Æskan - 01.11.1966, Blaðsíða 7

um sínum, batt stóreflis klút um höf-
uðið og flýtti sér síðan út í bílinn.
Hún hafði ekki beðið þar lengi, þegar
læknirinn kom til gistihússins. Þaðan
urðu þeir Níels samferða út í bílinn.
Á leiðinni sagði læknirinn honum frá
því, að barninu liði vel og væri úr
allri hættu. Níels varð eins og gefur
að skilja mjög feginn að fá þessar
fréttir, en gleymdi þó ekki að segja
lækninum frá ókunnu konunni, sem
hann hafði boðið að vera með þeim
áleiðis til Allerup. Læknirinn kvað
sjálfsagt að leyfa konunni að sitja í.
Þegar þeir stigu upp í bílinn, bauð
læknirinn konunni gott kvöld, en svo
hátt lét í óveðrinu, að hún heyrði
varla kveðju hans, enda var hún svo
dúðuð, að hún gat ekki litið við. Nú
var haldið af stað. Töluverðir skaflar
voru á veginum á stöku stað, en með
gætilegum akstri komst bíllinn klakk-
laust yfir jrá og miðaði sæmilega
áfram. Það var ómögulegt að tala
neitt saman í bílnum vegna óveðurs-
ins. Læknirinn sat hugsi aftur í bíln-
um, honum var minnisstætt þakklæti
og gleði ungu hjónanna, sem heimt
höfðu barn sitt úr greipum heljar.
Allt í einu stanzaði bíllinn. Læknir-
inn leit út. Var nú bíllinn bilaður?
Sér til undrunar sá læknirinn, að
hann var kominn heim. Hann flýtti
sér út úr bílnum og gekk hröðum
skrefum yfir götuna. „Verið þið sæl,“
kallaði hann til Níelsar og konunnar.
„Níels, keyrðu konuna til gistihúss-
ins í Allerup, þar hittir hún ef til
vill kunningjafólk sitt.“ Að svo mæltu
opnaði hann útidyrnar á húsi sínu.
Breið ljósrák skein út á götuna og
fagnaðaróp barnanna bárust út:
„Pabbi, pabbi!“
En nú virtist konan einnig þurfa
að flýta sér. Hún tók af sér sjalið,
steig út úr bílnum, þakkaði Níelsi
fyrir og kvaðst mundi ganga það sem
eftir væri leiðarinnar. Um leið og
hún kvaddi Níels, rétti hún honum
peningaseðil. Hann undraðist gjaf-
mildi ókunnu konunnar, sem hljóp
nú við fót áleiðis til Allerup, að Jrví
er hann hélt.
Á læknisheimilinu var glatt álrjalla.
„En hvað Jrað er gott að Jrú komst,“
sögðu börnin hvert í kapp við annað.
„Það var líka gott, að ég skyldi fara,“
svaraði pabbi þeirra. „Guð hjálpaði
mér til að bjarga lífi litla drengsins,
og foreldrar hans njóta nú óskertrar
jólagleði. En vont var veðrið, á gisti-
húsinu var allt fullt af fólki, senr
ekki komst leiðar sinnar. Fátæk kona,
sem ætlaði til Allerup, kom með okk-
ur þaðan. Vonandi kemst hún heim
til sín í kvöld fyrir vikið."
„Hér er fátæka konan,“ var þá
sagt í stofudyrunum. Börnin litu við.
Mamma Jreirra var komin! Kápuna
sína og stóra sjalið hafði hún skilið
eftir frammi í anddyrinu, og nú stóð
hún þarna með opnum örmum. Börn-
in hlupu upp um hálsinn á lrenni og
læknirinn og Stína fengu sinn hvorn
jólakossinn.
„En góða kona, hvernig hefur þetta
gengið til, og hver gætir nú ömmu?“
spurði læknirinn.
„Það gerir Anna systir. Þegar for-
stöðukonan á barnaheimilinu heyrði,
að amma væri veik, gaf liún Onnu
frí alla helgidagana, til þess að hún
gæti verið hjá mömmu. Anna kom í
morgun, og ég tók mér Jrá far með
áætlunarbílnum til að geta komizt
sem fyrst heim til ykkar. En veðrið
hamlaði Jrví að hann kæmist lengra
en til gistihússins. Þar stóð ég alveg
ráðalaus, Jrar til ókunnur maður bauð
mér að sitja í bíl áleiðis til Allerup.
En það sem allra skringilegast var,
er Jtað, að við pabbi ykkar skulum
liafa setið í sama bíl, án Jress að
Jrekkja hvort annað. Nú er ég komin
heim, og heima er bezt að vera.“
Bráðlega fóru læknishjónin að
skreyta jólatréð og taka í'ram jóla-
gjafirnar. Börnin heyrðu sífellt marr
í hurðinni á stóra skápnum og biðu
með eftirvæntingu eftir því, að á þau
yrði kallað. Loks opnaði pabbi þeirra
dyrnar, en lokaði Jró hurðinni á eftir
sér.
„Áður en Jhð fáið að sjá jólatréð,
skulurn við rifja upp fyrir okkur,
hvers vegna við erum eiginlega að
halda upp á jólin," mælti læknirinn.
„Jesús fæddist á jólunum," mæltu
öll börnin einum rómi.
„Já, Jrað er rétt, Jesús kom liingað
li! jarðarinnar til Jress að við gætum
síðar rneir komizt til hans á himnurn.
En til Jress verðum við að vera góð
og reyna að líkjast honum sem mest
og trúa á hann.“
Nú var sunginn jólasálmurinn „í
Betlehem er barn oss fætt“, og loks
fengu börnin að sjá jólatréð. Það stóð
á miðju gólfi, allt uppljómað. Augna-
blik stóðu börnin agndofa af hrifn-
ingu, en innan skamms hófst gleð-
skapurinn. Var nú gengið í kringum
jólatréð og sungið.
Svo var jólagjöfunum skipt á milli
heimilisfólksins, börnin léku við
hvern sinn fingur, Jrar til Jrau voru
loks orðin svo Jrreytt, að Jrau voru
fegin að komast í rúrnið. Brátt fór
einnig fullorðna fólkið að hvíla sig.
Úti var allt hljótt og kyrrt. Veðrið
hafði smám sarnan lægt, hætt var að
snjóa og kornið blæjalogn. Svo langt
sem augað eygði lá snjórinn eins og
hvít og hrein ábreiða yfir umhverf-
inu. Alls staðar var ró og kyrrð.