Æskan - 01.11.1975, Blaðsíða 20

MuM að var aðfangadagskvöld jóla. Á heimili kenn-
* arans í litla þorpinu í dalnum var nýlokið við
að kveikja á jólatrénu. Börnin sátu og biðu f eftir-
væntingu. Þau Ijómuðu f framan rétt eins og þau
væru að keppast við að skína eins og Ijósin á
trénu.
Á borðinu var skál full af eplum, perum og hnet-
um, og á gólfinu kringum jólatréð voru allir jóla-
pakkarnir, sem börnin biðu með óþreyju eftir að
fá.
Þá var skyndilega barið að dyrum, og í gættinni
birtist góðlátlegt andlit gamla læknisins. „Góða kvöld-
ið,“ sagði hann og bar ört á, „það er líklega enginn
hérna, sem myndi vilja fara með lyf upp að Hóla-
bergi — það er litla hjáleigan uppi undir heiðinni.
Konan þar hefur veikst, og ég var rétt áðan að fá
skilaboð frá þeim með honum Andrési gamla
„snuðru", hann var að koma niður í þorpið til þess
að halda hér jólin, karltetrið. Hann kom við á Hóla-
bergi, þau voru að biðja um að fá eitthvað af kirkju-
fólkinu, sem yrði við kirkju á morgun, til þess að
koma við með lyfin um leið og það færi fram hjá
á heimleiðinni. — Hér er glasið, ef sjúklingurinn get-
ur fengið þetta í kvöld, þá myndi henni ekki líða
eins illa í nótt.“
„Vilt þú fara, Haraldur?" Húsfreyja sneri sér að
elsta syninum.
Haraldur varð skrítinn f framan, það var eins og
það tognaði á honum andlitið. Hann langaði nú ekki
mikið til að fara út í náttmyrkrið, og verða af öll-
um jólafagnaðinum. Auk þess var löng leið upp að
Hólabergi. „Getur ekki annar farið — einhver frá
hreppstjóranum?" spurði hann.
„Það er best að ég fari sjálfur,“ sagði kennarinn,
og reis á fætur.
En það vildi ekki kona hans með nokkru móti.
Hann var ekki hraustur — var svo fljótur að fá
kveif. Hún leit nokkuð hvasst á Harald, sem stóð
upp hálfskömmustulegur, en með grátstafinn í kverk-
unum, og tók við glasinu.
„Jæja, ég verð þá vfst að fara,“ sagði hann, hálf-
ólundarlega.
Hann fylgdist með lækninum stuttan spöl. „Það
er synd, að þú skulir þurfa að missa af jólafagnað-
inum, en huggaðu þig við það, að þú gerir góðverk,
sem vissulega mun færa þér blessun," sagði Iækn-
irinn um leið og hann kvaddi og fór inn til sfn.
„Góðverk, — blessun," tautaði Haraldur fyrir
munni sér, og labbaði hægt í áttina til heiðarinnar.
Nú sátu þau öll heima og hámuðu í sig epli og
hnetur og alls konar góðgæti. Þeim leið vel, og það
var notalegt f kringum þau, á meðan hann gekk hér
aleinn í myrkrinu og missti af svo miklu. Það var
bjánalegt af mömmu að þvinga hann til að gera
þetta. Það væri alveg mátulegt á hana, ef hann villt-
Ist og kæmi aldrei heim aftur. Þá myndi hún iðrast
18