Æskan - 01.11.1904, Blaðsíða 5

13
var augasteinninn hennar mömmu sinnar
og livers manns hugljúfl.
Heímiii Wolskvis var þannig sannkallað
heimiii hamingju og blessunar. Frú María
sagði lika oft, að sér mundi næstum
standa ótti af öllu því láni, er að heímil-
inu streymdi, ef ekki sorgar- og áhyggju-
ský ár hvert vörpuðu skuggum á sól gleð-
innar, þá er maður hennar var burtu frá
lieimilinu. Wolskvi hlaut nefnilega á
hverju hausti að ferðast langa ieið til að
kaupa vörur sínar. En um þær mundir
voru ferðalög, einkum á Rússlandi, meiri
hættum og erfiðleikum bundin en nú á
vorum tímum, er menn að eins annað-
hvort stíga á skipsfjöl eða setjast í járn-
brautarkiefann, og þannig án frekari fyrir-
hafnar þjóta úr einni heimsálfu í aðra.
Umhverfls Moskva, þar sem nú eru
fagrir ölduhryggir með bygð og ökrum,
var um þær mundir víðast hvar mikiil
og þéttur skógur, og vegirnir um skóginn
voru víða svo þröngvir, ósléttir og torfærir,
að þeir voru lítt færir utan beztu hestum.
Raunar voru úlfarnir ekki eins viðsjárverðir
að sumrinu eins og á vetrum, en því
meiri hætta var mönnum þá búin af
stigamönnnm, er þá höfðust við livervetna
um skóginn og einkum voru þeir víðsjálir
kaupmönnum, er mest var fjárvon hjá.
Það voru því eigi utan hraustir og hug-
djarflr menn, er tókust slikar ferðar á
hendur og jafnan bjuggu þeir sig út með
sverð og skammbyssur eins og þeir ætluðu
í strið.
Wolskví var hraustur maður og þrek-
mikiil og íammur að afli. Hann hefði að
öllum likindum getað orðið jafadugandi
hermaður, sem hann nú var duglegur
kaupmaður. Áður fyr hafði hann jafnan
gert það að vilja konu sinnar að slást í
för með mörgum kaupmönnum, er jafnan
höfðu með sér nokkra hermenn. En
slíkt föruneyti gat eigi dulizt stigamönn-
um og einu sinni hafði lent í áköfum
bardaga með þeim, er svo lauk að Wolskvi
bjargaði með naumindum lífl sínu. Upp
frá því ferðaðist hann jafnan einn sér og
svo hæglátlega, sem unnt var, enda hafði
hann og jafnan á síöari árum komist
heim með heilu og höldnu, án þess nokk-
ur gerði honum mein.
Enn einu sinni fór nú tími sá í hönd, er
kaupmaður skyldi hefja ferð sína. Frú
María var því önnum kafin, er hún skyldi
útbúa mann sinn sem allra bezt. Ekki
hafði hún orð á því, er henni bjó í brjósti,
en hrollur fór um haua hvert sinn, er hún
heyrði stigamennina nefnda. Börnin gátu
varla um annað talað en liættur þær, er
föður þeírra væru búnar og ívan, sem hafði
lesið svo margar bækur, sagði nú litlu
systkinunum margar hryllilegar sögur af
úlfunum og stigamönnunum. Einnig fann
hann upp mörg ráð, er honum virtust
mjög kænleg, og sem faðir hans skyldi
beita til að verjast óvinum þessum, t. d.
átti hann að hafa með sér sand í poka,
er hann skyldi strá í augu stigamanna, er
þeir réðust á hann og ríða svo burt áður
þeir fengju áltað sig.
„En ef einhver ræninginn skyldi nú sækja
að baki hans?“ sagði Maschinka litla. En
því hafði Ivan, þrátt fyrir hygni sína, ekki
gert ráð fyrir.
„Alast vondu stigamennirnir upp í skóg-