Æskan - 01.11.1975, Blaðsíða 51

Hún hafði svo mikinn hjartslátt, að hún hélt að
hann hlyti að heyrast, og hún dró andann ótt. Fyrst
ræddu þau um hunda. Hirðingu, hundamat og tamn-
ingu. Kátur var fyrsti hundurinn, sem Tim átti. Kóra
Kóra hafði verið óvenjulega fallegur hundur, hún
hafði oft fengið verðlaun. Hún var áreiðanlega falleg-
asti hundurinn, sem foreldrar hans höfðu átt, en
Tassóvar gáfaðastur, þó hann væri kynblendingur.
Hann hafði þrotlausar sögur að segja um listir þær,
sem Tassó kunni. Er leikin var grammófónplata, reis
’ hann upp á afturlappirnar og dansaði. Þessar sögur
um Tassó voru svo fu’rðulegar, að Tim hélt helst að
Olson væri að gabba hana, en hún taldi hyggilegast
að látast trúa öllu. Það gat verið hættulegt að and-
mæla honum. Og það var ágætt, að hundaspekin ent-
ist þeim svona vel. Það var bágt að segja, hvað hættu-
laust var að taka til umræðu á eftir. Venjulegt fólk
er alltaf hægt að spyrja um, hvað það vinnur eða hver
staða þess er, og segja síðan frá sínum eigin ^ið-
fangsefnum, og svo má tala um kvikmyndir. En ef
til vill var hvorugt þetta heppilegt. Ef hann var veikur,
vann hann auðvitað ekkert. Samtalið rak í strand, og
Tim braut heilann um, hverju hún ætti næst að brydda
upp á, og loks kom það.
„Hvernig kunnið þér við yður hérna?“
„Þakka yður fyrir, ágætlega. Foreldrar mínir áttu
býli úti í sveit, en seldu það í haust, þegar þau
keyptu þetta hús. Við ætluðum að vera flutt í það fyrir
löngu, en viðgerðin tók langan tíma. Ég hef sjálfur
verið lengi að heiman, kom rétt fyrir jólin. Eiginlega
hef ég verið að heiman í mörg ár.“ — Nú, hann
hefur þá verið á einhverju sjúkrahæli, hugsaði Tim.
Hann hélt áfram: „Mér finnst svo gott að vera kom-
inn heim. Og þegar maður er alinn upp í sveit, er
ágætt að búa í svona stað. Ég má ekki til þess hugsa,
að búa innni í borginni. í svona einbýlishúsi er hægt
að lifa og láta eins og maður vill, leika á hljóðfæri,
syngja, meira að segja æpa, ef svo býður við að
horfa, án þess að þurfa að hugsa um nábúana.“
Hm, hugsaði Tim og komst í hálfgerð vandræði.
Loks komu þau að girðingarhliðinu heima hjá henni,
°9 hún bauð góða nótt. Samræðurnar höfðu gengið
Prýðilega síðasta spölinn. Hún gleymdi því alveg,
að þetta var maður ekki með fullu viti, sem gekk
við hlið hennar. Hann talaði um leiklist, og umræð-
urnar snerust um leikþátt, sem farið var með í út-
varpi kvöldinu áður. Honum fannst, að eitt hlutverkið
hefði átt að fara með eins og hann lýsti, en ekki á
þann hátt, sem gert var. Hann lýsti sínum skilningi
á þessu, og talaði svo einstaklega Ijóst og skynsam-
lega um það, fannst henni.
„Þakka yður fyrir skemmtunina í kvöld,“ sagði hann
nú, „og ef þér hafið ekki móti því, þá vildi ég
gjarnan að við lofuðum hundunum okkar að hittast
oftar og viðra sig saman. Þó ekki sé af öðru en því,
að þeir sýnast gjarnan vilja það.“
„Hm,“ sagði Tim og hló. „Ég geri það þá aðeins
fyrir Kát.“
„Einmitt það,“ sagði Anna og var dálítið áhyggju-
full, þegar Tim sagði henni, með hverjum hún hafði
verið. „Ja-á, Timma mín, láttu það nú vera bæði í
fyrsta og síðasta sinn. Víst er hann laglegur maður og
viðfeldinn að sjá, en þegar maður veit það, sem
maður veit, þá er best að eiga ekkert á hættu.“
Af hverju þarf nú allt að vera svona öfugsnúið á
þessu heimili, hugsaði Anna á meðan hún var að
hátta. — Eins og nokkur maður geti botnað í því,
drottinn minn, af hverju gerir þú lífið svona óttalega
flókið og andstætt. Gastu nú ekki eins vel látið telpu-
nóruna hitta pilt, sem er með öllum mjalla og getur
hjálp’að henni út úr hinum ástargrillunum? Það hefði
verið svo hentugt, að pilturinn ætti heima hér í grennd-
inni, svo að þau gætu hist og labbað saman sér
til skemmtunar. Það hefur nú einhvern veginn verið
svona, að hún hefur aldrei haft neinn hérna heima,
sem gæti verið henni félagi, svo að það hefði verið
svo ákjósanlegt. Við höfum víst aldrei skilið þetta
rétt, mamma hennar og ég. Við höfum víst áttað okk-
ur á því, að telpurnar hlutu þó að verða fullþroska
stúlkubörn fyrr en varði, en þú hefur gefið okkur
bendingu...
Hvað sem öðru leið, þá hittust þau Tim og ungi
maðurinn nokkrum sinnum enn og alveg af tilviljun.
Einu sinni rákust þau saman í sporvagni, og svo í
nokkur skipti, þegar Tim fór út með Kát, Önnu til
armæðu og kvíða.
Framhald.
tmmm
49