Æskan - 01.10.1965, Blaðsíða 8

Hann klifraði yfir girðinguna meðan tveir lögreglumenn stóðu aðeins í lítilli fjarlægð og sneru bökum að honum.
hann gleymdi sér íljótt, og áður en
varði var hann orðinn einn a£ for-
ystumönnum viðureignarinnar.
Meðan Haldane kapteinn og nokk-
ur hluti herliðsins endurgalt skothríð-
ina, reyndi Churchill að koma lest-
inni á teinana og gera hana að öðru
leyti svo úr garði, að liægt væri að
halda áfram. Meðan skotin dundu
allt í kringum hann, kallaði hann á
sjálfboðaliða til að losa eimvagninn.
Skot straukst við höfuð vélamanns-
ins, sem var ekki heldur hermaður,
og það var nærri hlaupið í hönd hon-
um. Churchill liuggaði hann með
þessari athugasemd: „Enginn maður
verður fyrir skoti tvisvar sama dag-
inn,“ og hann fékk hann til að halda
áfram.
En vögnunum varð ekki komið úr
sporunum, hversu sem Churchill
reyndi. Þá var það tekið til bragðs að
aka eimvagninum áfram með eins
mörgum særðum mönnum og hann
tók, og Churchill var í stýrisklefan-
um, meðan Haldane barðist í varnar-
stöðu. Var eimvagninn síðan notaður
til afdreps eins miklu liði og í'yrir
komst bak við hann.
Vagninum hafði verið ekið nokk-
urn spöl til öryggis, og varðliðið hafði
dregizt aftur úr. Churchill sté þá út
úr vagninum til þess að gæta að, hvað
því liði. Hann gekk spottakorn eftir
brautinni og komst þá að því, að allt
varðliðið hafði verið tekið til fanga.
Nú var hann í miklum vanda stadd-
ur. Hann sneri við og hljóp allt hvað
af tók, en hvergi var fylgsni að finna.
Tveir Búar skutu að honum, og þar
sem hann flýði undan skothríð á báða
bóga, kom allt í einu þriðji Búinn
ríðandi að honum. Þá varð ekki frek-
ar að gert. Churchill lyfti upp hönd-
unum til merkis um, að hann gæfist
upp.
Ef stríðsfréttaritari á Vesturvíg-
stöðvunum hefði verið gripinn undir
sams konar kringumstæðum, hefðu
örlög hans verið ráðin. Utanhersmað-
ur, sem þátt tekur í bardögum, á enga
kröfu á því að vera meðhöndlaður
eins og stríðsfangi. Herrétturinn
mundi ekki ófús til þess að binda
bráðan enda á lífdaga hans. Churchill
var líka við öllu hinu versta búinn,
er hann sameinaðist hinum föngun-
um, og kvíði hans jókst geigvænlega,
þegar honum var skipað að sta'nda
álengdar frá þeim, meðan örlög hans
voru útkljáð.
Honum létti mikið, er honum var
sagt að ganga til þeirra aftur.
hann síðan fluttur til Pretoria>
sem honurn var komið fyrir í b)J
birgðafangelsum í húsakynnuni líJ 1
myndarskóla ríkisins.
Þarna varð hann að dúsa næstu
urnar, kvalinn af þrá eftir að lba
inu sem frjáls maður. Þegar hann
orðinn þess fullviss, að hann feng1
halda lífinu, tók hann að krelj1
þess að verða látinn laus sem
vik'
Uf'
i»{
aÖ
strn
■ðs-
■ol
fréttaritari, en Búunum var ljóst b’^
hans á hernaðarreglunum, og Pe
var ekki svo gjarnt til öfgafu ^
miskunnsemi, að þeir kærðu sig
lá111
oí
að sleppa svo hermannlega vöx,J
fréttaritara. Churchill varð að
sér lynda að hírast þarna áfraö1’ ^
vistin var hvergi nærri slæm, ^
spil, vindlingar og ballskák be^
getað talizt þolanleg dægrasty£tl^|,
En hann var á annarri skoðun ,.
nú að brjóta heilann um öll h11# .p
leg ráð til undankomu. Eftir Pr^^í
vikna fangelsisvist í skólahúsit,lJ g
þolinmæði Churchills nóg boðið-1 ^
einhverjum ráðum varð ha11,J m-
losna. En örðugleikarnir vor11 % f.
vænlegir. Hann var ókunm11
háttum, og mál landsins gat
ekki talað. Fjörutíu lögregl1111
312