Æskan - 01.12.1904, Blaðsíða 2

18
Y atnsglasið.
„Það er sorglegt", sagbí frú Lie og
sneri sér frá glugganum. Við hlið hennai
stóð lítil stúlka og horfði út á götuna.
Þær höfðu séð mann ganga fram hjá, og
um hann hafði frú Lie sagt þessi orð:
„Það er sorglegt".
„Það er þó verra fyrir konuna hans og
börnin11, sagði systir frúarinnar.
„Já, það ilt fyrir þau öll “, sagði frúin
döpur í bragði. „En hví drekkur maður-
inu ekki hreint og kalt vatn, þegar hann
er þyrstur, í stað þess að hella í sig öli
og brennivíni. Það myndi svala honum
betur og ekki hafa eins illar afleiðingar.
Mér hefir oft komið til hugar, að ganga
út á götuna til hans, þegar liann heflr
farið hér fram hjá á leið til veitingahúss-
ins, og bjóða honum glas af hreinu valni,
til að svala sér á, og vita livort hann
hættir þá ekki við að fara í veitíngar-
húsið".
„Hann yrði kannske vondur, ef þú gerðir
það“, sagðir systir hennar.
„Hann gæti vaila reiðst af því, þó hon-
um væri boðið eitt glas'af vatni", sagði
litla stúlkan, sem hafði staðið hjá og hlust-
að á samtal systranna.
Maðurinn, sem þau höfðu talað um, hét
Barstad. Hann var snikkari og hafði vinnu
utarlega í bænum, skamt frá húsi systr-
anna. Hann hafði áður verið allvel efn-
aður, . en svo komst hann í illan félags-
skap og fór að drekka. Þá tók hag hans
að hnigna, og nú var liann orðinn djúpt
fallinn drykkjumaður.
Hann átti mörg börn. En einkum þótti
honum þó vænt um hana Fanneyu litlu,
yngstu dóttur sína, sem var fjögurra ára
gömul. Hennar vegna hafði hann oft háð
harða baráttu við drykkjufýsn sína. Oft
hafði hann gengið fram og aftur fyrir utan
veitingarhúsið, þegar ástin til Fanneyar og
drykkjufýsnin höfðu barizt um yflrráð yflr
honum, og oftast varð vínlöngunin yflr-
sterkari.
Morguninn eftir að systurnar horfðu á
Barstad út um gluggann og töluðu um
hann, var hann alveg peningalaus. Hvað
átti hann nú að gera? Hjá veitingamann-
inum vissi hann að hann fengi ekki vín
nema með því að borga það um leið, og
hvernig átti hann að vinna svo heilan dag,
að bragða ekki vín?
Um leið og hann tók klút upp úr kom-
móðuskúffunni, kom hann auga á eitthvað
sem hann ieit mjög ánægjulega á. Nokkra
stund stóð hann þannig hugsandi, ýtti
skúffunni inn og gekk yflr í næsta her-
bergi. Hann var órór'í skapi og sem á
báðum áttum hvað hann ætti að gera.
Loks laumaðist hann eins og þjófur að
kommóðunni, dró út skúffuna og tók upp
úr henni Htinn tróstokk sem hann hafði
smíðað og gefið Fanneyju dóttur sinni. í
honum geymdi hún alla sína peninga —
það var aurasjóðminn hennar, sem hún
með barnslegri gleði hafði Iagt í, þegar
hún eignaðist aura.
Faðirinn flýtti sér að opna stokkinn, tók
helminginn af peningunum og lót þá í
vasa sinn, bjó svo eins urn aftur og lét
stokkinn í skúffuna,
Fölur og skjálfandi settlst hann niður.