Æskan - 01.07.1966, Síða 19

Við vorum búnir að koma okkur saman um það
að fara einhvern tíma upp á fjallið, sem við köll-
uðum. Það var 300 metra há hæðarbunga rétt utan
við túnið. Ég var 10 ára, þegar þessi saga gerðist,
Siggi og Jónas báðir 9 ára. Við höfðum aldrei komið
upp á þessa hæð, en heyrt miklar tröllasögur um
hana. Var okkur sagt, að þar væri grafinn eða
heygður víkingur á söguöld og gullkista hjá lionum.
Lykillinn að kistunni átti að hanga á klettanibbu
efst á bungunni. Á leiðinni upp á hæðina ræddum
við um gullið í kistunni. Siggi sagði: „Hvernig eig-
um við að ná lyklinum?" „Við verðum að ná honum
með prikinu," svaraði Jónas. „Prikinu, það er alltof
stutt," svaraði ég. „Þá getum við kastað steini í
hann, svo hann detti niður," svaraði Jónas aftur.
„Við megum ekki hreyfa við kistunni," svaraði ég.
„Þá mundi kirkjan standa í björtu máli.“ „Er það?“
svöruðu þeir Siggi og Jónas í einum kór. Nú voru
jieir að komast upp á hábunguna. Sjá þeir þá, livar
stór fugl svífur yíir þeim og lækkar flugið eftir
því sem drengirnir nálguðust hamarinn á bungunni.
Nú settist þessi stóri fugl á hamarinn og tveir litlir
ungar hoppuðu í áttina til hans. Svo hóf hann sig
til flugs aftur og renndi sér meðfram með spenntar
klærnar rétt yfir kollinum á drengjunum og argaði
ámátlega. „Við skulum flýta okkur niður aftur,“
kallaði ég og greip í Sigga og Jónas um leið. „Þetta
er örninn og hann getur tekið börn,“ bætti ég við.
„Er Jjetta örninn? Voðalega er hann stór,“ sagði
Siggi. „Hann er ægilega grimmur," sagði Jónas,
djúpt hugsandi. „Ef við hefðum verið þarna lengur,
Jrá hefði hann rifið okkur alla í sundur," sagði ég
og var stoltur að bregða fljótt við á hættunnar
stund. „Ég sá ekki lykilinn," svaraði Jónas. „Örn-
inn passar hann,“ sagði ég hróðugur. Ég þóttist nú
lífgjafi í þetta sinn. Jón afi.
Svo flögraði hún fram og aftur um baðstof-
Ulla. en hvergi gat hún fundið smugu til að fljúga
llt; Um.
’.Elsku mamma, taktu rúðuna úr glugganum,
að aumingja litli fuglinn geti komizt út,“ sagði
Jha við mömmu sína, þegar hún kom inn í bað-
st°funa.
>.Það skal ég gera, góða mín,“ sagði mamma
e°Uar. Svo plokkaði hún rúðuna úr glugganum,
en þá streymdi morgunloftið inn í baðstofuna, heil-
næmt og hressandi.
„Farðu nú heim til þín, elsku litli fuglinn
minn,“ sagði Bína frá sér numin af gleði.
Sólskríkjan lét ekki segja sér það tvisvar. Hún
flaug út urn opna rúðuna og hvarf út í bládjúpan
geiminn.
Bernskan.
271