Æskan - 01.11.1979, Blaðsíða 28

mánaðarlegum fjárstyrk. Hann fékk
fæði og húsnæði hjá konu nokkurri,
sem bjó viö eina allra fátæklegustu
götu borgarinnar. Herbergið var stór
gluggalaus borðstofa. Konan hirti af
honum hvern eyri, sem hann fékk, en
samt var hann ánægður yfir að hafa
nú loks eignast „heimili".
Um þetta leyti fór Hans að koma í
boð hjá prófessor Rahbek og konu
hans á heimili þeirra. Þar söfnuðust
flest helstu skáld og listamenn borg-
arinnar saman. Áhrifin frá þeim
menningarstraumum sem Hans varð
þarna fyrir, urðu þau, að hann ákvað
að gerast skáld. Fyrst hann gat hvorki
orðið leikari, söngvari eða ballett-
dansari, gæti hann kannski skrifaó
leikrit. Þessi löngun greip hann svo
sterkum tökum, að hann grét af gleði.
Hans hófst strax handa við leikrita-
gerðina. Fjaðrapenninn þaut yfir
þapþírinn og að hálfum mánuði liðn-
um skilaði hann handriti sínu til kon-
unglega leikhússins. Leikritið hafnaði
í bréfakörfunni, en hann lagði ó-
trauður út í að skrifa nýtt. Hans var nú
17 ára og mjög fátækur. Fermingar-
fötin hans voru útslitin og sóiarnir
komnir að því að detta undan skón-
um. Samt fannst honum það verst af
öllu, að hann var ekkert nær markinu
nú en í upphafi. Til allrar hamingju tók
nú áhrifamaður, sem hét Jónas Coll-
in, að styðja hann og styrkja.
Collin, sem var hátt settur við hirð-
ina og auk þess forstjóri konunglega
leikhússins, gekk á konungsfund og
fékk því framgengt, að Hans hlaut ár-
legan styrk, svo að hann gæti komist í
menntaskóla og orðið stúdent. í
menntaskólanum fékk hann góðan
mat og ný föt. Hann hafði tvö ágæt
herbergi með öðrum námssveini, en
ekki var honum að öðru leyti skóla-
vistin auðveld. Sérstaklega reyndist
honum erfitt að læra grísku og latínu
og honum var mikið strítt — ekki að-
eins af nemendum, heldur jafnvel af
kennurunum og rektor sjálfum. Collin
hafði nú komist að því hvernig and-
rúmsloftið var í skólanum og fékk
skjólstæðing sinn fluttan í annan
skóla. Þar lauk hann stúdentsprófi
tuttugu og þriggja ára gamall.
Hans var nú svo heppinn að fá út-
gefna eftir sig litla bók. Fyrir höfund-
arlaunin ferðaðist hann um alla Dan-
mörku ög fékk alls staöar góðar við-
tökur. Á einum herragarðinum kynnt-
ist hann ungri stúlku og til hennar
felldi hann sína fyrstu, óhamingju-
sömu ást. Hún elskaði annan mann,
en sendi honum bréf, sem hann
geymdi allt til dauðadags og bar jafn-
an í skinnpoka á brjóstinu.
Smám saman voru fleiri verk hans
gefin út: Ljóð, leikrit og sögur. En
gagnrýnendur fóru hörðum orðum
um ritverk hans, og Collin ráðlagði
honum að ferðast til útlanda og
kynnast nýju umhverfi.
Vorið 1831 fór Hans í fyrsta sinn til
annarra landa. Hann átti seinna eftir
að fara margar slíkar ferðir og í hvert
sinn skrifaði hann sér til minnis um
allt, sem vakti athygli hans. Stundum
gaf hann út slíka ferðaþætti. Við aðra
utanför sína naut hann ferðastyrks,
sem sjálfur konungurinn, Friðrik
sjötti, veitti honum. Á ferðum sínum
komst Hans í kynni við marga fræga
menn, og þegar hann dvaldi i Róma-
borg, tengdist hann myndhöggvar-
anum Bertel Thorvaldsen traustum
vináttuböndum. Thorvaldsen hafði
líka átt við fátækt að stríóa, áður en
hann varð frægur, svo að þeir skildu
hvorn annan.
Á ferðum sínum hélt Hans stöðugt
áfram að skrifa, en flestum bókum
hans var illa tekið. Loks hlaut samt ein
þeirra góða dóma og það gaf honum
hugrekki til að halda áfram. Loks tók
að rofa til. Árið 1835 komu fyrstu aev-
intýri hans út án þess að þau vektu
nokkra verulega athygli. Það lá við að
menn væru hneykslaðir yfir að skáld
skyldi leggja sig niður við að skrifa
ævintýri fyrir börn. Þótt vinir hans
réðu honum frá því, hélt Hans áfram
að skrifa ævintýri og tveimur árum
seinna var þeim safnað saman í bók
sem bar heitið: „Ævintýri til að segja
börnum." Hans vissi ekki einu sinni
sjálfur, að hann hafði nú rutt sér braut