Æskan - 01.11.1976, Síða 68

iíií'liSS
kippirnir, að Pétur hentist milli hlöðuveggjanna, og eins
og áður hættu ósköpin allt í einu og allt varð dauðahljótt.
Pétur fór nú að gá út og sá þar einn hestinn enn, en hann
var miklu stærri en hinir og hjá honum lágu herklæði úr
skíru gulli. Pétur fór með hest þennan til hinna og leist
langbest á hann.
Þegar hann kom heim, var farið að þrefa um það við
hann, hvort allt grasið væri nú ekki farið af enginu. Páll
gerði mest af því. Pétur svaraði fáu, en um daginn
fóru þeir feðgarnir út á engið og litu á, og þar var grasið
jafnmikið og tvö sumrin á undan.
Konungurinn í landinu átti dóttur, sem hann vildi ekki
gefa nokkrum manni, nema þeim, sem gæti riðið upp
Glerfjallið, — því rétt hjá konungshöllinni var geysihátt
glerfjall. Efst þar uppi átti konungsdóttir að sitja með þrjú
gullepli í kjöltunni og sá, sem gæti riðið upp til hennar og
tekið gulleplin þrjú, hann átti að fá hana fyrir konu og
hálft ríkið með. Þetta lét konungur kunngjöra við hverja
einustu kirkju í öllu landinu og einnig í mörgum öðrum
löndum. Konungsdóttirin var svo fögur, að allir, sem sáu
hana, hlutu að veröa frá sér numdir af henni, — hvort
sem þeir vildu eða ekki, — og var þá varla að undra, þótt
konungssynir og riddarar vildu gjarna vinna hana og
hálft ríkið með og að þeir kæmu ríðandi frá ýmsum
löndum skrautbúnir og tígulegir, og á slíkum gæðingum,
að þeir þutu sem vindur eftir veginum. Og hver um sig
hélt að hann og enginn annar myndi vinna hina fögru
mey.
Þann dag, sem konungurinn hafði tiltekið, var mergð
af konungssonum og riddurum allt umhverfis glerfjalliö,
og þangað þaut líka allur almenningur, til þess að sjá,
hver myndi vinna konungsdóttur, og faðir Péturs og Páll
bróðir hans fóru þangað líka. En þeir vildu ekki hafa
hann með sér, af hverju sem það nú var. — ,,Jæja, ef mig
langar, þá get ég farið einn," sagði Pétur.
Þegar feðgarnir komu að glerfjallinu, þá voru
konungssynirnir og riddararnir að gera atrennur, svo
freyddi um járnmélin á hestunum þeirra, en það kom nu
ekki að miklu haldi, því þegar hestarnir settu fram-
fæturna á fjallsræturnar, þá runnu þeir og enginn þeirra
komst neitt upp eftir. Það var heldur ekki að furða, Þvl
fjallið var hálla en ís og nærri því eins bratt og veggur. -
En allir vildu gjarna fá konungsdóttur og hálft ríkið og svo
gerðu þeir hverja atrennuna af annarri, en runnu alltaf
niður aftur. Að lokum voru hestarnir orðnir svo þreyttir
og sveittir, að riddurunum fannst best að haetta.
Konungurinn var farinn að halda, að hann yrði að aug-
lýsa, að kappreiðarnar byrjuöu upp á nýtt daginn eftir, ef
ske kynni að þá gengi betur, en þegar hann var að hugsa
um þetta, kom riddari einn mikill þeysandi að, á svo
stórum og fjörlegum gæðingi, að slíkt hafði ekki sést fytr-
Hann var íkoparklæðum, sem glampaði á og skein. Hinir
kölluðu til hans að hann gæti gjarna sparaö sér ómakið
við að reyna að ríða upp eftir glerfjallinu, því það þýddi
hvort sem var ekkert. En það var eins og hann vaen
heyrnarlaus á því eyranu, sem að þeim sneri, hann reið
beint að glerfjallinu og upp eftir því, eins og það væri ekki
nokkur vandi og það þó nokkurn spöl, kannski allt að
einum þriðja af leiðinni. En þegar þar var komið, sneri
hann hestinum við og reið niður eftir.
En svona fallegan riddara fannst konungsdóttur hun
aldrei á ævi sinni hafa séð, og meðan hann var á leiðinni.
var hún alltaf að hugsa: — Bara að hann kæmist nú upp.
ó bara að hann gerði það. — Og þegar hún sá að hann
sneri við, kastaði hún einu gulleplinu á eftir honum, °9
það valt niður í skóinn hans. En um leið og hann var
kominn nióur af fjallinu, reið hann á burt og það svo har,
að enginn vissi hvað af honum varð.
Um kvöldið kom líka hann Páll, bróðir Péturs, heim
til sín og fór að segja frá kappreiðunum um daginn o9
sagði að fyrst hefði ekki nokkur maður komist neitt up ^
eftir fjallinu, ,,en svo kom einn, sem var í herklaeðum ^
kopar og hafði hest með koparbeisli, og það glampaö^
hann, — og þetta var piltur, sem gat sitt af hverju
a
hann
ÆSKAN — Tilkynnið vanskil og bústaðaskipti strax!
66