Æskan - 28.01.1902, Qupperneq 6

34
aði faðirinn á kollinn á drengnum sínum
og mælti:
Woifgang litli, þú hefir næmt söng eyra,
og það getur verið, að þú verðir duglegur
sönglistarmaður með tímanum."
Drengurinn hað þá um, að hann mætti
stra\ byrja að læra að leika á klaverið
hennar systur sinnar, en faðir hans svar-
aði:
„Þú ert enn þá langtum of lítill, og
fingur þínir eru of stuttir, þú verður að
bíða dálítið enn þá, og flýta þér að vaxa
og verða stór“.
Þetta svar fór með alla gleði litla drengs-
ins; augu hans fyltust tárum, því hann
hafði ekki svo mikla ánægju af neinu sem
hljóðfæraslætti.
En bráðum gleymdi hann sorgum sín-
um, er hann fékk leyfi til að standa við
klaverið meðan faðir hans kendi systur
hans. Drengunnn hlustaði á með mjög
nákvæmri eftirtekt og mælti ekki orð frá
vörum.
Þegar kenslutiminn var á enda og faðir
hans og Nanetta voru gengin út settist
Wolfgang litli niður við klaverið. Hann
reyndi og reyndi hvað eft.it annað unz
hann náði tónunum rétt saman, og hætti
ekki fyr en hann heyrði, að það hljómaði
rétt, og þegar það var fengið tók liann til
við aðra hendingu. Degar klukkustund
var liðin var hann búinn með alt lagið,
sem Nanetta hafði seinast verið að æfa,
og hann fór nú að leika það í samhengi;
oft sló hann rangt, en svo endustók hann
það, unz hann kunui að gera það á réttan
hátt.
Dá var hurðinni hrundið upp og faðir
hans kom inn. Hann brosti glaðlega þeg-
ar hann sá barnið sitt við klaverið og
kallaði hlæjandi til hans: „Þig langar líka
mikið að læra á hljóðfæri Wolfang litli!"
„Pabbi, þú mátt hreint. ekki hlæja að
mér“, mælti drenguiinn með ákafa, „eg
kann orðið alt lagið, sem hún Nanetta
systir mín er að æfa sig á“.
„Svo? mér þætti gaman að vita, hver
hefir kent þér það“.
„Eg hefi kent mér það sjáifur. Eg tók
eftir því, hvernig hún Nanetta fór að, og
svo hefi eg sett það saman sjálfur“.
Föður hans þótti gaman að hinni hátíð-
legu alvöru þessa litla sonar síns, og var
fús á, að hlusta á hljóðfæraslátt hans.
„Taktu nú eftir pabbi, nú fer ég að
byrja lagið“, mselti Wolfang litli, djarfur
og hugrakkur af gletnínni í málrómi
föður síns.
Söngstjórinn hlakkaði ekki mikið til að
heyra hljóðfæraslát.t þann, er hann átti í
vændum, því hann hafði mjög næmt söng-
eyra, og hann hafði kvöl af því, að heyra
lögunum misþirmt, en hann var elskulegri
faðir barnsins síns en svo, að hann vildi
spilla gleði Wolfgangs litla. Mælti hann því,
og st.undi dálítið víð um leið:
„Nú jæja, byrjaðu þá í herrans nafni;
láttu mig heyra!“ Hann hugsaði með
sér, að yrði það mjög slæmt, gæti hann
altaf látið hann hætta.
„En þú mátt ekkl hlæja að mér pabbi,
þvi þá hætti eg undir eins*, mælti litli
drenguiinn, og gaut augunum hálf-smeikur
á föður sinn.
„Nei, eg ætla að eins að hugsa um
eitthvað leiðinlegt á meðan og þá get eg
verið alvarlegur", mælti faðir hans i háði.
„Byrjaðu nú!“