Æskan - 01.02.1980, Blaðsíða 35

VÖGGUVÍSA
Sefur þú og sefur
sælan mín,
■okuð eru litlu,
litlu augun þín.
Brosir þú íblundi
blítt og rótt.
Úti baeði’ og inni
allt er kyrrt og hljótt.
Dreymir þig og dreymir
dýrð og frið;
hika ég og horfi
hvílu þína við.
Góður guð á hæðum
gæti þín,
ar|nist þig um eilífð
eina vonin mín.
Sig. Júl. Jóh.
HVER LITAR BESTU MYNDINA?
Hvaða dýr er þetta, sem á að taka við boltanum í fjölleikahús-
inu? Dragið strik frá tölustafnum 1 til 44 og þá liggur það Ijóst
fyrir. Skemmtilegt væri að reyna svo að lita alla myndina og sjá
þá hvernig listaverkið lítur út. Þegar því verki er lokið sendið
það þá til Æskunnar fyrir 1. apríl. Fyrir fimm bestu lista-
verkin verða veitt bókaverðlaun. Utanáskrift: Æskan (litmynd),
Pósthólf 14, Reykjavík.
AMANN: Það var nú fal-
egt af Þér að hlaupa ekki
tra skyldum þínum.
^'A: Hamingjan hjálpi
^ér! Hér stend ég og masa
a9 gleymi alveg að bjóða
Péraðborða— þegarég er
rr’eö fullan pottinn! Fáðu
ér sæti og gjörðu svo vel.
etur grautardisk fyrir
9estinn, sem hefur tekið
sér sasti.)
SÁIviANN (borðarum stund
e9jandi og laumar síðan
einhverju undir diskinn):
. rauturinn þinn er góður.
MARUf?VaXtarvel Þ'ttpund.
hlA (undrandi): Þú talar
6'ns °9 Þú værir hálærður
GRÁMANN: Svo lærður er ég
nú líklega ekki, en maður
getur þó alltaf sagt eitthvað
af því, sem maður hefur
lært.
MARÍA: Má ég ekki bæta á
diskinn þinn?
GRÁMANN (stendur á fæt-
ur): Nei, þakka þér fyrir. Nú
er ég vel undirbúinn að
mæta vetrargjóstinum aft-
ur. Þú hefur hlýjað mér í
stofu þinni. Þú hefur líka
kennt mér, að maður getur
verið ánægður, þótt fá-
tæktin glápi að manni úr
hverju horni.
MARI'A (hálfvandræðaleg):
Ég reyni svo sem að fela
fátæktina eins og ég get,
en, eins og þú sérð, gægist
hún fram fyrir því.
GRÁMANN: Það er engin
skömm að vera fátækur; en
heiður sé þeim, sem með
hugprýði bera sitt hlutskipti
og reyna að losa sig undan
oki fátæktarinnar.
MARÍA (reynir að hlæja);
Þegar þú talar, er mér svo
glatt í geði, og þá finnst mér
næstum því ég vera rík.
GRÁMANN: Vertu sæl! (Fer.)
MARÍA (horfir út um glugg-
ann): Sjáið — nú gengur
hann til hestsins. Nú tekur
hann lítinn poka frá
hnakknum og gefur klárn-
um rófubita. Þetta var góð-
urmaður. (Snýr sérvið.)Nú
ætla ég að þvo diskinn
hans. Hvað er þetta! Hann
hefur lagt heilan fjársjóð
undir diskinn. Það hlýtur
hann að hafa gert meðan
ég hrærði í pottinum. Einn,
tveir, þrír, fjórir, fimm, sex,
sjö, átta, níu, tíu, ellefu dal-
ir! Óbreyttur hermaður!
Hamingjan hjálpi mér! Það
var þá kóngurinn! Ellefu
dalir!
„SÆLLA ER
AÐ GEFA
EN ÞIGGJA“
^aöur.
^SKAN hefur alltaf veriö aufúsugestur, boðberi
íeguröar og gleöigjafi á íslenskum heimilum
29