Æskan - 01.11.1975, Blaðsíða 41

— Þið megið það, segir vinnumaður, — en ég
fer eldri veginn, þó að ykkur þyki hann lakari en
hinn. Gengur hann svo nokkurn spöl, þangað til
hann kemur á háan hól. Heyrir hann þá hávaða, óp
og öskur frá nýja veginum. Þykist hann skilja, að
þar eigist menn illt við. Hleypur hann þá upp á
hólinn og æpir eins og hann getur. Fellur þá niður
hávaðinn, og í sama bili sér hann tvo menn koma
hlaupandi. Eru það félagar hans. Segjast þeir hafa
hitt fyrir sér ræningja, er hafi ráðist á þá. — En
þegar þeir heyrðu óp þitt, urðu þeir hræddir og
flýðu. Eigum við því þér að þakka, að við sluppum
svo vel.
Halda þeir nú allir áfram um stund, en svo eiga
þeir ekki samleið lengur, kveðja hann vel og fara
sína leið, en hann gengur þangað til um kvöldið,
að hann kemur að bæ einum og beiðist gistingar.
Vinnumaður einn varð þar fyrir svörum, sagði hann
gistingu velkomna og gekk inn, kom aftur að vörmu
spori og vísaði gestinum í bæinn.
Þegar inn kom, voru þar fyrir gamall maður og
ung kona og létu þau hvort að öðru sem hjón væru.
— Hér má ég ekki vera, hugsar hann, segist sjá
það nú, að hann muni ná til næsta bæjar, biður
afsökunar og ætlar að fara. Heimamaður sá, sem
vísar honum inn, leggur mjög að honum að vera
og eins húsfreyja, en hann lætur það ekki á sig
fá, kveður þau og heldur til næsta bæjar. Er hann
þar um nóttina við góðan beina.
Um morguninn bárust þær fréttir, að gamli bónd-
inn hefði verið myrtur um nóttina. Vissi þá dag-
launamaðurinn, að það hafði vinnumaðurinp gert,
og því lagt svo ákaft að honum að vera, að hann
ætlaði að kenna honum um morðið. Þakkar hann
guði fyrir að vernda sig frá þeirri óhamingju.
Eftir þetta fer hann og kemur heim til sín næstu
nótt. Fer hann upp á glugga og ætlar að guða, en
þá heyrir hann konu sína tala blíðlega við einhvern
karlmann inni í bænum. Flýgur honum I hug, að
hún hefði tekið sér elskhuga, meðan hann var í
burtu. Verður hann viti sínu fjær af afbrýði og reiði,
þrífur til hnífs síns, og ætlar að brjótast inn og vega
þau bæði. En þá man hann eftir þriðja heilræði vinar
síns, fellur á kné og les faðirvorið með skjálfandi
röddu. Fer þá svo undarlega, að honum rennur öll
reiði, er hann les það í þriðja sinn. Hugsar hann
nú mál sitt með stillingu, en í sama bili koma kon-
an og börnin út, fagna honum ákaft og bjóða hann
velkominn. Hann tekur þvf þurrlega og spyr, hvern
hún hefði átt tal við inni í bænum.
— Elsta son okkar, vinur, segir hún, og sá hann
þá, að það var faðirvorið, sem forðaði honum frá
glæpnum, og lofaði hann guð í hljóði.
Gerðist nú glatt í kotinu; og ekki minnkaði ánægj-
í huganum strýk ég hárið þitt,
hjartans litla barnið mitt,
föla þína kyssi kinn
og krýp við hlýjan barminn þinn.
Ó hve jafnan indælt er
að eiga litla drauminn sinn
næturstund með sjálfum sér,
sjálfum sér hjá þér.
í huganum strýk ég hárið þitt.
Haustnóttin er athvarf mitt.
Nú er sælt að geta gleymt
gömlum syndum, hugsað, dreymt.
Ó hve gott hve gott þá er
að geta, barn mitt, endurheimt
allt hið besta í sjálfum sér,
sjálfum sér hjá þér.
Matthías Johannessen.
an, þegar sneitt var af kökunni, þvf að hún var fuil
af peningum. Hafði vinur hans þar goldið honum ríf-
iegt kaup fyrir allan tímann.
39