Æskan - 01.11.1966, Blaðsíða 23

Þyrsti mig i þokka og yndi,
þegar ég var barn, —
eins og fleiri ungir sveinar
œvintýragjarn.
Leiddist mér i langnœttinu.
Ljós ég þráði og sól.
Þá var yndi ungu hjarta
að eiga í vœndum — jól.
Jólin komu. Bros og birta
breiddist yfir jörð.
Það var eins og englar góðir
alls staðar héldu vörð,
um sálir bœði og salarkynni.
Allt söng um Guð og Krist.
Ævintýri hirnneskt hafði
heiminn loksins gist!
Arin liðu — og „ævintýrið“
alltaf hug minn dró.
Ýmiss konar orðaflœkjur
urðu að vikja þó.
Það eru menn, sem hugsað hafa
og helgar bækur skráð.
En hiklaust máttu hismi. kasta,
hafirðu i kjarnann náð.
Og aldrei jólin munu missa
mátt sinn eða hrós.
Það er engin kirkjukredda,
sem kveikir þeirra Ijós,
heldur göfgur kœrleikskraftur
Kristseðlinu frá,
mannlegs hjarta liknarlöngun,
Ijóss- og himinþrá.
Því skal flúið fegins hugar
i forna draumsins skjól.
Því slial deegurþrasi hrundið.
Þvi skulu haldin jól.
Því skal sérhvert salarkynni
sóþað og þrýtt sem bezt,
eins og hýsa kysum kœran,
konunglegan gest.
Aldrei þó hjá fegurð formsins
fcerðxt hið þráða skjól.
Ytri þrýði aldrei megnar
ein — að skaþa jól.
Jólin eru fegins fundur
fagur Guðs og manns.
Jólin eru hátið hjartans, —
hátið kœrleikans.
Grétar Fells:
Hátífi hjartans
Drengurinn
sem týndist
Það var í byrjaðan ágúst. Mamma hafði tekið
dreng, 4 ára, af konu af næsta bæ á rneðan hún fór
í ferðalag. Litli drengurinn var ómannblendinn og
vildi ekki una hjá okkur Helga. Fór meira einn og
baukaði sér. Við vorum þrjú systkinin, Helgi, sem
áður er getið, Jónas og Magga. Við vorutn á aldr-
inum 9—12 ára.
Einn eftirmiðdag fannst ekki litli drengurinn.
Við vorum strax rekin af stað að leita. Fórum um
allt túnið og í fjárhúsin en lundum drenginn hvergi.
Móðir okkar var alveg ringluð, vissi ekki hvað til
bragðs átti að taka. Hún skipaði okkur að fara að
leita aftur. Við vissum ekki, hvert við áttum að
fara. Löbbuðum af stað hugsunarlaust og gáðurn
í allar lautir og skorninga. Jónasi datt í hug, að
örninn hefði tekið hann. Hann sagðist hafa -heyrt
sagnir af því, að örn hefði tekið barn og flutt það
upp í íjall í hreiður sitt. Magga fylltist áhuga á þessu
og trúði þessari sögu að öllu leyti. „Ekki getum við
komizt upp í arnarhreiður," sagði Magga. „Nei,
þangað kemst enginn nema í flugvélum," svaraði
Jónas. Börnin ráfuðu um túnið fram og aftur
áhyggjufull og leið. Þegar þau höfðu gengið þannig
nokkra stund, sagði Magga. „Það er ekki til neins
að vera að þessu rjátli. Við finnum hann aldrei, ef
örninn hefur tekið hann.“ Svo sneru börnin heim
aftur. Magga var ein sér og ætlaði að gá í fjós-
hlöðuna um leið og hún færi fram hjá henni. Fjós-
hlaðan var nærri full af heyi. Þegar liún lítur inn,
sér hún hvar stráksi steinsefur. Hún veifar til bræðra
sinna og lítur brosandi inn í hlöðuvindaugað. Jónas
og Helgi komu hlaupandi, og svo litu þau öll bros-
andi inni í hlöðuna og sáu hann sofa værum svefni,
dreginn, sem þau höfðu verið að leita að. Jón afi.
431