Æskan - 01.11.1966, Blaðsíða 26

TJTrói höttur varð bæði hryggur og reiður, er hann
varð þess vís, að Vilhjálmur skarlat hafði verið tek-v
inn htindum og fluttur burt. Hann stefndi öllum mönn-
um sinum saman og lét þá sverja, að þeir skyldu frelsa
fóstbróður sinn eða falla að öðrum kosti. Vilhjálmur
ofurhugi var fyrst sendur af stað til að komast eftir, hvert
nafni hans hafði verið fluttur. Hann fór því í flýti til
Nottingham. Þar varð hann þess skjótt var, að fréttin um
hinn mannskæða bardaga og hrakfarir bæjarfógetans
hafði meðal annars komizt á kreik meðal fólks í borginni.
Af því fékk hann að vita, að ræninginn sæti i fangelsi
og ætti að hengjast næsta morgun í dögun. Vilhjálmur
skundaði nú aftur til Hróa hattar með þessi tíðindi.
Foringinn kallaði menn sína saman, og unnu þeir aftur
eið að því, að þeir skyldu koma Vilhjálmi skarlat aftur
til Barnesdalsins eða hefna grimmilega dauða hans.
Snemma morguns daginn eftir var Vilhjálmur dreginn
úr dýflissunni, fjötraður á höndum og fótum, og fluttur
til gálgans, er stóð á sléttum völlum fyrir utan borgar-
hliðið. Vörðum var skipað þétt umhverfis. Vilhjálmur
renndi augunum allt í kring og litaðist um, hvort hvergi
væri hjálpar von, en sá engin tnerki þess, að félagar hans
væru í nánd. Því næst sneri hann sér að fógetanum, sem
sjálfur ætlaði að vera viðstaddur líflát skógarmannsins.
Vilhjálmur ávarpaði hann og mælti: „Ég bið þig veita
mér eina bón. Aldrei hefur neinn af mönnum Hróa hattar
þofað þjófsdauða, lát mig ekki verða hinn fyrsta. Sel mér
í hendur sverð mitt, og skjótið svo á mig allir í senn,
þá dey ég sem manni sæmir.“
„Ég hef heitið því að hengja þig á hæsta gálga í Nott-
ingham,“ svaraði fógetinn, „og jafnskjótt og ég fæ hand-
samað hinn harðsvíraða níðing, hann Hróa, skal hann
fá að hanga við hliðina á þér.“
j „Þrælmennið þitt!“ æpti Vilhjálmur skarlat í bræðt,
“^„það veit hin heilaga mær, að ef þú, vesalmennið, nokkru
sinni hittir hetjuna Hróa hött, mun hann maklega gjalda
þér verk það, er þú fremur nú. Hann brýzt gegn þér
og fyrirlítur þig og allt Jútt hyski, sem ekki megnar
fremur að handtaka öðlinginn hann Hróa hött en Hinrik
konung sjálfan," og skógarmaðurinn hló hátt og hæðnis-
lega framan í fógetann.
Eftir boði fógetans tók böðullinn í handlegg Vilhjálms
og leiddi hann að gálganum. En rétt í Jrví er hann ætlaði
að bregða snörunni um háls honum, spratt allt í einu
maður einn hár vexti fram úr runna einum Jtar í nánd
og hjó böðulinn banahögg.
„Ég er kominn hingað til að kveðja Jng, Vilhjálmur,
fyrir andlát þitt,“ mælti komumaður, „og þú, fógeti góð-
ur, J)ú verður að hlífa honum fyrir mig ofurlitla stund.‘
„Svo sannarlega sem ég lifi,“ æpti fógetinn til manna
sinna, „Jrá er bófinn sá arna ræningi og einn af mönnura
Hróa hattar, — takið hann — fimmtíu pund í boði —
dauðan eða lifandi!" En í sömu svipan skar Litli Jón —
Jtví að Jrað var hann — fjötrana af félaga sínurn, þreif
sverð af einum borgarmanna, fékk Vilhjálmi og mælti:
„Nú er að berjast, Vilbjálmur! Verðu þig, bróðir —
hjálpin er í nánd. Til frelsis — til frelsis!" Sneru Jieir svo
bökum sarnan og vörðust hraustlega mönnum fógetans.
„Til írelsis — til frelsis!" heyrðust ótal raddir kalla i
skóginum þar í kring, og Hrói höttur geystist fram með
menn sína. Örvadrífan stóð af bogunt Jieirra á borgar-
menn, og fleiri en ein ör þaut í gegnum klæði fógetans.
„Burt, burt!“ æpti hann og flýði til borgarinnar. „Það
er Hrói höttur sjálfur!" og fór nú sem hraðast, Jtví að
hann J)óttist vita, að skógarforinginn mundi öðrum frenr-
ur velja hann að skotspæni. Menn hans létu ekki á sér
^f-r&lóun ^^OiLUjáLmó óh&rlató
434