Æskan - 01.11.1979, Blaðsíða 6
Hann lagði vangann að hurðinni til þess að heyra betur.
þrautseigur í hverri raun. Hann þótti jafnvel stundum
fremur viðskotaillur og harðleikinn. I’ kvöld var hann ein-
hvern veginn öðruvísi en hann átti að sér, uppreisnar-
gjarn, bljúgur og sár í senn. Kaldur á svip og þögull, en
viðkvæmur innst inni. Hann fór einförum. Hann langaði
til að skemmta sér með félögum sínum í skólanum. Það
var svo gaman að syngja jólasöngvana og hlusta á sög-
urnar um barnið góða, sem fæddist í jötu. Það var svo
gaman að ganga kringum jólatréð og horfa á litlu Ijósin,
fallegu bjöllurriar, englamyndirnar og stjörnurnar. Svo
voru líka fallegir pokar, jólapokar með alls konar góð-
gæti. Það kom vatn fram í munninn á honum.
En Ari gat ekki farið á jólaskemmtunina. Hann átti
engin falleg föt. Það var svo leiðinlegt að vera ekki í
fallegum fötum eins og hin börnin. Þau mundu horfa svo
mikið á hann, að vísu án þess að segja nokkuð, en það
Himinninn var heiður og blár. Stjörnurnar blikuðu. Þær
minntu á lítið kertaljós. Norðurljós kvikuðu í töfrandi lit-
um yfir hvítri jörð. Mjöllin faómaði jörðina eins og móðir
barn. Mennirnir mótuðu spor sín í hinn hvíta feld. Kvöldið
var hljótt og fagurt.
Ari var aðeins tíu ára. f kvöld var hann einn á ferð.
Félagar hans voru á skemmtun í barnaskólanum. Þetta
var síðasti kennsludagur fyrir jól. Það var gömul venja í
skólanum að fagna jólum að kvöldi þess dags. Jólagleði
var það kallað. Eftir nokkra daga komu sjálf jólin, hátíð
barnanna.
Ari litli var dapur í bragði þetta kvöld. Hann gekk lotinn
eins og hann bæri þunga byrði. Þó var ekki laust við
nokkra reisn og dálítinn þrjóskusvip undir þungum
brúnum. Hann fékk orð fyrir það hjá félögum sínum að
vera fastur fyrir, viðbragðsfljótur, stæltur, æðrulaus og
4