Æskan - 01.11.1976, Síða 61

Þá birtist guðmóðirin. Hún var álfkona og hafði töfrastafinn
meðferðis.
— Fyrst þið getiö ekki komið ykkur saman um nafnið, sagði
hún, — skíri ég drenginn Litlastóran. Svo getið þið skipst á að
eiga hann annan hvern dag þangaö til þið ákveðið að eiga
hann saman.
Síðan snart hún drenginn og hvarf. . .
Daginn, sem presturinn átti að skíra drenginn, varð hann
votur af dropum vatns af vísifingri prestsins. — Þú fékkst hann
•itla þinn, sagði maðurinn reiður.
En næsta dag var drengurinn svo stór, að hann komst
naumast fyrir í hjónarúminu, og hann varð ekki saddur fyrr en
hann var búinn að drekka fulla fötu af mjólk.
— Þú fékkst þá hann stóra þinn, sagöi móðirin reið. Og svo
hyrjuðu þau aftur að þræta um barniö.
Dag nokkurn var drengurinn fermdur og réði sér sjálfur. . .
En nú var hann líka enn minrii, en þegar móðirin eignaðist
hann. Og daginn eftir var hann svo stór og þrekinn, að faðir
hans varð að hrópa til himins, til þess að drengurinn heyrði til
hans.
— VIÐ FÖRUM ÚT í SKÓG! öskraði faöirinn.
ÚT (SKÓG! heyrðist fyrir ofan.
Þegar þeir komu út í skóg, braut strákurinn trén af við rótina,
sleit af þeim greinar og börk og hlóð þeim upp.
Svo bar hann allan viðinn heim undir handleggnum.
— Þetta var sko karl í krapinu, sagði sótarinn. — Sá fengi
kaupið, ef hann stæði á götunni og fægði alla reykháfana. Svo
kom maðurinn, sem fægði vindhanann á kirkjunni og sá, sem
hreinsaði þakrennurnar og sá sem sá um eldingavarana . . . og
a|lir vildu þeir fá drenginn sem aöstoðarmann.
— Þarna sérðu, sagði maðurinn við konuna. — Stórmennin
eru alltaf fremst í flokki.
— Uss, sagði konan. — Þegar hann litli minn er heima getur
hann lesið minnsta letrið fyrir fólkiö. Hann þræðir upp perlur og
hjálpar konum að finna það, sem þær missa á gólfið . . .
Dag nokkurn fór Litlistór með föður sínum til malarans meó
korripoka.
þegar malaradóttirin sá risann gleymdi hún sér alveg og einn
^ylluvængurinn festist í kjólnum hennar. . .
Hún lyftist upp, allir kölluðu og veinuðu og svo sá Litlistór
telpuna þar sem hún þaut upp í loftið.
Vindmyllan snerist og niður fór hún. — Hjálp! veinaði malar-
inn og reif í hár sér.
þá rétti Litlistór fram höndina og greip stúlkuna um leiö og
v®ngurinn kom framhjá.
'— Þakka þér kærlega fyrir, sagði malarinn við strákinn.
Hún hefði orðið konan þín, ef þú hefðir verið einn af okkur.
Malardóttirin brosti til Litlastórs.
'— Ef ég þá vil? sagöi hún og brosti.
Strákurinn varð svo hrifinn, að hann gleymdi sér.
— Ef mér nú þætti vænt um þig? spurði hann.
'— Það gengi aldrei, sagði malarinn. — Annan daginn ertu
s*ór eins og hæsta tré, en hinn lítill eins og baun! Dóttir mín
9etur ekki átt þannig mann.
Eo malaradóttirin lét sig ekki.
Þessi litlu brúðhjón eru dvergar og eru hvort um
sig ekki nema réttur metri á hæð. Þau starfa hjá
fjölleikahúsi í Bandaríkjunum og gengu í það
heilaga nýlega.
Hún vildi eignast drenginn, hvort sem hann væri risi eða
dvergur. Hún vildi láta lýsa með þeim . . .
— Jæja, jæja, sagði móðirin. — Hann á að vera brúðgumi,
þegar hann er lítill. Þá spörum við brúðgumabúninginn, og
hann er svo dýr.
— Sleppum því að spara, sagði maðurinn. — Fólk verður að
sjá hann. Hann á að vera brúðgumi, þegar hann er stór. . .
Svo þrættu þau meira, en nú lét maðurinn sig ekki fyrr en
hann fékk síðasta orðið.
Þá hringdu kirkjuklukkurnar og malaradóttirin var svo falleg
brúður, að gömlu konurnar kjökruðu og sögðu, að engin hefði
verið fegurri í kirkjunni, síðan þær. . .
En Litlistór sat í kirkjunni með höfuðið við kórinn og fæturnir
náðu út að veggjunum.
Það var gott, að það var hátt undir loft í kirkjunni, því að hann
hafði næstum rekist í þakið, þegar hann rétti brúðinni hringinn
Faðirinn og móðirin sátu og horfðu á, og þegar drengurinn
sagði já við brúðurina, hraut út úr henni:
— Já, já, þetta er þá drengurinn okkar!
— Já, þetta er drengurinn okkar, sagði faðirinn og andvarp-
aói. Þá kom guðmóðirin.
— Loks urðuð þið sammála, sagði hún — Um að þið ættuð
hannsaman!
Um leið seig brúðguminn saman . . ., hann varð minni og
minni og loks varð hann að venjulegum myndarmanni. Fötin
höfðu líka hlaupið . . .
— Hamingjan er að eiga eitthvað saman, sagði álfkonan og
um leið var hún horfin . . .
Þá tókust faðirinn og móöirin í hendur og allur bærinn stóð á
öndinni af gleði. Brúðurin og brúðguminn Ijómuðu af gleði.
ÆSKAN — Það er Ijótt að stelast út, þegar maður á að vera inni