Æskan - 01.11.1979, Blaðsíða 66

2. Einar söng vísuna við litlu systur,
sem lá í grindinni sinni. En hún
sparkaði bara meö berum fótunum og
umlaði: Um um-um u. Meira gat hún
ekki sagt. Þá reyndi Einar að fá
mömmu sína til að hlusta á sig, en hún
þaut framhjá honum, án þess að
mega vera aö því að sinna honum.
Hún var með fangið fullt af bollum og
bindum, handklæðum og hillupappír.
Og hún gat nú ekki sagt mikið, því að
hún var með lítinn hamar í munninum.
Samt muldraði hún: — Kannski finnur
þú einhver börn einhvers staðar í
þessu stóra húsi.
1. Einar leit út um gluggann. Gatan
var geysilöng. Við hana stóðu fjölda-
mörg hús, bæði lítil og stór. En Einar
þekkti engan dreng og enga telpu,
sem áttu heima í nágrenninu. Hann
var alveg nýfluttur hingað. Húsið var
mjög stórt. í því voru margar íbúðir,
og margar fjölskyldur áttu heima í því.
En Einar þekkti samt engan. Hann
barði með fingrunum í rúðuna og
söng:
Mig langar til að leika mér
við lítil börn á stærð við mig.
En ég þekki engan hér,
og enginn krakki sýnir sig.
Og það var líka alveg rétt. Engan
krakka var neins staðar að sjá.
3. Pabbi Einars var slökkviliðsmað-
ur. Einar tók nú stóra hjálminn hans
og setti hann á höfuðið. Hann stakk
líka byssunni sinni í beltishulstrið.
Síðan fór hann fram á ganginn.
Beintfram undan honum var langur
stigi. Hann þrammaði stigann, þang-
að til hann kom að dyrum. Á hurðinni
stóð: Læknir. Hringið bjöllunni. Hann
hringdi. Hjúkrunarkona opnaði dyrn-
ar.
— Komdu inn fyrir, drengur minn,
sagði hún. Síðan spurði hún: — Hvað
heitirðu? Hvar áttu heima? Hvað ertu
gamall?
— Einar, sagði hann. — Ég er nýi
drengurinn, sem á heima niðri í íbúð
nr. 1. Hann reyndi að tala eins hratt og
hjúkrunarkonan, en það gat hann alls
ekki.
í LEIT AÐ LEIKSYSTKINUM
60