Æskan - 01.10.1904, Blaðsíða 9
Þann 2. febrúar 1899 dó hann. Hann
var sterkur bæði á sál og líkama á æfl-
braut sinni, og sterkur og öruggur var hann
í dauðanum. — 20 mínútum áður en hann
dó, meðtók hann altarissakramentið með
íullri rænu, og rólegur og glaður veitti hann
eptirtekt öllu sem fram fór í kringum hann
þar til er ró dauðans færðist yflr hann.—
Hann trúði á Jesúm og dó ungur og hreinn,
en minning hans lifir.
Ef þú nokkru sirmi kemur til Hvalstað-
ar, þá korndu við á heimili hans, og þar
sérðu svo fagra mynd af honum og svo
mörg merki æflstarfs hans, að þú síðan
aldrei gleymir
TJnga málaranum Halfdáni Egedius.
Fr. Fr.
Einn af vinum Dr. Swifts hafði einu
sinni sent honum flyðru að gjöf. Dreng-
urinn, sem var sendur með hana, hafði
oft áður verið sendur í líkum erindagerð-
um, en aldrei hafði doktorinn vikið hon-
um nokkrum eyri í ómakslaun. Drengur-
inn óð nú með flskinn beina leið inn á
lestrarherbergi doktorsins og kastaði flsk-
inum á gólfið og sagði heldur ruddulega:
„Húsbóndi minn sendir yður flyðrul"
Swift stóð upp úr hægindastólnum og
sagði: „Heldurðu að þú eigir að skila
svona erindum húsbónda þíns? Komdu,
eg skal kenna þér fallegri framgöngu.
Settu þig nú niður í stólinn minn, og í-
myndaðu þér, að Jm sért doktor Swiít, og
svo kem eg sem hlaupadrengur, og svo
skal eg sýna þér, hvernig hlaupadrengur á
að hegða sér“. Pilturinn settist, og Swift
gekk fram að dyruin og gekk svo hægt og
kurteislega inn gólfið, hneigði sig mjög
hæversklega fyrir drengnum og sagði:
„Herra, húsbóndi minn biður að heilsa yð-
ur, vonar að yður líði vel og biður yður
að þiggja þessa flyðru". „Svo? Það er
er fallega gert“, sagði drenguriun með fyr-
irmannssvip, síðan hringdi hann á borð-
klukku, og sagði eins og við einhvern sem
inn kæmi: „Jóhann, farðu með þenna
ágæta pilt niður í eldhús og gefðu honum
þar að borða og drekka, eins og hann hef-
ur iyst á, vísaðu honum svo hingað upp
aftur, því eg ætla að gefa honum krónu í
hlaupaíé “.
Doktorinn skellihló, og skildi, hvert pilt-
ur fór, og gaf honum kiónu.
-----M ■ 1 ---
Konungurinn og hirðsveinninn,
Georg III. sat einn dag aleinn í bóka-
safni hallar sinnar. Þegar eldurinu á arn-
inum var farinn að dofna, kallaði hann á
hirðsvein sinn og bað hann að sækja ofur-
litið af kolum. í staðinn fyrir að hlýðn-
ast boði konungs, hringdi hann og skipaði
það þjóninum, sem átti að hirða bókasalinn.
Sá þjónn var orðinn gamall og lasburða.
Er konungur vaið þess vís, gramdist hon-
um, að sveinninn eigi skyldi sýna gömlum
og hrumum manni meiri vorkunsemi.
Hann ásetti sér því að veita hirðsveininum
áminuingu, kallaði því á hapn og bauð