Æskan - 01.11.1975, Blaðsíða 73

Jólagjafir Jónu
Úti í horni unir Jóna
eldhúsbekknum situr d.
situr rauða sokka að prjóna,
sinni góðu mömmu hjá.
Fitjar, hæðir, hæl og tá,
hver mun þetta djásnið fá?
Gersemina góðu á,
gráa, litla kisa.
Úti i horni unir Jóna,
eldhúsbekknum situr á,
vettlingana vænu’ að prjóna.
Veiztu, hver á þá að fá?
Handarbakið horfðu á,
hárauð rós og fagurblá.
Gersemina góðu á
greyskinnið hann Snati.
Úti í horni unir Jóna,
eldhúsbekknum situr á,
Álfahúfu er að prjóna,
ósköp er hún fín að sjá,
hvit og rauð, og rauð og blá,
röndótt, fagur skúfur á.
Þetta dýra djásn skal fá,
dengsi, litli bróðir.
M. J. þýddi.
Lafði Greystoke sneri sér við og sá framan í al-
skeggjað andlit rétt hjá sér. Maðurinn sleppti takinu, og
stúlkan hörfaði aftur á bak, er hún þekkti hann.
„Nikolas Rokoff! Herra Thuran!" hrópaði hún.
„Þinn staðfastur aðdáandi!“ svaraði Rússinn og hneigði
sig djúpt.
„Hvar er sonur minn?“ sagði hún og lést ekki sjá
fleðulæti hans. „Fáðu mér hann? Hvernig gast þú verið
svo harðbrjósta —? Jafnvel þú — Nikolas Rokoff! —
getur ekki verið gersneyddur miskunn og tilfinningu!
Segðu mér, hvar hann er! Er hann hér á skipinu? Ó, ef
hjarta er til í brjósti þér, þá fylgdu mér til barnsins
míns!"
„Ef þú gerir eins og þér er skipað, verður honum ekk-
ert mein gert,“ svaraði Rokoff. „En mundu það, að það
er sjálfri þér að kenna, að þú ert hér. Þú komst sjálf-
viljug út í skipið, og þú verður að taka afleiðingunum.
Ekki hélt ég,“ bætti hann við, „að mér mundi auðnast
slík gæfa.“
Hann fór upp á þiljur og lokaði fangann inni. Hún
sá hann ekki í marga daga. Sannleikurinn var sá, að
Nikolas Rokoff var ekki meiri sjómaður en það, að
sjórinn, sem Kincaid fékk, sendi hann mjög sjóveikan í
bælið.
Eini maðurinn, sem kom til hennar, var rustalegur
Norðurlandabúi, hinn viðbjóðslegi matsveinn á Kincaid,
sem færði henni mat. Hann hét Sveinn Andrésson, og
var sá hreyknastur af þjóðerni sínu.
Maðurinn var hár og beinamikill, með mikið bjart
skegg, veiklulegur útlits og óhreinn undir nöglum. Það
eitt nægði til þess að ræna konunni matarlystinni, að
þumalfingur hans var alltaf á kafi í matnum, er hann
bar hann inn.
Augu hans voru lítil og blá og mættu aldrei augum
71