-
all? Þér stýrðuð lyftunni sjálf-
ur.