Æskan - 01.11.1966, Blaðsíða 12
Mínnsti kestur í Iieimi.
Sykurmoli er þessi litli hestur kallaður, sem sést hér
á myndinni með hesti af venjulegri stærð. Sykurmoli
er aðeins 50 sentimetrar á hæð. Eigandi hans er bóndi
í Virginiafylki í Bandarikjunum, og hafði hann gert
margar tiiraunir með litla hesta áður en Sykurmoli
fæddist, og á því marga iitla hesta, sem hann selur
fólki við hæfilegu verði, en slikir smáhestar eru mjög
eftirsóttir handa börnum. Sykurmola vill hann ekki
selja, en aftur á móti heitir hann hverjum þeim, sem
sýnt gcti sér minni hest en Sykurmoli er, háum verð-
iaunum. Það er talin lítil von, að nokkrum takist það,
því að áreiðanlega er Sykurmoli minnsti hestur heims-
ins í dag.
En maðurinn snýr sér snöggt við og vill hvoruga okkar.
Og þarna sitjum við, jómfrú Eiríksson og ég, án Jress að
yrða hvor á aðra. Mér þykir vænt um, að hún skuli vera
þarna. Verra væri að sitja alein.
Mér þykir að sumu leyti vænt um, að ekki er dansað
við mig. Nú getur pabbi séð, að ég sagði satt. En Jtetta
er léleg huggun. Mér leiðist.
Þá fer ég að hugsa um gömlu jómfrúna. Hver skyldi
hafa neytt hana til að íara? Það getur ekki verið, að hún
hafi farið ótilneydd.
Þegar göngupolkanum er lokið, kemur dansfólk inn í
stofuna. Allir eru glaðir og háværir, ungir og gamlir.
Mamma sezt rnilli þeirra frú Maule og frú Hellstedt, og
þær skrafa og hlæja, eins og gamlar vinkonur. Anna sezt
hjá Hildu, og þær hvíslast á.
Svo er dansaður polki og franses — og vals, polki og
franses, aftur og aftur. Anna, Hilda og Emilía dansa
auðvitað hvern dans. Þær eru allar kátar. Hilda kemur
til mín og reynir að koma mér í gott skap. Hún segir, að
ég skuli koma fram í salinn og horía á — að minnsta
kosti.
Mig langar ekki til þess, en veit ekki, hvernig ég á
að komast hjá því. Þá kemur Anna mér til hjálpar. Hún
segir, að ekki sé vert að tala við Selmu, lnin fari þá
bara að gráta aftur.
Mamma og jaínöldrur hennar hætta að dansa eftir
göngupolkann. En þær sitja frammi í salnum og horfa
á unga fólkið. Við jómfrú Eiríksson erum einar eftir í
stofunni. Og þar sitjum við allt kvöldið.
Ég reyni að hugsa um alla þá, sem eiga bágt: sjúka,
fátæka og blinda. Hvað er það að vera höfð útundan á
dansleik samanborið við að vera blindur?
Skyldi þetta vera hegning fyrir eitthvað, sem ég hef
gert ljótt? Eða á ég að læra auðmýkt af þessu? Nú raan
ég eftir gömlu jómfrú Boström, sem pabbi sagði okkuv
írá, og skólapiltarnir kornu til að fara á markaðsdansleik-
inn. Enginn dansaði við hana. Hvernig ætli lienni hafi
liðið allt það kvöld? Hún hefur víst brotið heilann uffl
það, hvers vegna hún væri svona leiðinleg, að enginn
vildi dansa við hana og ekki einu sinni yrða á hana.
Sjálf er ég einmitt að velta þessu sama fyrir mér.
Morguninn eftir eru þær mamma, Elín og Anna að
tala um dansleikinn undir borðurn og segja pabba og
Lovísu, hvað þær hafi skemmt sér vel, og hvað allt hafi
verið ánægjulegt. Ég þegi, því að ég hef ekki frá neinu
að segja.
Anna telur upp þá, sem dönsuðu við hana. Þá segh'
pabbi:
„En þú, Selrna?"
Mamrna svarar: „Það var nú ekki dansað við Selmu
Hún er víst of litil enn“.
Pabbi þegir dálitla stund. Síðan segir hann við mönnnu:
„Eigum við ekki að skrifa Afzelíusi frænda og spyrja
hann, hvort Selma megi ekki vera hjá Jreim í Stokkhólnn
næsta vetur og iðka líkamsæfingar? Henni batnaði svo
mikið, Jregar hún var þar. Mig langar til að sjá hana
albata áður en ég dey.“
Ég rek upp stór augu. Ætli pabbi hafi iðrast Jress, að
hann neyddi mig til að fara? Þess vegna hefur honum
dottið í liug að lofa mér til Stokkhólms.
Þrátt lyrir allt er þá enginn eins góður og pabbi.
Oddný Guðmundsdóttir þýddi.
k ik kizkizk'kkitkizkiZkizkizkikkiZkizk
420