Æskan - 01.11.1975, Blaðsíða 50

BEININGALEIKUR
Leikendur skipta sér og fer einn
í hvert horn herbergisins og í aðra
staði, sem hentugir þykja. Einn leik-
enda er gestur eða beiningamaður,
og stendur hann á miðju gólfi í
leiksbyrjun. Síðan gengur hann frá
einum til annars, og segir við þá
sem í hornunum standa: „Lofaðu
mér að vera.“ En allir taka honum
illa, og segir hver fyrir sig: „Farðu
til þess næsta.“ En á meðan gest-
urinn er á leiðinni milli hornanna,
leitast hornbúar við að hafa horna-
skipti, en gesturinn reynir að skjót-
ast í eitthvert hornið, sem losnar.
Takist honum að smjúga í hom,
fer sá sem missti hornið á vergang
og er nú beiningamaður næst.
KINDAJARMUR
Leikendur setjast í hring. Einn
nefnir fyrsta staf í orði, sem hann
hugsar sér. Annar bætir staf við,
þótt vera kunni, að hann hafi allt
annað orð í huga. Svona er haldið
áfram og reynir hver að forðast að
botna orð. En sá, sem kemst ekki
hjá því að Ijúka við orð og bæta við
síðasta staf, verður að jarma eins
og kind. — Leikandi hefur rétt til
að spyrja þann, sem nefnir staf næst
á undan honum, hvort hann hafi í
huga almennilegt orð eða hvort
hann sé með orðskrípi. Reynist orð-
ið löglegt í alla staði, verður sá sem
spurði að sauðkind. En sé um rang-
lega myndað orð að ræða, verður
sá sem spurður var sauðkind. En
sá, sem verður kind, verður að
jarma „me-e-e-e" í hvert skipti sem
röðin kemur að honum í leiknum
og má ekki bæta við staf framar í
þeim leik.
börn, að hún vissi varla hvað hún átti að taka fyrir hendur og var
því alltaf áhyggjufull á svip. Þegar hún kom auga á Móa hrópaði
hún. „Nú já, litli óþekktaranginn þinn, svo þú hefur verið að flækjast
um með honum hr. Sperrti, og ekki hugsað um að gera það sem þú
áttir að leysa af hendi — og hvar er teppið hans Búa, litla bróður
þíns?“
„Æ, vertu ekki vond. Það var svo stórt og erfitt að bera það. Ég
hef víst týnt því á fluginu."
Mói og bræður hans áttu engan föður og urðu að vinna fyrir sér
sjálfir. Ási og Tumi unnu því að tilbúningi mjög fallegra töfrateppa,
en Búi, sem var miklu yngri, var sendur út til þess að selja þau.
Og þar sem hann var frá Álfalandi, gat hann flogið eins og aðrir íbúar
þess. En í síðustu ferðinni hafði hugur hans beinst frá fluginu og
hann hafði misst töfraábreiðuna, og af tilviljun féll hún niður á
Jörðina, þar sem mennirnir búa og lenti f einum garði þeirra.
Trausti litli horfði vonaraugum á gömlu konuna. „Viltu fyrirgefa
Móa,“ sagði hann. „Ég held að ég geti fundið teppið ykkar.“
„Ha!“ sagði gamla konan. „Þú getur það. Og hvar heldur þú að
það sé?“
Þá sagði Trausti henni frá nýja teppinu, sem mamma hans hafði
keypt handa honum, hvernig það hefði fundist í garðinum og hlyti
því að vera ábreiðan, sem Mói hafði misst. Og þó að honum þætti
teppið mjög fallegt, mundi hann fúslega fá mömmu sfna tii að
skiia því aftur þegar f stað.
Áhyggjusvipur gömlu konunnar hvarf eins og dögg fyrir sólu og
hún rétti hendur sínar til Trausta.
„Vinur minn,“ sagði hún, „þú ert sannarlega góður drengur og
við hér í Álfalandi erum hreykin af því að einn fbúa hinnar miklu
Jarðar finnst vinna okkar þess virði að hafa hana í húsum sínum.
Þigg þú því ábreiðuna og þegar þú notar hana, þá munt þú hugsa
vel til okkar. í allar sínar ábreiður saumuðu álfarnir ævintýri sem
flytja þá, er undir þeim sofa til fegurstu draumalanda."
Að svo mæltu kyssti hún Trausta litla.
Mói var ánægður yfir hve vel hann hafði sloppið úr þessari klípu
og var að þakka Trausta fyrir, er hann minntist þess, að nú var kom-
inn tími til þess fyrir vin hans að halda heim. Hann blístraði þrisvar
og hr. Sperrtur kom þegar í stað.
Þeir flugu hratt heimleiðis og innan stundar lenti hr. Sperrtur á
glugganum heima hjá Trausta.
„Ó, þetta var gott,“ sagði hr. Sperrtur.
„Áttu við ferðalagið?“ spurði Trausti.
„Nei,“ sagði Sperrtur. „Ég átti við sósuna og baunirnar, sem ég
keypti fyrir hnetuna. En ég lofaði að flytja þig heim endurgjaldslaust,
svo ég fæ bara brauð og sultu í kvöld. En það var gaman að kynn-
ast þér, vinur sæll!“
Hann deplaði augunum og blakaði vængjunum til Trausta, sem fann
nú að hann var að fá aftur sína eðlilegu stærð. Síðan veifuðu Sperrtur
og Mói til Trausta og lofuðu að heimsækja hann einhvern tíma síðar.
Hann var að hugsa um ævintýrið, er hann heyrði að sagt var: „Á
fætur. Syfjukollur,“ og móðir hans stóð við rúmið og togaði í eyra
hans. Hann sagði henni söguna um töfrateppið. Henni þótti það
skemmtilegt og sagði: „En hvað þetta var dásamlegur draumur, vin-
ur“ — en Trausti litli var alveg fullviss um að þetta hafði ekki verið
draumur, heldur veruleikinn sjálfur.
48