Æskan - 01.11.1975, Blaðsíða 62

uðu upp og dóu, og stóra súrublaðið, sem hún hafði
búið undir, visnaði smám saman, og loks varð ekkert
eftir nema gulur og visinn stöngullinn. Þumalínu varð
dauðkalt, því fötin hennar voru komin í sundur, og
sjálf var hún svo fíngerð og lítil. Hún hlaut að deyja
úr kulda, vesalingurinn. Það fór að snjóa og hvert
snjókom, sem féll á hana, var eins og þegar kúfaðri
skóflu af snjó er kastað á okkur, því við erum stór,
en hún var ekki nema einn þumlungur á hæð. Svo
hafði hún ekkert að borða, því síðustu blómin voru
dáin. Og hún hugsaði til konunnar, sem henni hafði
liðið svo vel hjá. Skyldi hún nokkurn tíma koma
þangað aftur?
Rétt fyrir utan skóginn, þar sem hún hafði látið
fyrir berast um sumarið, var stór kornakur, en korn-
ið hafði verið flutt burt fyrir löngu. Þangað fór nú
Þumalína, til þess að vita hvort þar væri nokkra
fæðu að fá. Neðsti hluti kornstönglanna stóð ber
upp úr brúnum akrinum. Það var eins og skógur
fyrir hana, þegar hún gekk á milli þeirra. Hún nötraði
af kulda.
Þá skeði nokkuð óvænt: Dagsbirtan hvarf allt (
einu og hún varð þess vör að hún hrapaði niður í
jörðina. Brátt hætti hún að hrapa, og fram undan
sá hún Ijósbirtu. Hún gekk í áttina til Ijóssins og er
hún kom nær, fann hún einnig ilmandi matarlykt.
Svo sá hún inn í snoturt eldhús og þar var akurmús,
sem hrærði í matarpotti. Þumalína skýrði nú akur-
músinni frá því, að hún hefði ekki bragað mat í tvo
daga, og bað hana að gefa sér eitthvað að borða.
„Vesalingurin litli,“ sagði akurmúsin, því þetta var
í rauninni gömul og góðleg akurmús, „fáðu þér sæti
og borðaðu með mér. Maturinn er að verða tilbúinn."
Þegar þær voru búnar að borða, sagði músin: „Þér
er velkomið að vera hjá mér í vetur, en þá verður þú
að halda stofunni minni hreinni og segja mér sögur,
því mér þykir mjög gaman að sögum.“
Þumalína gerði eins og þessi gamla, góða akur-
mús hafði stungið upp á, og henni leið þarna mjög
vel um veturinn, vorið og sumarið.
Dag nokkurn haustið eftir heyrði Þumalína hávaða
fyrir framan litlu stofuna. Svala hafði fallið inn um
holuna, sem lá inn að heimkynnum akurmúsarinnar.
Þó fuglinn lægi grafkyrr, gat litla stúlkan ekki að því
gert að vera dálítið hrædd, því henni fannst fuglinn
vera svo stór. (Þið verðið að minnast þess, að hún
var aðeins einn þumlungur á hæð.) En af því að
fuglinn virtist vera bæði sjúkur og kaldur, vafði
Þumalína baðmull kringum hann til þess að verma
hann. Hún lagði laufblað undir höfuð hans fyrir kodda.
Daginn eftir hafði svalan opnað augun, og Þumalína
gaf henni ofurlítið vatn að drekka f blómblaði.
„Þakka þér fyrir, fallega, litla stúlka," sagði sval-
an. „Þú ert mér mjög góð.“ Svo sagði hún Þumalfnu,
hinir sögðu að hún væri Ijót, þá trúði hann því að
lokum sjálfur og vildi hana alls ekki. Hann greip
hana og flaug með hana burt. Skildi hann hana svo
eftir á blómkrónu nokkurri. Þar grét hún af því að
hún var svo Ijót að aldinborarnir vildu ekki hafa
hana. Þó var hún fíngerð og björt eins og fegursta
rósarblað og ekki var hægt að hugsa sér neitt fegurra
en hana.
Vesalings Þumalína hafðist við í skóginum allt
liðlangt sumarið. Hún fléttaði sér hengirúm úr strá-
um og festi það undir stóra súrublöðku, til þess að
ekki skyldi rigna á hana. Hún borðaði hunang úr
blómunum og við þorsta saup hún döggina, sem stóð
á laufblöðunum á hverjum morgni. Þannig leið sum-
arið og haustið og veturinn langur og kaldur gekk
í garð. Allir fuglarnir, sem höfðu sungið svo fagurt
fyrir hana, flugu nú sína leið. Blómin og grösin visn-
60