Æskan - 01.11.1979, Blaðsíða 19

spilverk úr fjarlægð, en um leið og hann nálgaðist sá
hann snæhúsin í álfabænum. Alls staðar dönsuðu álfar,
dvergar og dýr.
Bangsi varð hrifinn og spenntur. Aldrei hafði hann séð
jafnfagra sýn. Hvort hann var velkominn!
Hann var borinn inn og settur við borð dvergakóngs-
ins. Hann fékk hunangsmjólk að drekka og bláberjasaft,
meðan hann sagði dvergakónginum allt af létta.
Refurinn blés í lúður, þegar hann bjó sig til ferðar frá
mjólkur- og bláberjasaftdrykkju, því að nú var matur
framborinn á langborðum.
Það munaði minnstu, að augun hrykkju út úr höfðinu á
bangsa litla, þegar hann sá allan matinn, sem fram var
borinn. Þar voru rjómakökur, kremkökur, súkkulaði-
kökurog marsípankex; stórtfat með rúsínum og hnetum,
hunangsbollur og ávaxtasafi úr öllum heimshornum.
Litli bangsi settist þegjandi á stól og borðaði. Loks var
hann svo saddur, að hann gat ekki lyft glasi lengur, en þá
lyfti dvergakóngurinn glasi og vildi skála við hann.
,,Ja-há,“ sagði dvergakóngurinn. ,,Nú er aðfanga-
dagskvöld — fegursti dagur ársins. Það gleðilegasta er
Þó, að litli bangsi vaknaði úr dvalanum og kom til að
borða kökur. Þrefalt húrra fyrir litla bangsa!"
Litli bangsi roðnaði, þegar hann heyrði öll húrrahróp-
in.
Músakórinn söng jólasöngva, svo risu mýsnar á fætur
°9 gengu umhverfis jólatréð. Það var svo stórt, að það
náði næstum til lofts og skreytt var það grenikönglum og
glitrandi blómum auk kertaljósa. Litli bangsi hafði aldrei
séö neitt dásamlegra!
Dvergakóngurinn afhenti gjafirnar, þegar allir voru
Þreyttir orðnir í fótunum af dansinum og þornaðir í
kverkunum af sönginum. Enginn gleymdist — allra síst
litli bangsi. Hann fékk þrjár gjafir. Fallegan heimaprjón-
Ætli það hafi ekki verið skemmtilegt í dvergabæ! Dvergakóngin-
um fannst skemmtilegt að fá litla bangsa í heimsókn og bað alla
að hrópa fyrir honum þrefalt húrra!
aðan hálsklút, pínulitla vettlinga, sem hefðu hentað á
músalappir og brauðskurðarbretti. Mikið var litli bangsi
hrifinn.
,,Nú förum við í feluleik . . . feluleik!" hrópaði dverga-
kóngurinn. Þeir fóru líka í feluleik. Sumir földu sig undir
borðum, aðrir undir stólum, og hér og hvar sá í langt
skott út úr einhverjum geymslustaðnum. Bangsi litli var
yfir sig hrifinn. Hann dansaði og söng og hló, uns hann
var svo máttvana, að hann varð að tylla sér í hásæti
dvergakóngsins.
,,Ég ætla bara að hvíla mig andartak," sagði hann við
sjálfan sig og þrýsti gjöfunum fast að brjósti sér.
Hann steinsofnaði. Hann heyrði alls ekki dýrin segja
umhverfis sig: ,,Sofðu vært, litli bangsi, hittumst í
sumar."
Hann hafði ekki heldur hugmynd um, þegar hann var
settur á sleða og dreginn að bjarnarhellinum af tveim
hreindýrum með klingjandi bjöllum. Hann vissi hvorki í
þennan heim né annan, þegar dvergakóngurinn flutti
hann inn og hvíslaði í eyra hans: „Góðan dvala“. Litli
bangsi lá kyrr og hann dreymdi um það dýrlegasta af öllu
— umjólin.
LAUSN Á MYNDAGÁTU NR. 5
mar g úr h(r)yggur m í g sig
Margur hyggur mig sig
17