Æskan - 01.11.1980, Qupperneq 32

Það var glaða sólskin og vorblærinn þaut í ungu limi
gamla trésins sem stóð hátt uppi á grænum flötunum
ofan við ána sem rann um dalinn.
Tréð sá yfir víða vegu enda orðið hátt og stofn þess
gildur, fjallahringinn breiðan og bláan og hafið vítt og
breitt úti við sjóndeildarhringinn.
Þetta stóra tré var aldineik sem stóð á flötunum, hún
hafði séð kynslóðir koma og fara gamla vegarslóðann
sem lá um grundina niður við ána þar sem menn og
hestar höfðu markað spor sín.
Fjöldi fugla var þegar kominn heim til gömlu hreiðr-
anna sinna í limi eikarinnar og sungu nú glatt allan
sumarlangan daginn og áttu annríkt við hreiðurgerð
sína. Þeir sungu um ástina sem gagntók hjörtu þeirra og
fegurð jarðarinnar sem allsstaðar blasti við.
,,Ó blessað vorið," hvíslaði eikin fagnandi, sem á
hverju vori fannst hún vera orðin ung aftur í upprisu
gróðursins. Hún var heilluð af bláu fjöllunum í fjarska og
horfði á eftir fuglunum þreyta flug sitt upp yfir fjöllin háu
og gat aðeins látið sig dreyma hvað handan þeirra byggi.
Gömul kona gekk hægt gamla slóðann. Hún ætlaði að
hvíla sig í skugganum undir limi eikarinnar eins og ávallt
þegar hún fór hjá.
Aldna tréð mundi hana unga telpu á ferð með foreldr-
um sínum inn dalinn. Þá hljóp hún glöð og skrafhreifin
um vellina og tíndi blóm. Það mundi hana vaða út í ána
og koma hlaupandi og detta dauðþreytta út af undir limi
sínu og soína, það mundi foreldra hennar halla sér upp
að stofni sínum.
Gamla tréð mundi svo margt, það hafði séð menn
koma og fara. Það saknaði þeirra sem hvílt höfðu undir
limi þess og það aldrei séð aftur.
Nú hvíldist gamla konan í skugganum undir eikinni,
þær hlustuðu nú báðar á nið árinnar þar sem hún brun-
aði til hafs og á söng fuglanna sem þutu fram hjá þeim.
Eikin minntist einnig þessarar gömlu konu þegar hún í
blóma lífs síns sat þar sem hún hvíldi sig núna og vafði
unnusta sinn ástarörmum löngum stundum — síðan fór
eikin að sjá hana eina; hún sá ekki unga manninn framar
í fylgd með ungu stúlkunni og eikin varð hrygg og undr-
andi, en síðan voru liðnir margir áratugir.
Það var farið að halla degi þegar gamla konan hélt af
stað inn dalinn til ættingja sinna. Eikin hefði viljað vefja
gömlu vinkonu sína limi sínu þar sem hún fylgdi henni
eftir inn dalinn.
Fuglarnir lækkuðu róminn, áin hægði á sér, öll náttúr-
an bjó sig undir hvíld næturinnar.
Marga bjarta sumarnóttina vakti gamla tréð. Það vildi
njóta friðarins sem ríkti í dalnum þegar öll náttúran hvíldi
í faðmi bjartrar sumarnæturinnar og sólin settist við
hafsbrún. Hafið var þá spegilslétt, hver alda blundaði
undir rauðgullinni kvöldsólarblæjunni.
Þá var það eitt slíkt sumarkvöld að ókunnur fugl mó-
brúnn að lit kom fljúgandi og settist á eina grein eikar-
innar. Það var eins og titringur færi um tréð og fögnuður
og gleði læsti sig um hverja grein og fuglinn hóf að
syngja undurfagurt. Öll náttúran hlustaði hugfangin. Það
bærðist ekki blað og enginn fugl tók undir heldur
hneigðu þeir höfuó sín hugfangnir.
Þessi ókunni fugl var þó ekkert skrautlegur eins og svo
margir fuglar sem heimsótt höfðu tréð, þessi móbrúni
30