Æskan - 01.10.1989, Blaðsíða 34

Unglingar
í frumskógl
í þessum mánuði kemur út bókin
Unglingar í Jrumskógi eftir metsölu-
höfundinn Hrajnhildi Valgarðsdóttur.
Sagan er sjáljstætt Jramhald verð-
launasögunnar Leðuijakkar og spari-
skór en Æskan gaj hana út 1987.
Söguhetjur eru þær sömu: Örn,
Gerður, Tóti, Lúlli og Nína - en nýjar
persónur skjóta upp kollinum og haja
ajdrijarík áhrij á Jramvindu sögunn-
ar. . .
Við birtum hér hluta úr 6. kaja.
Örn og Tóti eru á leið til Reykjavíkur
með áætlunarbíl. . .
3 Rútan nam staðar og fleiri farþegar
jí bættust í hópinn og allt í einu horfðist
j Örn í augu við fallegustu mannveru
'1 sem hann hafði á ævi sinni séð. Hún
jj var ólík öllum öðrtmi stelpum, hreyf-
tj ingarnar mjúkar og yfir henni hvíldi
| næstum því heilög ró. Hann langaði til
•j að horfa í þessi augu til eilífðar, langaði
tj til að standa upp og snerta hana, lang-
:: aði.......
i „Gláptu ekki úr þér augun, maður.
[ Kanntu enga mannasiði?“ hvíslaði Tóti
S ásakandi.
ji Örn tók viðbragð og flýtti sér að
ij horfa út um gluggann. Hann fann und-
j! arlega máttleysistilfinningu um sig all-
i an, meira að segja handleggirnir á hon-
i um voru eins og slytti. Áður en hann
!; vissi var hann þó aftur farinn að stara.
íj Hann horfði hugfanginn á sítt, ljóst
i hárið sem var lauslega fléttað í eina
f langa fléttu. Stelpan horfði rannsak-
ij andi í kringum sig og virtist vera að
[! leita að lausu sæti en rútan var full.
„Það er laust sæti hér,“ sagði maður-
!j inn með stóru nösina og benti á sætið
:? við hliðina á sér.
;■ Hún brosti og hjartað í Erni hoppaði
í upp í háls. Hann hafði ekki ímyndað
tj sér að nokkuð gæti verið fallegra en
H hún var við fyrstu sýn en þegar hún
] brosti varð hún enn fallegri.
I „Þakka þér fyrir,“ sagði hún og
i. horfði einlægum augum á manninn
[: með nösina. Hún sagði þetta eins og
!j hún væri að trúa honum fyrir leyndar-
fj máli, einlæg og svolítið dularfull. Örn
| óskaði þess að hann gæti sagt eitthvað
| við hana og hún segði eitthvað á móti,
l segði það eins og hún væri að tala við
f. einu manneskjuna í heiminum sem
| skipti einhverju máli. Hún myndi
[; horfa á hann þessum einlægu augum og
f tala með þessari einlægu rödd. Þegar
? Gerður talaði við hann var eins og hún
væri að tala við allan heiminn. Hún
i;
i gaspraði alltaf svohtið, hún Gerður.
Það var eins og sá sem hún talaði við
£ væri voða lítið merkilegur og skipti eig-
3 inlega engu máli. Það var eins og hún
i/ vildi segja: „Mér er alveg sama hvort
;; ég tala við þig eða bara einhvern ann-
f an.“ En þessi stelpa var öðruvísi. Hann
;■ reyndi að einbeita sér að landslaginu
jj sem hann sá út um gluggann en vissi
j aldrei fyrr til en hann hafði gleymt sér
■ og var farinn að horfa aftur á hana -
jj láta sig dreyma um hana.
Lj „Maður dauðskammast sín bara fyrir
| glápið í þér,“ hvíslaði Tóti og virtist
'i hneykslaður.
i „Hún er æði,“ hvíslaði Örn á móti
I og píndi sig til að horfa út um glugg-
;! ann.
h „Bjóddu henni ópal, maður. Vertu
'i ekki svona ráðalaus,“ hvíslaði Tóti.
;j /
i „Eg á ekkert ópal.“
f „Ég gæti nú kannski lánað þér nokk-
1 ur stykki. Ef þú býður henni á tíu mín-
jj útna fresti gæti það enst þangað til við
| komum í bæinn. Það ætti að nægja þér,
| kvennabósinn þinn!“ Tóti var góður
i með sig. Hann fór í vasann á töskunni
l sinni og dró upp ópalpakka sem hann
|i laumaði svo til Arnar.
s „Eigum við kannski að skipta uffl
lj sæti svo þú þurfir ekki að klöngrast yf-
i ir mig á tíu mínútna fresti?“
Örn hristi höfuðið. „Það yrði alltof
G áberandi. Ég teygi bara vel úr mér og
þá tekst mér örugglega að ná þarna yfir
j í hitt sætið.“
j Tilhugsunin ein um að rétta henni
í ópalpakkann gerði hann skjálfhentan.
j Það var óhæft. Ekki gæti hann rétt
I; henni skjálfandi hendi, úff, eins og
ji gamall karl. „Bjódd þú henni bara
j Tóti, hvíslaði hann.
Tóti horfði á hann eins og hann væri
.• vera frá öðrrnn hnetti.
f „Ég? Ekki er það ég sem er að missa
p úr mér augun af glápi. Þetta eru þirj
j augu og þínar tilfinningar. Þegar þu
i verður ástfanginn geri ég næstum þvl
: allt sem ég get til að hjálpa þér en sarnt
l ekki alveg allt. Ég er ekki eins og þu
l sem rakkar niður mína ást og verður
j; öfundsjúkur og afbrýðisamur. Þú verð-
[: ur að rétta henni ópalið sjálfur. Alu
fj annað skal ég gera fyrir þig, meira a
; segja skal ég segja af þér frægðarsögur
Í ef þú vilt.“
í; „Láttu ekki svona við mig, Totn
íj Sérðu ekki hvað þetta er alvarlegt tdá ■
j Bjóddu henni. Gerðu það, Tóti! Ég er
■1 eitthvað svo skjálfhentur.“
34 Æskan