Alþýðublaðið - 06.04.1923, Blaðsíða 3

4
AL&YÐUBLAÐIÐ
gerðardóm viðvíkjandi kaup-
gjaldsþræium.
Þessu myndi Bjarni svara
þannig, að hann ætti sem fuil-
t úi þjóðarinnar að vinna að
bagsmunum allrar þjoðarinnar.
En mér er spurn: Á Bjarni þá
ekki að vinna jafnt að haps-
munum okkar verkamanna? En
það mun vera einfalt svar við
þes u, og það er, að Bjami fær
að líkindum minna fyrir að vinna
fyrir okkur verkamenn á þiugt
heldur en atvinnurekendur, þó
þeir þykist aumir.
Annars er skömrn fyrir þjóð-
ina að eiga slíkan mann á
þingi, sem ekki blygðast sín
fyrir að bera siíkan ósóma
fram í þinginu, sem miðar að
því að troða enn meir skóinn
niður af kúguðustu stétt lands-
ins. Ekki getum við verkamenn
borið mikið traust til hæstarétt-
ar, þótt okkar mál kæmust
þangað til úrskurðar, samanber
hans undanfarnar aðfarir gegn
okkar mönnum.
Burt með slika menn út úr
íöggjafarþingi þjóðarinnar, sem
láta hafa sig til slíkra óþvera-
verka, en þora þó ekki að koma
á fund hjá verkamönnum og
sjómönnum og standa fyrir máli
sfnu! Terkatnaður.
Útbreiðið Alþýðubláðið
hvar sem þið eruð og
hvert setn þið fariðl
Ljúfa smáblóm, liijan bjarta,
læknað geturðu marga und.
Má ég Ieggja þig mér við hjarta?
Má ég njóta þín litla stund?
£é ég inn í undraheima,
unga blóm, í gegnum þig,
og mig fer að dreyma, dreyma.
Draumaveröld, taktu mig!
Ljúfa blóm, þíns ljóma nýt ég;
iöngun mín er djúp og sterk.
Þér í dýpstu lotning lýt ég,
lífsins mikla kraltaverk!
6. Ó. lells.
Bœknr og rit,
send „Alþýðubiaðínu44.
Béttur, VI. árg., 2. hefti; VII.
árg., 1.— 2. hefti. 3>Réttur« er
enn þá eina tímaritið hér á landi,
sem eingöngu gefur sig' við þjóð-
félagsmálum. Hefir hann birt
margar ,góðar greinir um þau
efni og orðið til þess að kynna
ísiendingum ýmsar merkilegar
stefnur í þeiro málum, sem lítt
eða ekki hefir verið miust á
annars staðar. Má þar til nefna
hinn svo nefnda >Georgeisma«. í
þessum heftum. er margar góðar
3
Hjálparstiið ITjúkrunarfélágs-
ins >Líknar« er opin:
Mánudaga . . . kl. 11 —12 f. h.
Þriðjudaga ... — g—6 e. --
Miðvikudaga . . — 3—4 e. --
Föstudaga ... — 5—6 e- --
Laugardaga . . — 3—4 e. -
Hús til söiu. Uppl. á Hvg.
17 í Hafnarfirði.
Mte
greinir, svo sem >Verðfræði<
eftir B. S., >Alþjóðafriður< eftir
Carl Koch í íslenzkri þýðingu
ettir Stefán Pétursson, >Náttúru-
réttur og vinna«, ágæt grein um
vandræði þau, er stafa af sér-
eign á jörð, og iýkur henni
með þeirri ' niðnrstöðu, að á
undan ölíum öðrum umbótum
verði að ganga »að gera land-
leiguna að þjóðareign.< >Að
stánda >á eigin fótum« heitir
grein eftir Steinþór Guðmunds-
son um tryggingarmálefni. Arnór
SigurjónSson skrifar um >frjálsa
alþýðlega mentastarfsemi á
Norðurlöndum; er það skýrsla
til stjómarráðsins um utanföí
hans 1919 — 1920. At þessu yfit.
iiti má sjá, að umræðuefni rits-
ins eru fjölbreytt og framsækni-
bragur á þeim. Er hressing að
lestri slíks rits nú á tímum, er
CfuBtav Wied: Bapóninn.
Baróninn! . . . Gat þaS veriS . . . ? Jú; Þetta
vár hann, hinn gamli og góSkunni æskuvinur minn.
Nú þekti óg hann. . . .
>Hafi8 t>ér líkporn á fótunum?< sagSi konan.
>Mér virSist óróleiki yðar, þar sem þór sitjið, bera
þess nokkurn vott <
»Já,< sagði ég. »Ég hefi líkþorn á báðum fótum.<
Síðan snéri hún sér að baróninum. »Eitu ekki
næiri búinn að sötiá í þig kaffið, Sörensen! svo
að þú getir tekið til starfa á ný?<
Baróninn 'rétti henni ílátið hægt og rólega, þfeif
burstann úr hendi hennar og hélt áfranr að bursta
stígvélin mín.
»þökk er maður vanur að segja, þégar einhverjp
góðu er í mann slett,« sagði kerlingin og danglaði
í bakið á baróninum um leið. >Von bráðar gleymir
þú bæði sól og tungli. Qleymdu samt ekld að fá
vinnuna borgaöa!“
Og að svo mæltu fór hi'm leiðar sinnar með
tóm jlátin.
»Er þetta konan yðar núna?< varð mér að
spyrja.
>Já,« svaraði baróninn.
Samtalið varð ekki lengra. Ég þorði ekki að
segja, fleira. v
Ég stakk flmm króna seöli í hönd hans og flýtti
mér á burt. En þegar ég hafði náð fyrir næsta
götuhorn, hristi ég af mér alla viðkvæmnis-þag-
mælsku, hló léttan og sagði við kunningja minn,
er kom í fiasið á mér:
>Heyrðu, kunningi! Pessi maður þarna, maður-
inn með skóburstann, hefir þó vissulega átt. einu
himnesku augnabliki að fagna á æfi sinni, . . .
og það var nóttina þá, er hefðarfiúin yndislega
laut við rúmstokk hans a náttkjólnum einum. . . .
Tað var ósvikið ástar-æfintýri . . . staðreyndanna.
Hversu mörgum höfum við að fagna, ég og þú,
háttvirti herra!<
' ENDIE