Æskan - 01.11.1966, Blaðsíða 18

Næsta dag fór hún á fætur fyrir dögun. Gekk hún út
að glugga og stóð þar til þess að horfa á sólaruppkomuna.
„Þetta er fögur sjón,“ mælti hún og virti sólarupprás-
ina fyrir sér. „Ó, ef ég hefði mátt til þess að láta sólina
rísa!“
„Maður, vaknaði!“ kallaði konan.
Hún ýtti við manni sínum. „Vaknaðu, maður! — og
finndu kóngssoninn. Mig langar til að verða eins og
skaparinn og geta látið sólina rísa.“
Fiskimanninum varð svo liverft við, að hann datt i'ram
úr rúminu.
„Kona! Kona! — Hvað er það, sem þú lætur þér um
munn fara?“
Hún endurtók ósk sína. Maðurinn féll á kné fyrir
henni.
Nú var kona fiskimannsins orðin keisaradrottning. Hún sat í
marmarahöll og ailt í kringum hana glóði af gulli og perlum.
Nú var fiskimaðurinn rekinn á dyr af þjónum konu sinnar.
„Bið þú mig ekki þess arna. Ég get þetta ekki!“
En hún reiddist og skipaði þjónum sínum að reka hann
á dyr.
Fiskimaðurinn reikaði niður að sjó sárhryggur í huga.
Það var olsaveður, og hann ætlaði ekki að geta staðið á
fótunum.
Skip voru að farast, báta rak á land og brimrótið velti
stórgrýtinu upp eða sogaði það út.
Mitt í ógnum stormsins heyrði fiskimaðurinn þrumu-
raust: „Konuna þína langar til að verða eins og skapar-
inn. Snú þú heim, maður! Og þú skalt hitta konu þína
í óþokkalega kotinu gamla.“
Fiskimaðurinn gekk lieim til sín. Hallirnar voru brott,
auðæfin horfin og öll dýrðin liðin lijá.
Og konan hans sat í gamla kofanum, sem sýnilegt tákn
takmarkalausrar hégómagirni og drambsemi. Endir.
var á heimili hans. Höllin mikla var nú horfin, en þar sem
hún hafði staðið, var nú dómkirkja ein mikil. Konan hans
sat í hásæti og kringum hana brunnu þúsund ljós. Hún var
í skrúðfötum, útsaumuðum með gullvír. Og á höfði bar
hún gullkórónu. Keisarar, konungar og annað stórmenni
kraup við fótskör hennar og kyssti fald klæða hennar.
„Hækkar hagur, kona,“ sagði fiskimaðurinn, „þá ertu
orðin páfi.“
„Já, ég er orðin páfi,“ sagði hún.
Hann stóð kyrr stundarkorn og virti hana íyrir sér.
„Þú getur nú varla komizt hærra í tigninni en að verða
páfi, og vona ég, að þú verðir nú ánægð.“
„Vafasamt er það,“ anzaði hún.
Skýin voru svört og veðurofsinn afskaplegur.
KONÁ FISKIMANNSINS