Æskan - 01.11.1975, Blaðsíða 64

„Það er yndislegt!" sagði Þumalína, og svalan
flaug með hana niður á stórt, fagurt blóm með hvítum
blöðum. En hversu undrandi varð ekki Þumalína, er
hún sá ofurlítinn mann sitja í miðju blóminu. Hann
var eins hvítur og gagnsær eins og hann væri úr
gleri. Á höfði bar hann skínandi gullkórónu, en á
öxlum hans voru Ijómandi bjartir vængir og sjálfur
var hann ekki stærri vexti en Þumalína. Hann var
engill blómsins. í hverju blómi bjó lítill engill, en þesi
var konungur þeirra yfir þeim öllum.
,,Ó, hvað hann er fallegur!" hvíslaði Þumalína að
svölunni. Litli kóngurinn skelfdist, er svalan kom
fljúgandi, því í samanburði við hann, svo fíngerðan og
smávaxinn, var hún risastór fugl. En er hann sá
Þumalínu, varð hann mjög glaður, því hún var sú
lang fallegasta stúlka, sem hann nokkru sinni hafði
augum litið. Hann tók af sér gullkórónuna og setti
hana á höfuð henni, spurði hana hvað hún héti og
hvort hún vildi verða konan sín. Hún skyldi þá verða
drottning yfir öllum blómunum.
Þumalína sagði strax ,,já“ við bónorði blómakóngs-
ins.
Úr hverju blómi kom nú hefðarkona eða hefðar-
maður og var það allt svo fagurt fólk, að yndi var á
að horfa, og hver og einn færði Þumalínu einhverja
gjctf. Fegursta gjöfin voru tveir fallegir vængir af
stórri, hvítri flugu. Þeir voru festir á bak Þumalínu
og gat hún nú einnig flogið frá einu blómi til annars.
Blómafólkið var mjög hamingjusamt af því það
hafði eignast svo fagra drottningu. Þau komu öll í
brúðkaupsveisluna og var það hinn dýrðlegasti mann-
fagnaður. Uppi í hreiðrinu sat svalan og söng hin
dýrðlegustu brúðarljóð. Allir sögðu að það væri sá
fegursti brúðkaupssöngur, sem þeir hefðu heyrt.
,,Þú átt ekki að heita Þumalína, „sagði blómeng-
illinn við hana. „Það er of Ijótt nafn handa þér, því
þú ert svo fögur. Við munum kalla þig Maju."
Svalan var hrygg í hjarta, því hún elskaði Þumalínu
og vildi helst aldrei hafa þurft að skilja við hana.
En nú varð hún að fara burt úr heitu löndunum.
„Vertu sæl, vertu sæl,“ sagði hún og lagði ennþá
einu sinni af stað í hina löngu ferð heim til Dan-
merkur. Þar átti hún hreiður yfir glugga mannsins,
sem kann að segja ævintýr. Hann heyrði hana syngja:
„Ví, ví!“ og þaðan er sagan komin.
bældi sig í volgu fiðri fuglsins og gægðist aðeins út
með litla kollinum til þess að sjá allt hið fagra fyrir
neðan sig.
Loksins komu þær til heitu landanna. Þar skein
sólin björt og heit og himinninn sýndist miklu hærri
en hér. Rauð og gullin blóm böðuðu kollana í sól-
skininu og fegurstu vínber í grænum og bláum klös-
um uxu við gryfjur og gerði. í skógunum héngu sítrón-
ur og appelsínur og sums staðar angaði loftið af
myrtusviði og krossmyntum. Á þjóðvegunum hlupu
yndisleg börn til og frá og léku sér að stórum, alla-
vega litum fiðrildum. En svalan flaug ennþá lengra
og alltaf varð fegurra og fegurra.
Á bökkum blárra vatna gnæfðu Ijómandi fögur,
græn tré, og undir þeim stóð skínandi hvít marmara-
höll frá löngu liðnum tímum. Vínteinungarnir undu sig
upp með háum súlunum, en þarna efst uppi voru
mörg svöluhreiður og í einu þeirra bjó svalan, sem
bar Þumalínu.
„Hérna er húsið mitt,“ sagði svalan, „og ef þú
vilt skal ég nú fljúga með þig niður í aldingarðinn,
svo þú getir valið þér eitt fegursta blómið til þess
að búa í, og þá mun þér líða eins vel og þú fram-
ast getur óskað þér.“
62