Æskan - 01.09.1976, Blaðsíða 21

Gunnar Magnússon
frá Reynisdal
Þjóðsaga
frá
^-^.skoska fjalllendinu er héraö sem Kintyre nefn-
ist. Landið er þarna klettótt og illt yfirferðar.
I Kyntyre eru nokkrar risastórar holur og gjótur sem
roönhum hættir enn þann dag í dag til að villast í.
Sú trú hefur frá alda öðli verið ríkjandi í Kintyre
að langt niðri í þessum jarðhellum haldi undirheima-
fólk til og þarna niðri séu dýrðlegar veislur haldnar
' glæsilegum, upplýstum veislusölum.
Á tunglskinsbjörtum nóttum hefur fólk í Kintyre
meira að segja þóst heyra undurfagran söng og
h'jóðfæraslátt upp úr gjótunum og eru þá verur und-
[rheimanna að skemmta sér og stíga dans. En eng-
'nn má hætta sér of nálægt bústöðum undirheim-
anna því þá á hann víst að hann hendi eitthvert
ólán.
Einu sinni bjó í Kintyre maður að nafni Alasdair.
Hann var vinsæll og dáður meðal almennings fyrir
Pað hve duglegur hann var að spila á belgpípu
sína fyrir dansi sem gjarnan dunaði langt fram á
hótt. Og var alkunna að enginn i öllu landinu gat
'eikið á belgpípu eins og Alasdair.
A einu slíku kvöldi þégar skemmtunin stóð sem
haest og Alasdair spilaði af hjartans list og betur en
nokkru sinni áður, sagði hann: „Kæru vinir, nú ætla
é9 að spila fyrir ykkur nýtt lag, sem er ennþá fallegra
°9 betra en allt sem áður hefur heyrst. Meira að
Se9ia tónlist undirheimabúa verður lítilfjörleg við
hliðina á laginu mínu." Hann þreif síðan belgpípuna
°9 ætlaði að fara að spila. Þessi talsmáti kom mönn-
U|Kn mjög á óvart og var ekki frftt við, að menn yrðu
9ripnir hræðslu. Menn vissu nefnilega að undirheima-
"úar þoldu ekki að gert væri lítið úr þeim á neinn
natt. Þess vegna sagði gamall bóndi, MacGrew að
nafni við Alasdair: „Góði vinur, taktu þessi orö aft-
Ur> þú hefur fengið þér full mikið neðan í þvi og
[myndar þér þess vegna að þú sért duglegastur af
ollum. — En það er satt að þú spilar betur en aðrir,
^m til þekkist, en undirheimabúar þola ekki slíkan
'alsmáta. Tónlist þeirra ber af öllu öðru og engin
^annleg vera getur komið í hálfkvisti við þá!"
. En Aalasdair sat við sinn keip. Hann sagði: „Eng-
lr"i spilar betur en óg! Ég skal sýna ykkur þaðl Nú
hótt ætla ég að ganga um dalinn þar sem hellarnir
eru og blása í belgpipuna mína og sannið þið til,
mig mun ekkert ólán henda!"
Við þetta svar urðu. allir orðlausir. Menn skildu
að Alasdair meinti hvert orð og hann ætlaði raun-
verulega að bjóða verum undirheimanna byrginn. Og
hann tók belgpípuna og spilaði fegursta lag, sem
fólk hafði nokkurn tfma heyrt. Það var sem það
heyrði bylgjurnar gjálfra við klettana, þyt vindsins
í trjánum, kyrrlátan nið árinnar og fuglasöng loftsins.
Allir, sem á hlýddu héldu niðri í sér andanum og
stóðu grafkyrrir. Enginn hafði nokkru sinni heyrt
nokkuð þessu líkt.
Og Alasdair hélt áfram að spila. Hann stóð upp,
gekk út úr húsinu og tók stefnu að jarðhellunum.
Allir veislugestirnir fylgdu á eftir honum, þar til hann
kom að stóru gjótunni, sem lá að bústöðum undir-
heimafólksins. — Þorði hann að halda áfram?
Alasdair lét sér hvergi bregða, hann spilaði sem
mest hann mátti og hélt ótrauður áfram. Fólkið stóð
lengi og beið, alveg fram á morgun og vonaðist
það til að sjá hann aftur. En Alasdair kom ekki til
baka. Menn kölluöu á hann en enginn svaraði. Og
enginn þorði að fara niður í gjótuna. Þannig hvarf
Alasdair fyrir fullt og allt. Og allir söknuðu hins
duglega belgpípuleikara.'
Nótt eina löngu seinna vaknaði MacGrew og
heyrði greinilega spilað á belgpípu. Konan hans
vaknaði líka. „Heyrirðu þetta," hvíslaði hún, „þetta
er Alasdair." MácGrew hljóp út og í þokunni þóttist
han geta greint mann með belgpípu. Var það Alas-
dair, Hann kallaði nafn hans, en maðurinn hvarf, en
ómur belgpipunnar heyrðist lengi á eftir.
Enn þann dag í dag er sagt að annað slagið megi
heyra Alasdair spila á belgplpuna sina að næturlagi
í Kyntire.
^* <->A.
*V .''
^ESKAN - Það munar um hvern
1 Q