Æskan - 01.11.1968, Síða 34

STEINUNN KARLSDÓTTIR:
1. KAFLI.
að var júníbyrjun. Sólin sendi geisla sína út yfir
Reykjavíkurborg. Sumir vegfarendur óskuðu þess
jafnvel að það færi að rigna, til þess að losna við allt
rykið af götum borgarinnar. Margir lögðu leið sína niður
að Tjörn, þar sem endurnar kvökuðu glaðlega með unga-
hópinn sinn, og svanirnir syntu hnarreistir. Vorboðinn
Ijúfi, heiðlóan, var fyrir löngu komin og það voru fáir,
sem ekki fögnuðu komu hennar.
Eftir einni af aðalgötum borgarinnar ók bifreið, og
gátu víst margir bílstjórar öfundað manninn, sem átti
hana. í þessum glæsilega bíl sat kona og ung stúlka, sem
auðsjáanlega var dóttir konunnar. Konan var taugaóstyrk
og skipaði ökumanninum sífellt að auka hraðann. Hún
var hávaxin, prúðbúin kona á fertugsaldri, í dökkri ull-
arkápu og með rauðan hatt á höfði. Dóttirin var hávaxin,
alveg eins og móðir hennar, klædd samkvæmt nýjustu
tízku, með dökkt hár og dökk, tindrandi augu. Hún
reyndi stöðugt að sefa móður sína. Þær voru á leiðinni
til flugvallarins, því dóttirin, sem var 16 ára og heitir
Stína, var að fara til Englands til enskunáms. Móðir
hennar hafði fengið henni samastað hjá skyldfólki sínu
í Lundúnum.
Nú voru þær næstum komnar til flugvallarins.
„Stína, viltu rétta mér töskuna mína,“ sagði móðirin.
Stína rétti henni töskuna og fór síðan að horfa út
um bílgluggann. Henni fannst óralangur tími síðan í
gær, að hún var að setja niður farangurinn. Hún velti
því fyrir sér hvernig þetta nýja heimili hennar kæmi
til með að líta út, og hún vonaði að hún kynni vel við
sig þar. O-jæja, þetta myndi allt skýrast þegar hún kæmi
til Lundúna. Hún efaðist heldur ekkert um það eftir
frásögnum móður sinnar af samskiptum sínum við fjöl-
skylduna að dæma.
Hún hugsaði með söknuði til þess, að nú fengi hún
hvorki að sjá móður sína né föður í þrjá mánuði. Henni
fannst líka leiðinlegt að faðir hennar gat ekki komið
með að kveðja hana, því hann er læknir og læknar geta
ekki alltaf ákveðið sinn fritíma.
„Stína, ætlar þú að verða eftir í bílnum?" kallaði
móðir hennar.
„Nei, nei, ég er að koma,“ sagði Stína urn leið og
hún hrökk upp úr hugleiðingum sínum og staulaðist út
úr bílnum.
Frúin lét ökumanninn taka farangurinn. Síðan gengu
þær inn í flugafgreiðsluna. Móðir Stínu fór með öku-
manninum þangað sem vega átti farangurinn, en Stína
settist á einn stólinn í biðsalnum. Eftir stutta stund kom
móðir hennar aftur og settist hjá henni.
„Hérna er farseðillinn þinn. Þú lætur fluglreyjuna
hafa hann þegar þú ferð upp í vélina," sagði hún og
rétti Stínu seðilinn. Stína skoðaði miðann vandlega. Hún
hafði aldrei flogið áður og ekki var laust við að það setti
að henni dálítinn beyg.
„Heyrðu mamma, sagðir þú ekki að hjónin, sem ég
fer til, ættu tvær dætur? Hvað eru þær gamlar?“
„Ég man það nú ekki nákvæmlega, en ég held að þær
séu eitthvað á aldur við þig.“
„Ó, en hve það er gott. Þá geta þær sýnt mér borgina,"
sagði Stína og hló ánægjulega.
Þær sátu þarna í hálftíma og skröfuðu saman. Stína
skrapp í sælgætisbarinn og fékk sér öl. Hún var rétt að
renna niður seinasta sopanum þegar flugfreyja kallaði í
hátalarann: „Farþegar til Lundúna gjöri svo vel að ganga
um borð í vélina Hrímfaxa. Góða ferð og góða lendingu."
Þetta endurtók hún síðan á ensku og dönsku. Stína flýtti
sér til móður sinnar.
„Jæja, Stína mín. Nú þarftu að fara. Mundu nú eftir
að skila beztu kveðjum til hennar frænku þinnar. Hugs-
aðu vel um námið og gangi þér vel. Vertu bless, elskan,
og gættu vel að þér.“
„Vertu sæl, mamma mín, og skilaðu hjartans kveðju til
pabba.“ Stína kyssti móður sína á kinnina og gekk síðan
út á flugvöllinn ásamt hinum farþegunum. Henni var
hjálpað upp í vélina og hún fékk sér sæti framarlega
við glugga.
Sessunaut hafði hún engan, svo hún lét fara vel um
sig og lét töskuna, sem hún var með, í sætið við hliðina.
462